Η σημασία της εντιμότητας

Το πιο ωραίο λουλούδι  

Σε μια άγονη περιοχή της Άπω Ανατολής, ήταν μια φορά ένα μικρό βασίλειο. Δεν είχε μεγάλη έκταση, ούτε και πολύ γόνιμη γη.  Δεν ήταν πολύ πλούσιο, ούτε έκρυβε στο έδαφος του πολύτιμα μέταλλα. Και ο πόλεμος με μια γειτονική χώρα είχε αιματοκυλήσει το βασίλειο που, στην τελευταία του μάχη, είχε χάσει το βασιλιά του.

Οι κάτοικοι ήθελαν το ίδιο με όλους τους λαούς του κόσμου, ήθελαν αυτό που απαιτούν και θα συνεχίσουν να απαιτούν οι άνθρωποι όσο υπάρχει ιστορία- αν και οι κυβερνήτες τους δεν τους ακούν: ήθελαν να δουλεύουν και να ζουν ειρηνικά.

Γι’ αυτό, μόλις πληροφορήθηκαν το θάνατο του βασιλιά και γνωρίζοντας πως δεν υπήρχαν κληρονόμοι, όλοι οι υπήκοοι μαζεύτηκαν στη μοναδική πλατεία του βασιλείου, για να ζητήσουν από το Συμβούλιο των Ηλικιωμένων να ανεβάσουν στο θρόνο κάποιον που θα αγαπούσε πραγματικά τη ζωή, για να είναι βέβαιοι ότι ποτέ ξανά ο πόλεμος δεν θα αποτελείωνε ανελέητα τόσους ανθρώπους….

Το Συμβούλιο ήξερε πως, στην κατάσταση που βρισκόταν ο λαός, χρειαζόταν μεγάλη προσοχή με τις νέες αποφάσεις. Κι εκείνοι ήθελαν να αφήσουν την Αυτοκρατορία (όπως την αποκαλούσαν μεγαλόστομα σε θέματα του παλατιού) στα χέρια κάποιου σοφού και τίμιου. Ένα από τα πρώτα πράγματα που συμφώνησαν, ήταν ότι ο επόμενος κυβερνήτης έπρεπε να είναι νέος,  για να υπάρξει χώρος να αναπτυχθεί μελλοντικά μια δυναστεία που θα μπορούσε να εγγυηθεί τη συνέχεια της πολιτικής του για πολλά χρόνια. Αυτή η ομόφωνη απόφαση απέκλειε τα μέλη του ίδιου συμβουλίου, που ήταν όλοι τους αξιοσέβαστοι γέροντες. Έτσι έγινε, και μέρες πολλές σκέφτονταν και συζητούσαν, συζητούσαν και σκέφτονταν. Πώς να κάνουν μια τόσο λεπτή επιλογή;

Πώς να διαλέξουν ανάμεσα σε όλους τους νέους του λαού το πρόσωπο που θα ήταν το καταλληλότερο για τον θρόνο; Για μια πρώτη διαλογή, ζητήθηκε από κάθε πόλη, κάθε περιφέρεια και κάθε περιοχή, να στείλει τον καλύτερο της υποψήφιο για το στέμμα να παρουσιαστεί μπροστά στο συμβούλιο.

Μέσα σε λίγες μέρες, οι νέοι άρχισαν να φτάνουν στο βασιλικό παλάτι. Ανάμεσα τους ήταν και η Λιού, μις νεαρή βοσκοπούλα που την είχε επιλέξει ένα μακρινό ορεινό χωριουδάκι.

«Εγώ δεν θέλω να γίνω η νέα αυτοκράτειρα» είχε πει η Λιού στους γονείς της, λίγο πριν φύγει. «Τι να κάνω εγώ ως αυτοκράτειρα;»

«Κόρη μου, το χωριό μας πιστεύει ότι είσαι η ιδανική για να μας οδηγήσει σε ειρηνική ζωή» της είχε απαντήσει η μητέρα της, «αν και, όπως και  να ‘ χει, την οριστική απόφαση για το αν θα πας ή όχι, θα την πάρεις εσύ.»

Η Λιού, που αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους, είχε αποφασίσει να δεχτεί το αίτημα όλων και να πάρει τον μακρύ και επικύνδινο δρόμο του βουνού μέχρι το παλάτι, διασχίζοντας δάση και ποτάμια.

Και τώρα ήταν εκεί, μαζί με εκατοντάδες νέους και νέες απ’ όλο το βασίλειο, συγκεντρωμένους στη Μεγάλη Αίθουσα του Θρόνου, μπροστά στο Βασιλικό Συμβούλιο.

Ο εκπρόσωπος των συμβούλων, που ήταν ο πιο ηλικιωμένος από όλους, τους καλωσόρισε και τους είπε:

«Ο καθένας θα λάβει ένα σπόρο. Θα τον φυτέψει και θα τον φροντίσει με τα ίδια του τα χέρια στο χώμα της γενέτειρας του. Όταν ξανάρθει η άνοιξη, θα μαζευτούμε ξανά εδώ, ο καθένας με το φυτό του μέσα στη γλάστρα. Αυτός που θα έχει το φυτό με το πιο όμορφο λουλούδι, θα κερδίσει το θρόνο.»

Οι νέοι και οι νέες σχημάτισαν σειρές μπροστά στα μέλη του Συμβουλίου, που άρχισαν να μοιράζουν στον καθένα το σπόρο που έπρεπε να φυτέψει. Η Λίου πήρε το σπόρο της, και με πολλή προσοχή και αγάπη τον τύλιξε στο μεταξένιο μαντίλι της. «Δεν πρέπει να πιάσει υγρασία μέχρι να μπει στη γη» σκέφτηκε, και μετά τον φύλαξε στη δερμάτινη τσάντα της προσέχοντας πολύ να μην τον χτυπήσει ή τον πιέσει. Όταν βεβαιώθηκε ότι ο πολύτιμος σπόρος ήταν καλά τοποθετημένος, πήρε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.

Μόλις έφτασε στο χωριό της, η Λίου φύτεψε τον σπόρο σε μια πήλινη γλάστρα με την ίδια προσοχή και απαλότητα που τον είχε μεταφέρει από το παλάτι. Τον έβαλε βαθιά, στο καλύτερο χώμα που μπόρεσε να βρει στα βουνά της. Και, ακολουθώντας τις συμβουλές των πιο σοφών από τους γείτονες της, τον πότιζε κάθε μέρα (αποκλειστικά με νερό της βροχής), ούτε λίγο ούτε πολύ, όπως την είχαν συμβουλέψει. «Ούτε λίγο, ούτε πολύ», σκέφτηκε η Λιού… «όπως όλα τα πράγματα.»

Οι μέρες πέρασαν, αλλά κόντρα στην ανυπομονησία όλων των χωρικών, στη γλάστρα δεν φαινόταν τίποτα. Η Λίου συνέχισε να ποτίζει το χώμα χωρίς υπερβολές και περίμενε υπομονετικά.

Οι μήνες πέρασαν και δεν έγινε τίποτα. Εκείνη πρόσθεσε φρέσκο χώμα και πήρε το θάρρος να ρίξει και λίγο λίπασμα (ένα παλιό μυστικό των παππούδων της, για την περίπτωση που το σιτάρι δεν φύτρωνε). Επίσης, του άλλαξε θέση, του τραγούδησε και του μίλησε δίνοντας θάρρος στο λουλούδι να μεγαλώσει.

Στον κήπο, τα πάντα είχαν φουντώσει και καρποφορήσει. Στο δάσος, τα δέντρα ήταν γεμάτα καρπούς, αλλά στη γλάστρα δεν φύτρωνε τίποτα.

Η Λίου, δεν ήξερε πια τι να κάνει. Ο σπόρος δεν φύτρωνε, και οι ελπίδες των γειτόνων της πέθαιναν σιγά σιγά κάθε μέρα, καθώς περνούσαν να δουν τη γλάστρα που περίμενε άγονη.

Όταν επιτέλους, έφτασε η άνοιξη, η Λίου συνειδητοποίησε πως ήταν ώρα να κάνει ξανά το μακρύ ταξίδι προς το βασιλικό παλάτι, αν και ήξερε πως δεν άξιζε τον κόπο. Στη γλάστρα της είχαν εμφανιστεί μερικά βλαστάρια που έδωσαν ελπίδες σε μερικούς, αλλά αποδείχτηκαν απλά ζιζάνια. Από το λουλούδι, ούτε ίχνος.

Από μια άποψη- είναι καλό να το παραδεχτούμε- η Λίου χάρηκε. Αυτή είχε πει (και ήταν αλήθεια), πως δεν είχε καμία όρεξη να αλλάξει την απλή ζωή της με τη ζωή μιας αυτοκράτειρας. Αλλά, από την άλλη, είχε φορτωθεί τη θλίψη των ανθρώπων της. Η Λίου φοβόταν αυτά που κάποιοι μουρμούριζαν πίσω από την πλάτη της, ότι δηλαδή, το να πάει μια γλάστρα άδεια χωρίς λουλούδι, σήμαινε κακή φήμη για το χωριό της.

Η Λίου αποφάσισε να τους μιλήσει πριν φύγει:

«Αγαπημένοι μου. ξέρετε ότι δέχτηκα να γίνω αντιπρόσωπος σας εξαιτίας της αγάπης και του σεβασμού που τρέφω για εσάς, αλλά και για να βοηθήσω να φανεί η ομορφιά και η καλοσύνη που χαρίζουμε στη χώρα εμείς και η γη μας. Εγώ πήγα στο παλάτι, παρόλο που δεν ήθελα να ανταλλάξω τη ζωή μου κοντά σας για τη ζωή μιας αυτοκράτειρας. Αλλά αυτή τη φορά έχω αμφιβολίες.. Κοιτάξτε τη γλάστρα μου.. Τι νόημα έχει να πάω; Ούτε καν λουλούδι δεν υπάρχει για να διαγωνιστεί τα υπόλοιπα. Αν πάω έτσι, δεν θα χαλάσω τη φήμη σας;»

Οι χωρικοί αμέσως σχημάτισαν πηγαδάκια για να συζητήσουν μεταξύ τους τι να απαντήσουν στη Λίου. Μετά, άρχισαν να εκφράζουν τα συμπεράσματα τους:

«Μην ντρέπεσαι να πας, αγαπημένη Λίου. Το χωριό μας ποτέ δεν προσπάθησε να είναι καλύτερο από τα άλλα. Είμαστε μόνο ένα χωριό, αδελφάκι άλλων χωριών, που θέλει να μοιραστεί την αναζήτηση της ειρήνης, να μην μείνει στο περιθώριο» είπε η γιαγιά της. «Μόνο αν λείψουμε από την συνάντηση θα χαλάσει η φήμη μας. Έκανες το καλύτερο που μπορούσες, κι εμείς σε βοηθήσαμε όσο ξέραμε. Με το να μην πας, υποτιμάς την επιτυχία εκείνων που κατάφεραν να έχουν ένα όμορφο λουλούδι. Ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, η απόφαση είναι δική σου.»

Η Λίου συλλογίστηκε όλο το βράδυ, και το ξημέρωμα πήρε το δρόμο για το παλάτι.

Τι υπέροχη σκηνή αντίκρισε μπαίνοντας στη μεγάλη αίθουσα του θρόνου! Οι νεαροί και οι νεαρές ήταν ξανά εκεί, μπροστά στο Βασιλικό συμβούλιο, μα τώρα με τις γλάστρες του γεμάτες πανέμορφα λουλούδια- το ένα πιο όμορφο από το άλλο.

Το Συμβούλιο γύρισε την αίθουσα εξετάζοντας κάθε γλάστρα μία μία, πριν βγάλει οποιαδήποτε απόφαση. Τα πιο όμορφα λουλούδια κατάφερναν να αποσπάσουν ειλικρινείς επαίνους από κάποια μέλη του συμβουλίου, σχετικά με το χρώμα ή με το μέγεθος των βλαστών.

Έτσι πέρασαν οι ώρες στη μεγάλη αίθουσα που άστραφτε από τα λουλούδια, γεμάτη από αρώματα και ενθουσιασμό νεανικών καρδιών που προσδοκούσαν το στέμμα.

Η Λίου ούτε που φαινόταν ανάμεσα στους υπόλοιπους, με την αξιολύπητη γλάστρα της, τη μοναδική χωρίς λουλούδι.

Τα μέλη του Συμβουλίου τελείωναν την επιθεώρηση τους και συγκεντρώνονταν για να συζητήσουν μεταξύ τους. Η Λίου ούτε καν πρόσεξε όταν ένας από αυτούς την πλησίασε σιωπηλά και κοίταξε το χώμα στη γλάστρα της, πριν επιστρέψει πάλι σιωπηλά να βρει τους υπόλοιπους. Και συνέχιζε να έχει το βλέμμα χαμηλά, όταν ο εκπρόσωπος την πλησίασε μαζί με όλο το συμβούλιο και είπε:

«Αυτή η κοπέλα, ας είναι ευλογημένη, θα γίνει η Αυτοκράτειρα μας».

Η Λίου σήκωσε το βλέμμα της για να δει ποιον είχαν διαλέξει, και είδε πως ο ηλικιωμένος απευθυνόταν στην ίδια… Είδε όλους τους υπόλοιπους να γονατίζουν στο πάτωμα για να υποκλιθούν, και ολόκληρο το συμβούλιο να την περικυκλώνει χαμογελώντας, όλο στοργή και χαρά.

«Μα, η γλάστρα μου δεν άνθισε..» είπε απαλά η Λίου. «Το Συμβούλιο είπε πως τον θρόνο θα τον κέρδιζε αυτός που θα έφερνε το πιο όμορφο λουλούδι.»

«Έτσι έγινε, όπως λες» απάντησαν διάφοροι από το Συμβούλιο.

Ο εκπρόσωπος απευθύνθηκε τώρα σε όλους:

«Εμείς οι ίδιοι ψήσαμε κάθε σπόρο που σας μοιράσαμε. Κανένας δεν μπορούσε να ανθίσει. Θελήσαμε να βεβαιωθούμε πως τον θρόνο θα τον καταλάμβανε ένας άνθρωπος τίμιος, και το καλύτερο λουλούδι είναι αυτό που μας έφερε αυτή η νεαρή κοπέλα στην άδεια γλάστρα της» και κάνοντας μεταβολή, της είπε: «Από ομορφιά έχουμε πολλή εδώ. Αυτό που έχει σημασία για το βασίλειο, είναι η συμπεριφορά σου…»

(από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: Να σου πω μια ιστορία)