Η καρδιά του ανθρώπου και ο Θεός

- Όταν ο Θεός πια τέλεψε τη δημιουργία του κόσμου κι έπλυνε τα χέρια του από τις λάσπες, κάθισε κουρασμένος κάτω από ένα δέντρο της Παράδεισος κι έκλεισε τα μάτια: "Κουράστηκα, μουρμούρισε να αναπαυτώ μια στάλα!" και πρόσταξε τον ύπνο να' ρθει.
 Μα τη στιγμή εκείνη μια καρδερίνα με κόκκινα νύχια ήρθε και κάθισε από πάνω Του και άρχισε να φωνάζει: "Δεν έχει ανάπαψη, δεν έχει ησυχία, μην κοιμηθείς. Δε θα Σ' αφήσω να κοιμηθείς, είμαι η καρδιά του ανθρώπου!"
Ο Φραγκίσκος έπεσε τ' ανάσκελα, αγκομαχούσε.
- Πώς σου φαίνεται, φράτε Λεόνε; μουρμούρισε.
Κόμπιασα τί να πω; Πώς μπορεί να μιλάει η καρδιά του ανθρώπου με τον Θεό με τόση αναίδεια;
Ο Φραγκίσκος μάντεψε το στοχασμό μου, χαμογέλασε:
- Μη φοβάσαι, λιονταράκι του Θεού, είπε, ναι, αναιδέστατη η καρδιά του ανθρώπου μα τέτοια την έπλασε ο Θεός, τέτοια τη θέλησε ο Θεός: να Του αντιστέκεται..


(από το βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη: Ο φτωχούλης του Θεού)