Η αποδοχή του εαυτού μας: ένας σημαντικός στόχος

Με το ξεκίνημα της χρονιάς, όπως και με άλλα ορόσημα: γενέθλια, επέτειος, απώλεια ή αλλαγή κ.α, πολλοί από εμάς και με τρόπο αυτόματο καταφεύγουμε στην αξιολόγηση του εαυτού μας και στον ορισμό των νέων μας στόχων. Αυτή η κίνηση, παρότι δημιουργική, εγείρει ένα σημαντικό κίνδυνο: τον κίνδυνο της συνεχούς σύγκρισης του πραγματικού μας εαυτού με τον ιδανικό μας εαυτό, με μια συγκεκριμένη προβολή του εαυτού μας στο μέλλον, τόσο τέλεια και πλήρης που μας καλεί ολοένα και περισσότερο να την πλησιάσουμε.

Και αυτή η προβολή του εαυτού μας ανήκει πάντα στο μέλλον και μιας και εκείνη δεν μπορεί να έρθει σε’ μας, μας καλεί να πάμε εμείς κοντά της και να ρωτήσουμε τον εαυτό μας «τι μας λείπει» και «τι χρειάζεται να κάνουμε για να γίνουμε πλήρεις, χαρούμενοι και ευτυχισμένοι». Έτσι, αμφισβητούμε την ιδέα ότι ήδη μπορούμε να είμαστε πλήρεις και ήδη έχουμε λόγο να χαρούμε και να νιώσουμε ευτυχισμένοι. Και η αμφισβήτηση αυτής της ιδέας μας απωθεί από το να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας στο παρόν, στο εδώ και το τώρα και στα πράγματα που καθημερινά καταφέρνουμε.

Και δεν είναι μόνο ότι παύουμε να ζούμε τη ζωή μας με τρόπο φυσικό, αρχίζουμε και να εστιάζουμε στα ελαττώμματα μας, σε ότι δεν κάνουμε καλά και σε ότι δεν κάνουμε τόσο καλά. Εστιάζοντας στα ελαττώματα μας, παύουμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα του εαυτού μας. Είναι σαν να έχουμε ένα μεγεθυντικό φακό στη μια γωνία ενός τριγώνου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούμε να δούμε ολόκληρο το τρίγωνο.

 Αλλά ακόμη και να καταφέρουμε να δούμε το τρίγωνο, αν συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε την ίδια οπτική, θα συνεχίσουμε να συγκρίνουμε το τρίγωνο με το τετράγωνο, πιστεύοντας πως εκείνο είναι καλύτερο, άρτιο και πλήρες. Θα συνεχίσουμε να συγκρίνουμε το σχήμα μας με ένα άλλο σχήμα, με κάτι άλλο «έξω» από εμάς, καλύτερο και αρτιότερο. Είναι η παγίδα του ιδανικού μας εαυτού που αλλάζει μορφή και που τελικά απομακρύνεται καθώς την πλησιάζουμε, ώστε να διατηρηθεί η ομοιόσταση- η αρχική μας απόσταση. Δηλαδή, όσο και να βελτιωνόμαστε πάντοτε θα βλέπουμε ελλείψεις και ελλατώμματα σε μας, καθώς  συνεχίζουμε να βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο.

Χρειάζεται, λοιπόν, να αλλάξουμε οπτική και να δώσουμε στον εαυτό μας μια ευκαιρία να ζήσει και να αναπτυχθεί ελεύθερα, χωρίς να επιδιώκουμε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα και μια συγκεκριμένη μορφή. Χρειάζεται να στρέψουμε το βλέμμα μας στη διαδικασία της κάθε μας μέρας και στα μικρά πράγματα που κατακτούμε κάθε τόσο. Χρειάζεται να δούμε τον εαυτό μας στην ολότητα του και να του πούμε «ευχαριστώ» για κάθε του στοιχείο και για κάθε του πλευρά. Χρειάζεται να αποδεχτούμε πως υπάρχουν πράγματα που καταφέρνουμε και υπάρχουν πράγματα που δεν καταφέρνουμε τόσο καλά, όμως αυτό δεν μας εμποδίζει από το να είμαστε πλήρεις και ολοκληρωμένοι σαν άνθρωποι. Σαφέστατα και χρειάζεται να δράσουμε για να βελτιωθούμε. Όμως, ας αφήσουμε τη δράση μας να υπακούσει στα «θέλω» μας και όχι στα «πρέπει» μας. Ας αφήσουμε τη δράση μας να υπακούσει στη φυσική μας ροή ανάπτυξης και ας βάλουμε στόχο να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο κάθε εποχή του εαυτού μας!

αναδημοσίευση άρθρου: http://www.rodiaki.gr/printedition.php?archiveid=1330&page=22