Αποδέξου την αντιθετική μας φύση

Θα αρχίσω με κάτι πολύ κοινότυπο: Έχεις ένα ποτήρι γεμάτο μέχρι τη μέση νερό. Το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο; Η πραγματικότητα είναι ότι είναι και τα δύο. Είναι ταυτόχρονα και μισοάδειο και μισογεμάτο. Όμως, εσύ επιλέγεις τι από τα δύο θα κρατήσεις περισσότερο, ποια λέξη θα διαλέξεις και ποια λέξη θα αφήσεις..

Έτσι έχουν τα πράγματα σε κάθε κατάσταση που μας παρουσιάζεται. Δεν υπάρχει ποτέ μια τέλεια, απόλυτα θετική κατάσταση ούτε υπάρχει μια χείριστη, εξ ολοκλήρου αρνητική κατάσταση. Ακόμα και τα δράματα μας πάνε πιο μπροστά κι αν δεν κλάψεις, δεν θα εκτιμήσεις με τον ίδιο τρόπο το χαμόγελο..

Δεν είναι μόνο ότι τα πράγματα δεν μπορούν να μένουν μονοδιάστατα, είναι και ότι εμείς δεν μπορούμε να είμαστε μόνο ένα πράγμα. Εγώ δεν είμαι όμορφη ή άσχημη: άλλος θα με βρει όμορφη, άλλος άσχημη. Δεν είμαι μόνο ευγενική ή μόνο απότομη: ανάλογα τις καταστάσεις θα προσαρμόσω το ύφος και τον τόνο της φωνής μου. Δεν είμαι μόνο καλή ούτε μόνο κακιά, δεν είμαι μόνο  αθώα ούτε μόνο ένοχη, δεν είμαι μόνο σοβαρή ούτε μόνο αστεία, δεν είμαι μόνο γενναιόδωρη ούτε μόνο τσιγκούνα, δεν είμαι μόνο ενήλικας ούτε μόνο παιδί, δεν είμαι μόνο φίλος ούτε μόνο εχθρός, κ.ο.κ.ε Μπορεί ανάλογα με τη χρονική στιγμή, τη φάση της ζωής μου και κυρίως την κοινωνική κατάσταση και το πρόσωπο που απευθύνομαι να είμαι πολύ διαφορετική, όπως και εσύ, όπως και κάθε άνθρωπος. Έτσι είναι η φύση μας..

Ανάλογα, βέβαια, με την ιδιοσυγκρασία και τα βιώματα του καθενός μας , άλλα χαρακτηριστικά είναι περισσότερο και άλλα λιγότερο εμφανή στον εαυτό μας και τους άλλους. Άλλα χαρακτηριστικά ξεχωρίζουν σε' μένα και άλλα σε' σένα. Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως υπάρχει μονοπώλιο και δεν μπορεί ταυτόχρονα να έχουμε τα ίδια χαρακτηριστικά. Μπορεί μάλιστα να ζητήσω τη βοήθεια σου ώστε να αναπτύξω κάποια χαρακτηριστικά μου, τα οποία έκρυψα ή σταμάτησα να αναπτύσσω. Μπορεί ταυτόχρονα, να σου προσφέρω τη βοήθεια μου, ώστε και εσύ να ανακαλύψεις σε' σένα ότι σου αρέσει σε' μένα (αν βρεις κάτι).

 Είναι ένα παιχνίδι η διαμόρφωση της προσωπικότητας μας. Καμιά φορά, μάλιστα, αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να μιλάμε για αυτήν ή την αλλαγή και τη βελτίωση της. Είναι τόσο μαγικό και βιωματικό το παιχνίδι, που άμα δεν το παίξεις, δύσκολα το αντιλαμβάνεσαι.. Αν το παίξεις όμως, αν το δοκιμάσεις προσποιούμενος πως τα χαρακτηριστικά που θέλεις να αποκτήσεις τα έχεις ήδη και τα χαρακτηριστικά που δεν θέλεις να έχεις, τα έχεις ήδη αλλάξει, καταλαβαίνεις το δυναμικό του ανθρώπινου νου. 

Μαθαίνουμε από μικροί πως "πρέπει να φερόμαστε", πως "πρέπει να δείχνουμε", "να καθόμαστε", "να μιλάμε", "να νιώθουμε" κτλ. Η κοινωνικοποίηση και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι απαραίτητη διαδικασία: μας μαθαίνει πως να συμβιώνουμε και να προσαρμοζόμαστε στον ήδη σχηματισμένο κόσμο, στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε.
 Όμως, θυμήσου καμία κατάσταση δεν είναι απόλυτα θετική. Άρα, και στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης και διαπαιδαγώγισης, συναντάμε κάποια αρνητικά στοιχεία. Όσα μάθαμε ταίριαζαν κάτω από τις συνθήκες που τα μάθαμε, ταίριαζαν στη φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής εκείνου που μας τα έμαθε. Πλέον, όμως οι συνθήκες δεν είναι ίδιες: σε ένα ποτάμι δεν κυλάει ποτέ το ίδιο νερό.
 Έτσι, χρειάζεται να ανανεώνουμε τακτικά τις ιδέες μας για τη ζωή, τα "πρέπει" και τον εαυτό μας. Χρειάζεται να ανανεώνουμε τις ιδέες μας για τον άνθρωπο, γενικά...

Ας παίξουμε για λίγο.. Αν ο άνθρωπος ήταν ένα λουλούδι, ποιο λουλούδι θα ήταν; Θα ήμασταν παπαρούνες; Δεν νομίζω: βγαίνουν μόνο την άνοιξη, ενώ εμείς ζούμε και στο χιόνι. Θα ήμασταν μαργαρίτες; Αυτές μαδάνε τόσο μα τόσο εύκολα, ενώ εμείς δεν κοβόμαστε εύκολα. Μήπως, θα ήμασταν κρίνοι ή αγριολούλουδα; Οι κρίνοι μου φαίνονται υπερβολικά αγνοί, μα θα ήμουν άδικη αν μας κατέταζα στα αγριολούλουδα, ξεχνώντας την καθολική μας ικανότητα να αγαπάμε και να νοιαζόμαστε. Ψάχνω κάτι πιο συνηθισμένο μα ταυτόχρονα μοναδικό.. Έχεις εσύ καμιά ιδέα;

Λοιπόν, το βρήκα. Ξέρεις τι λουλούδι θα ήμασταν; Θα ήμασταν τριαντάφυλλο. Είναι πανέμορφο μα αν παρατηρήσεις τον κορμό του, έχει αγκάθια. Έχει την δυνατότητα να σε γαληνέψει και να σε πονέσει ταυτόχρονα. Έχει μια ξεχωριστή ομορφιά και μια ξεχωριστή ασχήμια, ενωμένα σε ένα αρμονικό σύνολο, σε ένα ωραίο αποτέλεσμα.. Από όλες τις απόψεις, είμαστε τριαντάφυλλα..

Τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα κρύβονται; Εσύ γιατί προσπαθείς να κρύψεις τις αρνητικές σου πλευρές; Γιατί δεν αποδέχεσαι τα αγκάθια σου; 
Δεν σου ζητάω φυσικά να ματώσεις τους άλλους.. Δεν σου ζητάω να αφήσεις τους "κώδικες σωστής συμπεριφοράς" που ακόμα σου χρησιμεύουν.
 Σου ζητάω να αποδεχτείς απλά, σιωπηλά, κυρίως σε' σένα τις πλευρές σου, τις οποίες αρνείσαι, τα συναισθήματα σου, ακόμη και τα ζωόδη ενστικτά σου, τα οποία καταπιέζεις.
 Είναι πολύ πιο σοφός ο άνθρωπος που παρόλο που γνωρίζει ότι μέσα του βράζει, επιλέγει από επιθυμία και όχι από υποχρέωση να χαμογελάσει και να ηρεμήσει, γνωρίζοντας τα αγκάθια του μα επιλέγοντας να χαρίσει στον άλλον μόνο την ομορφιά του..

Σου ζητάω απλά να αποδεχτείς τη φύση μας, τη φύση μας που είναι γεμάτη από αντιθέσεις.
 Οι αντιθέσεις μάλιστα είναι τα εφόδια μας. Είναι σημαντικό να είμαστε ευγενικοί και ταυτόχρονα ικανοί να οριοθετήσουμε καταστάσεις για το συμφέρον μας, μιλώντας με τρόπο κοφτό όπου πλέον οι συνθήκες μας το προστάζουν. 

Σου ζητάω κυρίως να σταματήσεις να κρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου για τις επιλογές ή τις αδυναμίες σου. Δεν νομίζω πως τα τριαντάφυλλα σταματούν να σου αρέσουν, μόνο και μόνο επειδή έχουν αγκάθια.. Ο εαυτός σου γιατί λοιπόν να σταματήσει να σου αρέσει; Γιατί δεν απολαμβάνεις το χρώμα σου, τη μυρωδιά και τη φρεσκάδα σου και κρατάς χαμηλό το βλέμμα, προσηλωμένο μόνο στα μικρά αγκάθια σου; 
Σου ζητάω κυρίως να σταματήσεις να κρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου και να δεις την γενικότερη σου εικόνα, την ομορφιά σου εκτιμώντας τα δυνατά σου σημεία και αγαπώντας συνολικά τη φύση σου..

Καλή συνέχεια!!!