Η ιδέα ότι ότι ζούμε.. το ξαναζούμε

 Η αιώνια επιστροφή..

Τι θα συνέβαινε, αν κάποια μέρα ή νύχτα ένας δαίμονας κατόρθωνε να τρυπώσει στην πιο μοναχική σας μοναξιά και σας έλεγε: «Αυτή τη ζωή, όπως τη ζεις κι όπως την έχεις ζήσει ως τώρα, θα είσαι υποχρεωμένος να την ξαναζήσεις όχι μία αλλά αναρίθμητες φορές. Και σε αυτήν δεν θα υπάρχει τίποτα καινούργιο, αλλά κάθε πόνος και κάθε χαρά και κάθε σκέψη κι αναστεναγμός και κάθετι που είναι ανείπωτα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου, θα ξαναγυρίζει υποχρεωτικά σε σένα, όλα στην ίδια διαδοχικής σειρά και ακολουθία- ακόμα κι αυτή η αράχνη κι αυτό το σεληνόφως ανάμεσα στα δέντρα, ακόμα κι ετούτη η στιγμή κι εγώ ο ίδιος μαζί της. Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης γυρίζει πάνω- κάτω ξανά και ξανά κι εσύ μαζί της, ένας κόκκος άμμου!» 

δεν θα ριχνόσασταν στο πάτωμα και δεν θα καταριόσασταν τον δαίμονα που μίλησε έτσι; Ή μήπως ζήσατε κάποτε μια στιγμή μεγαλειώδη, μια στιγμή στην οποία θα του απαντούσατε: «Είσαι θεός και ποτέ δεν ξανάκουσα κάτι τόσο θείο». 

Αν η σκέψη αυτή σας κυριέψει, μπορεί να σας αλλάξει αυθωρεί ή να σας διαλύσει.

(Νίτσε: Τάδε έφη Ζαρατούστρα)