Ένα παραμύθι που προσεγγίζει το γιατί

 Ο σάκος του Θεού

Κάποτε ο Θεός είχε μια μεγάλη αποθήκη μέσα στην οποία είχε διάφορα υλικά για να κατασκευάσει οτιδήποτε. Έτσι, σιγά- σιγά ξεκίνησε και έφτιαξε πολλά πράγματα. Έφτιαξε τα βουνά, τις θάλασσες, τα ζώα και τον άνθρωπο. Ό,τι έφτιαχνε το τοποθετούσε στη Γη με πολλή αγάπη και φροντίδα. Όταν τελειώσανε όλα τα υλικά μέσα στην αποθήκη, απέμεινε ένας σάκος. Μέσα στο σάκο καθόταν ο θάνατος μοναχός του. Ο Θεός το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί κι αφού δεν μπορούσε να κάνει τίποτα με αυτόν αποφάσισε να τον δώσει στα βουνά. Τα βουνά μόλις τον πήρανε αρχίσανε να τραντάζονται τόσο δυνατά που κόντεψε να καταστραφεί όλη η Γη. Τότε ο Θεός φοβούμενος για μεγάλες καταστροφές τον πήρε από τα βουνά και τον έδωσε στα ποτάμια. Τα ποτάμια μόλις τον πήρανε αρχίσανε να ξεχειλίζουν και να παρασέρνουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Ξανά ο Θεός, για να μη χαλάσει η πλάση, πήρε το Θάνατο και τον έδωσε στις θάλασσες. Αλλά και οι θάλασσες μόλις τον πήρανε αρχίσανε να φουσκώνουνε και να βγαίνουν στη στεριά με τεράστια κύματα. Τότε ο Θεός τον πήρε και τον έδωσε στον άνθρωπο ου ήταν έξυπνος και θα μπορούσε να τον κουμαντάρει. Πράγματι, ο άνθρωπος τον πήρε και έκλαψε σιγανά και βουβά, τον μάλωσε, του θύμωσε, πήγε να τον κοροϊδέψει, πήγε να τον διώξει αλλά εκείνος δεν έφευγε. Και ο Θεός, επειδή δεν άκουγε φασαρίες, τον ξέχασε εκεί.

Από τότε ο άνθρωπος έμαθε να υπομένει τον θάνατο, αφού ήταν κι αυτός ένα δώρο του Θεού.

(από το βιβλίο της Νένας Γεωργιάδου: Θεραπευτικά Παραμύθια)