tag:blogger.com,1999:blog-2168686899113094132024-03-05T08:58:07.385-08:00Εξέλιξη & ΨυχοθεραπείαAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comBlogger397125tag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-20208348882356794372014-04-14T02:41:00.004-07:002014-04-14T02:41:57.473-07:00Η αποδοχή του τέλους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<u><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><span style="color: #741b47;">Το παραμύθι
χωρίς τέλος</span></b><span style="color: #0b5394;"><o:p></o:p></span></span></u></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μια φορά και
έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που αγαπούσε πολύ, μα πάρα πολύ, τα παραμύθια.
Του άρεσε να ακούει παραμύθια για ώρες ατελείωτες. Διέταξε, λοιπόν, πως όποιος
έλεγε ένα παραμύθι που δεν θα τελείωνε ποτέ θα του έδινε πολύ χρυσάφι και θα
τον έκανε πολύ πλούσιο. Όποιος, όμως, δεν θα τα κατάφερνε, θα τον έκλεινε για
πάντα στη φυλακή.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κόσμο από όλο το
βασίλειο άρχισε να καταφτάνει στο παλάτι για να πει το παραμύθι του και να
πάρει το χρυσάφι. Οι μεγαλύτεροι παραμυθάδες του βασιλείου, ακόμα και των
διπλανών, έτρεξαν στο παλάτι για να πουν το παραμύθι τους.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο πρώτος
παραμυθάς ξεκίνησε να λέει το παραμύθι και κατάφερε να μη δώσει τέλος σε αυτό
για ένα μήνα. Αμέσως μόλις τελείωσε, ο βασιλιάς διέταξε να τον κλείσουν στη
φυλακή. Ο δεύτερος παραμυθάς κατάφερε να πει ένα παραμύθι για τρεις ολόκληρους
μήνες, όμως, κατέληξε και αυτός στη φυλακή. Κανένας δεν μπορούσε να πει ένα
παραμύθι παραπάνω από μερικούς μήνες. Κάποιος είχε καταφέρει να πει ένα
παραμύθι για έναν ολόκληρο χρόνο και ο βασιλιάς πίστεψε πως είχε βρει τον
άνθρωπο που ήξερε το παραμύθι χωρίς τέλος. Όμως κάποια στιγμή ο παραμυθάς
άρχισε να μασάει τα λόγια του και στο τέλος παραιτήθηκε από την προσπάθεια. Η
φυλακή του παλατιού γέμιζε συνέχεια με κόσμο. Τόσος πολύς ήταν ο κόσμος που οι
υπουργοί του βασιλιά αναγκάστηκαν να χτίσουν μια μεγαλύτερη φυλακή. Η δεύτερη
φυλακή άρχισε και αυτή να γεμίζει πολύ γρήγορα και οι υπουργοί ανησυχούσαν
καθώς σκεφτόντουσαν πως έπρεπε να χτίσουν σύντομα και μια τρίτη φυλακή. Τότε,
έφτασε στο παλάτι ένας άνθρωπος που φορούσε μια πράσινη στολή και ένα κίτρινο
καπέλο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Ήρθα να πω στο
βασιλιά το παραμύθι χωρίς τέλος, είπε στους φρουρούς.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Οι φρουροί
κούνησαν λυπημένοι το κεφάλι ους. «Άλλος ένας δυστυχής», σκέφτηκαν, «που θα
καταλήξει στη φυλακή». Προσπάθησαν να τον πείσουν να φύγει όσο ήταν νωρίς, αλλά
ο άνθρωπος με την πράσινη στολή δεν έλεγε να φύγει. Επέμενε τόσο πολύ, που στο
τέλος τον οδήγησαν στο βασιλιά.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο βασιλιάς ήταν
ξαπλωμένος αναπαυτικά σε έναν μεγάλο καναπέ με πολλά μαξιλάρια. Μόλις τον είδε
ο άνθρωπος με την πράσινη στολή του είπε:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Πολυχρονεμένε
μου βασιλιά, εύχομαι να έχεις τόσο πολλή υπομονή ώστε να ακούσεις το παραμύθι
μου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Ξεκίνα το
παραμύθι σου, απάντησε ο βασιλιάς και φαντάζομαι πως γνωρίζεις τι γίνεται με
αυτούς που δεν τα καταφέρνουν.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο άνθρωπος με
την πράσινη στολή και το κίτρινο καπέλο έκατσε σε ένα μαξιλάρι και ξεκίνησε το
παραμύθι του:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πολύ- πολύ
πλούσιος βασιλιάς. είχε στην κατοχή του αμέτρητα στρέμματα από χωράφια σπαρμένα
με σιτάρι, κριθάρι και καλαμπόκι. Μια μέρα είδε ένα πυκνό σύννεφο μακριά στον
ουρανό και τότε εμφανίστηκε τρομαγμένος ο σοφός του παλατιού και του είπε:<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Βασιλιά μου το σύννεφο που βλέπεις δεν
είναι σύννεφο βροχής. Είναι ένα σύννεφο από ακρίδες που τρώνε όλα τα σπαρτά.
Σύντομα θα φτάσουνε και στο δικό μας βασίλειο και θα φάνε τα πάντα αν δεν πάρουμε
μέτρα.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Τι μπορούμε να κάνουμε; Ρώτησε έντρομος ο
βασιλιάς.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Θα πρέπει αμέσως να διατάξετε να θερίσουν
τα σπαρτά και να μαζέψουν τους καρπούς, είπε ο σοφός.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Και που θα τους βάλουμε; Δεν έχουμε τόσο
μεγάλες αποθήκες, απόρησε ο βασιλιάς.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Να χτίσουμε τρεις τεράστιες αποθήκες και
στη μια να βάλουμε το σιτάρι, στην άλλη το κριθάρι και στην τελευταία το
καλαμπόκι. Όταν έρθουν οι ακρίδες δεν θα βρούνε τίποτα να φάνε και θα φύγουν,
είπε ο σοφός.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Έτσι και έγινε. Δούλεψαν όλοι οι άνθρωποι
του βασιλείου και οι τρεις αποθήκες χτίστηκαν, τα σπάρτα θερίστηκαν και
αποθηκεύτηκαν. Ο βασιλιάς ήταν πλέον πολύ ήσυχος. Μετά από μερικές μέρες το
σύννεφο από τις ακρίδες έφτασε κοντά στο παλάτι. Στην αρχή έφαγαν ότι πράσινο
φυτό υπήρχε στον κήπο και γύρω αυτού. Μετά έφαγαν τα φύλλα από τα δέντρα και
τους θάμνους. Όταν οι ακρίδες ανακάλυψαν τις αποθήκες προσπαθήσανε να μπούνε
μέσα και να φάνε τους σπόρους. Οι αποθήκες όμως ήταν πολύ καλά φτιαγμένες και
δεν μπορούσαν να μπούνε από πουθενά. Έψαχναν για μέρες για μια είσοδο, αλλά
τίποτα. Ήταν έτοιμες να φύγουν, όταν μια ακρίδα βρήκε μια πολύ μικρή τρύπα σε
μια γωνία της αποθήκης. Αμέσως μαζεύτηκαν γύρω της και οι άλλες ακρίδες για να
μπούνε όλες μαζί. Η πρώτη ακρίδα μπήκε μέσα πήρε ένα σπυρί σιτάρι και βγήκε
έξω. Μετά μπήκε η επόμενη ακρίδα πήρε και αυτή ένα σπυρί σιτάρι και βγήκε έξω.
μετά μπήκε η επόμενη ακρίδα πήρε ένα σπυρί σιτάρι και βγήκε έξω. Μετά μπήκε η
επόμενη ακρίδα πήρε και αυτή ένα σπυρί σιτάρι και βγήκε έξω. μετά μπήκε η
επόμενη ακρίδα πήρε ένα σπυρί σιτάρι και βγήκε έξω…<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Όλη την ημέρα ο
άνθρωπος με την πράσινη στολή και το κίτρινο καπέλο έλεγε αυτό το πράγμα. Την
επόμενη μέρα ξανά:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">…μετά μπήκε η επόμενη ακρίδα πήρε και αυτή
ένα σπυρί σιτάρι και βγήκε έξω. μετά μπήκε η επόμενη ακρίδα πήρε ένα σπυρί
σιτάρι και βγήκε έξω Μετά μπήκε η επόμενη ακρίδα πήρε και αυτή ένα σπυρί σιτάρι
και βγήκε έξω. …<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πέρασαν τρεις
μέρες και το παραμύθι συνεχιζόταν με τις ακρίδες να μπαίνουν μια- μια στην
αποθήκη. Μόλις πέρασε μια εβδομάδα ο βασιλιάς ρώτησε εκνευρισμένος τον άνθρωπο
με την πράσινη στολή:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-left: 54.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 54.0pt; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-<span style="font-size: 7pt; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Τι θα γίνει με αυτές τις ακρίδες; Πότε θα τελειώσουν;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-left: 54.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 54.0pt; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-<span style="font-size: 7pt; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Βασιλιά μου, απάντησε ο άνθρωπος, η τρύπα στην αποθήκη
είναι πολύ μικρή και χωράει να περάσει μόνο μία ακρίδα. Το σιτάρι είναι πολύ
και θα μας πάρει πολύ καιρό μέχρι να τελειώσουν. Μετά θα πάνε στην αποθήκη με
το κριθάρι και στο τέλος στην αποθήκη με το καλαμπόκι.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τότε ο βασιλιάς
κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα να ακούει ένα παραμύθι χωρίς τέλος και
διέταξε αμέσως να ελευθερώσουν όλους τους παραμυθάδες. Το χρυσάφι το έδωσε στον
άνθρωπο με την πράσινη στολή και τον διόρισε παραμυθά του παλατιού. Από τότε
απολαμβάνει τα παραμύθια που έχουν τέλος. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
(<i>από το βιβλίο της Νένας Γεωργιάδου:
Θεραπευτικά παραμύθια)<o:p></o:p></i></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-6447544735576487932014-04-14T01:57:00.002-07:002014-04-14T01:57:34.005-07:00Ένα παραμύθι που προσεγγίζει το γιατί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<b><span style="color: #741b47;"><u><o:p><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span></o:p></u><u style="line-height: 150%; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο σάκος του
Θεού</span></u></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κάποτε ο Θεός είχε
μια μεγάλη αποθήκη μέσα στην οποία είχε διάφορα υλικά για να κατασκευάσει οτιδήποτε.
Έτσι, σιγά- σιγά ξεκίνησε και έφτιαξε πολλά πράγματα. Έφτιαξε τα βουνά, τις θάλασσες,
τα ζώα και τον άνθρωπο. Ό,τι έφτιαχνε το τοποθετούσε στη Γη με πολλή αγάπη και
φροντίδα. Όταν τελειώσανε όλα τα υλικά μέσα στην αποθήκη, απέμεινε ένας σάκος. Μέσα
στο σάκο καθόταν ο θάνατος μοναχός του. Ο Θεός το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε
από εκεί κι αφού δεν μπορούσε να κάνει τίποτα με αυτόν αποφάσισε να τον δώσει
στα βουνά. Τα βουνά μόλις τον πήρανε αρχίσανε να τραντάζονται τόσο δυνατά που κόντεψε
να καταστραφεί όλη η Γη. Τότε ο Θεός φοβούμενος για μεγάλες καταστροφές τον πήρε
από τα βουνά και τον έδωσε στα ποτάμια. Τα ποτάμια μόλις τον πήρανε αρχίσανε να
ξεχειλίζουν και να παρασέρνουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Ξανά ο Θεός, για να
μη χαλάσει η πλάση, πήρε το Θάνατο και τον έδωσε στις θάλασσες. Αλλά και οι θάλασσες
μόλις τον πήρανε αρχίσανε να φουσκώνουνε και να βγαίνουν στη στεριά με τεράστια
κύματα. Τότε ο Θεός τον πήρε και τον έδωσε στον άνθρωπο ου ήταν έξυπνος και θα
μπορούσε να τον κουμαντάρει. Πράγματι, ο άνθρωπος τον πήρε και έκλαψε σιγανά
και βουβά, τον μάλωσε, του θύμωσε, πήγε να τον κοροϊδέψει, πήγε να τον διώξει
αλλά εκείνος δεν έφευγε. Και ο Θεός, επειδή δεν άκουγε φασαρίες, τον ξέχασε εκεί.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Από τότε ο άνθρωπος
έμαθε να υπομένει τον θάνατο, αφού ήταν κι αυτός ένα δώρο του Θεού.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
(<i>από το βιβλίο της Νένας Γεωργιάδου:
Θεραπευτικά Παραμύθια)<o:p></o:p></i></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-30346970264346744892014-04-14T01:42:00.005-07:002014-04-14T01:42:54.584-07:00Η αναποφασιτικότητα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<u><span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ο ζαχαροπλάστης
του βασιλιά<o:p></o:p></b></span></u></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<u><br /></u></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κάποτε σε ένα
βασίλειο ήταν ένας βασιλιάς που αγαπούσε πολύ τα γλυκά. Κάθε μέρα ήθελε να τρώει
φρέσκα μυρωδάτα γλυκά. Γι αυτό αποφάσισε να προσλάβει στο παλάτι όχι έναν αλλά
δύο ζαχαροπλάστες.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τις πρώτες μέρες
όλα πήγαιναν πολύ καλά. Οι δυο ζαχαροπλάστες σηκωνόντουσαν πολύ πρωί, πριν βγει
ο ήλιος, και ζυμώνανε ζύμες για μπισκότα, κουλουράκια και κάθε λογής γλυκό που
μπορεί να βάλει ανθρώπινος νους. Μια μέρα όμως μαλώσανε για το ποιος φτιάχνει
τα καλύτερα γλυκά. Μαλώσανε τόσο πολύ που αρχίσανε να τσακώνονται και να πετάνε
αλεύρια ο ένας στον άλλο. Μέσα στην κουζίνα του παλατιού επικράτησε πανδαιμόνιο.
Οι βοηθοί τρέχανε δεξιά και αριστερά για να μαζέψουνε τα αλεύρια και για να μην
τους έρθει στο κεφάλι κανένα αυγό από αυτά που πετούσανε ο ένας ζαχαροπλάστης
στον άλλο. Εκείνη την ημέρα δεν φτιάχτηκε κανένα γλυκό. Ο βασιλιάς τους μάλωσε
και τους είπε να μην ξανασυμβεί αυτό. Ήταν ανεπίτρεπτο να μην υπάρχει γλυκό να
φάει. Τόσο λιχούδης ήταν.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Την άλλη μέρα όλοι
πιστεύανε πως τα πράγματα θα είχαν ηρεμήσει και πως οι ζαχαροπλάστες θα ήταν
μονιασμένοι. Όμως δυστυχώς δεν είχαν ξεθυμάνει καθόλου και έτσι από το πρωί αρχίσανε
να μαλώνουνε και να πετάνε ξανά αλεύρια και αυγά ο ένας στον άλλον.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μόλις άκουσε ο
βασιλιάς τη φασαρία, υποψιάστηκε τι συμβαίνει και έτρεξε αμέσως κάτω. Μέσα στην
κουζίνα υπήρχε ένα τεράστιο σύννεφο άσπρης σκόνης από το αλεύρι και την άχνη ζάχαρη.
Ο βασιλιάς φοβήθηκε ότι έτσι όπως ήταν τα πράγματα δεν θα έτρωγε ούτε σήμερα
γλυκό. Έπρεπε λοιπόν να λάβει τα μέτρα του. Τους πήρε και τους δυο στην αίθουσα
του θρόνου και τους είπε:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-left: 78.75pt; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 78.75pt; text-indent: -42.75pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-<span style="font-size: 7pt; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Βλέπω πως δεν μπορείτε να μείνετε και οι δυο εδώ. Θα πρέπει
ο ένας από εσάς να φύγει. Δεν ξέρω όμως ποιον να διώξω, γι αυτό θα περάσετε από
μια δοκιμασία. Όποιος από εσάς φτιάξει μέσα σε μια ώρα το καλύτερο γλυκό, θα μείνει
στο παλάτι.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-left: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο ένας ζαχαροπλάστης
σκέφτηκε να φτιάξει μπισκότα σοκολάτας που </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">αρέσουν άλλωστε στον περισσότερο κόσμο.
Πήρε τα υλικά του και άρχισε να φτιάχνει τη ζύμη. Ο άλλος, μόλις τον είδε, είπε
από μέσα του:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Μμμ! Αυτός φτιάχνει
μπισκότα, αλλά όλοι ξέρουν πως εγώ φτιάχνω καλύτερα μπισκότα από αυτόν. Θα κάνω
και εγώ μπισκότα για να τον νικήσω».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Με το που ετοιμάστηκε
να φτιάξει και αυτός μια ζύμη για μπισκότα μια ιδέα βασάνισε το μυαλό του:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Αφού εγώ φτιάχνω
καλύτερα μπισκότα, τότε γιατί αυτός διάλεξε να κάνει μπισκότα; Λες να έχει καμία
μυστική συνταγή που δεν την ξέρω και να νικήσει; Τι να κάνω; Να φτιάξω μπισκότα
που ξέρω να τα κάνω τόσο καλά ή να φτιάξω σοκολατάκια;»</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Η ώρα περνούσε
και ενώ ο πρώτος ζαχαροπλάστης έψηνε ήδη τα μπισκότα του, ο δεύτερος δεν είχε
αποφασίσει ακόμα αν θα έφτιαχνε μπισκότα ή σοκολατάκια για να κερδίσει. Βλέποντας
πως δεν είχε πια πολύ χρόνο στη διάθεση του αποφάσισε και αυτός να κάνει μπισκότα.
Δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει τη ζύμη και ήρθε στην κουζίνα ο βασιλιάς.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Τι φτιάξατε
λοιπόν;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Εγώ μεγαλειότατε
έφτιαξα αυτά τα μπισκότα σοκολάτας, είπε ο πρώτος ζαχαροπλάστης καμαρώνοντας
για τα σοκολατένια του μπισκότα που βρίσκονταν ήδη μέσα σε ένα όμορφο καλάθι.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο βασιλιάς πήρε ένα
μπισκότο, το δοκίμασε και είπε:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Ναι, καλό είναι.
Έχω φάει όμως και καλύτερα μπισκότα εδώ μέσα. Εσύ τι έφτιαξες; Ρώτησε τον άλλον
ζαχαροπλάστη.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Εεε! Δεν πρόλαβα
ακόμα, είπε απολογητικά. Σε ένα τέταρτο, όμως, θα είναι έτοιμα και τα δικά μου
για να δοκιμάσετε. Είναι μπισκότα κανέλας που σας αρέσουν πολύ.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Τρελαίνομαι
για μπισκότα κανέλας, είπε ο βασιλιάς. Αλλά η δοκιμασία έχει τελειώσει. Στην κουζίνα
θα μείνει ο πρώτος ζαχαροπλάστης και ας μην έχει φτιάξει τα καλύτερα μπισκότα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Έτσι στο παλάτι έμεινε
ο ζαχαροπλάστης που είχε το θάρρος να παίρνει αποφάσεις και από τότε δεν γίνονται
φασαρίες και καβγάδες και ο βασιλιάς έχει κάθε μέρα και από ένα γλυκό.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
(<i>από το βιβλίο της Νένας Γεωργιάδου:
Θεραπευτικά Παραμύθια)<o:p></o:p></i></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-67490436895334679442014-02-07T11:25:00.002-08:002014-02-07T11:25:09.261-08:00Άκουσε με!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #0b5394;">Όταν εγώ σου ζητάω να μ' ακούσεις</span><br />
<span style="color: #0b5394;">και συ αρχίζεις να μου δίνεις συμβουλές</span><br />
<span style="color: #0b5394;">δεν κάνεις αυτό που σου ζήτησα.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Όταν εγώ σου ζητάω να μ' ακούσεις</span><br />
<span style="color: #0b5394;">κι εσύ αρχίζεις να μου λες πως δεν πρέπει να αισθάνομαι έτσι,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">ποδοπατείς τα συναισθήματα μου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Όταν εγώ σου ζητάω να μ' ακούσεις </span><br />
<span style="color: #0b5394;">και συ νομίζεις πως πρέπει να κάνεις κάτι</span><br />
<span style="color: #0b5394;">για να λύσεις το πρόβλημα μου,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, μ' απογοητεύεις.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Άκουσε με! Μόνο αυτό σου ζητάω. Άκουσε με!</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Μη μου μιλήσεις, μην κάνεις πράγματα για μένα-</span><br />
<span style="color: #0b5394;">δεν είναι αυτό που θέλω. Απλώς, άκουσε με (...).</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Μπορώ να τα καταφέρω και μόνος μου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Δεν είμαι ανήμπορος. Ίσως αποθαρρυμένος και διστακτικός,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">αλλά όχι ανήμπορος.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Όταν εσύ κάνεις για μένα κάτι, που μπορώ</span><br />
<span style="color: #0b5394;">και χρειάζομαι να το κάνω μόνος μου,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">μου εντείνεις το φόβο και την αδυναμία μου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Όταν όμως, αποδεχτείς απλά πώς αισθάνομαι,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">αυτό που αισθάνομαι- όσο παράλογο κι αν είναι το συναίσθημα μου-</span><br />
<span style="color: #0b5394;">τότε μπορώ να προχωρήσω,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">να καταλάβω τι κρύβει ο παραλογισμός μου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι όταν πια αυτό το αποσαφηνίσω, οι απαντήσεις γίνονται ξεκάθαρες</span><br />
<span style="color: #0b5394;">και δεν χρειάζομαι συμβουλές.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Τα παράλογα συναισθήματα δεν είναι πια παράλογα</span><br />
<span style="color: #0b5394;">αν καταλάβουμε τι κρύβουν.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Ίσως, γι' αυτό η προσευχή να λειτουργεί συχνά</span><br />
<span style="color: #0b5394;">για μερικούς ανθρώπους. Γιατί ο Θεός είναι βουβός.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Δεν προσπαθεί να δώσει συμβουλές,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">ούτε να σώσει την κατάσταση.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Εκείνος" ακούει μόνο κι αφήνει σε εσένα να κάνεις τη δουλειά.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Γι' αυτό, σε παρακαλώ, άκουσε με! Άκουσε με!</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι αν θέλεις να μιλήσεις,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">περίμενε λίγο τη σειρά σου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Και τότε εγώ θ' ακούσω εσένα.</span><br />
<br />
(Ανώνυμος)</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-35050487219685393952014-02-07T11:24:00.000-08:002014-02-07T11:24:42.294-08:00Άκουσε με!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #0b5394;">Όταν εγώ σου ζητάω να μ' ακούσεις</span><br />
<span style="color: #0b5394;">και συ αρχίζεις να μου δίνεις συμβουλές</span><br />
<span style="color: #0b5394;">δεν κάνεις αυτό που σου ζήτησα.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Όταν εγώ σου ζητάω να μ' ακούσεις</span><br />
<span style="color: #0b5394;">κι εσύ αρχίζεις να μου λες πως δεν πρέπει να αισθάνομαι έτσι,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">ποδοπατείς τα συναισθήματα μου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Όταν εγώ σου ζητάω να μ' ακούσεις </span><br />
<span style="color: #0b5394;">και συ νομίζεις πως πρέπει να κάνεις κάτι</span><br />
<span style="color: #0b5394;">για να λύσεις το πρόβλημα μου,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, μ' απογοητεύεις.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Άκουσε με! Μόνο αυτό σου ζητάω. Άκουσε με!</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Μη μου μιλήσεις, μην κάνεις πράγματα για μένα-</span><br />
<span style="color: #0b5394;">δεν είναι αυτό που θέλω. Απλώς, άκουσε με (...).</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Μπορώ να τα καταφέρω και μόνος μου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Δεν είμαι ανήμπορος. Ίσως αποθαρρυμένος και διστακτικός,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">αλλά όχι ανήμπορος.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Όταν εσύ κάνεις για μένα κάτι, που μπορώ</span><br />
<span style="color: #0b5394;">και χρειάζομαι να το κάνω μόνος μου,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">μου εντείνεις το φόβο και την αδυναμία μου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Όταν όμως, αποδεχτείς απλά πώς αισθάνομαι,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">αυτό που αισθάνομαι- όσο παράλογο κι αν είναι το συναίσθημα μου-</span><br />
<span style="color: #0b5394;">τότε μπορώ να προχωρήσω,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">να καταλάβω τι κρύβει ο παραλογισμός μου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι όταν πια αυτό το αποσαφηνίσω, οι απαντήσεις γίνονται ξεκάθαρες</span><br />
<span style="color: #0b5394;">και δεν χρειάζομαι συμβουλές.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Τα παράλογα συναισθήματα δεν είναι πια παράλογα</span><br />
<span style="color: #0b5394;">αν καταλάβουμε τι κρύβουν.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Ίσως, γι' αυτό η προσευχή να λειτουργεί συχνά</span><br />
<span style="color: #0b5394;">για μερικούς ανθρώπους. Γιατί ο Θεός είναι βουβός.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Δεν προσπαθεί να δώσει συμβουλές,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">ούτε να σώσει την κατάσταση.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Εκείνος" ακούει μόνο κι αφήνει σε εσένα να κάνεις τη δουλειά.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Γι' αυτό, σε παρακαλώ, άκουσε με! Άκουσε με!</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι αν θέλεις να μιλήσεις,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">περίμενε λίγο τη σειρά σου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Και τότε εγώ θ' ακούσω εσένα.</span><br />
<br />
(Ανώνυμος)</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-19272639666531022902014-02-02T08:47:00.000-08:002014-02-02T08:47:07.131-08:00Ας γίνουμε κουφοί στα αρνητικά σχόλια και τις αρνητικές μας σκέψεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ο κουφός βάτραχος</b></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Στόχος να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου.</span></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν. </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο αγώνας άρχισε....</span></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">που άκουγες ήταν:</span></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-Τι κόπος!!Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν...</span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλουν για τους εαυτούς τους..</span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο κόσμος συνέχισε...</span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- Αποκλείεται να τα καταφέρουν...τι κόπος!!!</span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και οι βάτραχοι άρχισαν ο ένας μετά από τον άλλο να παραδέχονται </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">την ήττα τους εκτός από ένα που συνέχιζε να σκαρφαλώνει.</span></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Στο τέλος, μόνο αυτός και μετά από πολύ προσπάθεια </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">κατάφερε να φτάσει στη κορυφή.</span></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ένας από τους χαμένους τον ρώτησε πώς τα κατάφερε </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">και τότε συνειδητοποίησε ότι...</span></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 19.404001235961914px;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: #0b5394;"> Ο βάτραχος.....ήταν κουφός!</span></span></div>
<div>
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-44387710167993858902014-01-15T04:36:00.002-08:002014-01-15T04:36:42.670-08:00Η αποδοχή του εαυτού μας: ένας σημαντικός στόχος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="text-align: left; text-indent: 36pt;"><span style="color: #0b5394;"><span style="line-height: 150%;">Με το ξεκίνημα
της χρονιάς, όπως και με άλλα ορόσημα: γενέθλια, </span><span style="line-height: 24px;">επέτειος</span><span style="line-height: 150%;">, απώλεια ή αλλαγή
κ.α, πολλοί από εμάς και με τρόπο αυτόματο καταφεύγουμε στην αξιολόγηση του
εαυτού μας και στον ορισμό των νέων μας στόχων. Αυτή η κίνηση, παρότι
δημιουργική, εγείρει ένα σημαντικό κίνδυνο: τον κίνδυνο της συνεχούς σύγκρισης
του πραγματικού μας εαυτού με τον ιδανικό μας εαυτό, με μια συγκεκριμένη
προβολή του εαυτού μας στο μέλλον, τόσο τέλεια και πλήρης που μας καλεί ολοένα
και περισσότερο να την πλησιάσουμε.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #0b5394;">Και αυτή η
προβολή του εαυτού μας ανήκει πάντα στο μέλλον και μιας και εκείνη δεν μπορεί
να έρθει σε’ μας, μας καλεί να πάμε εμείς κοντά της και να ρωτήσουμε τον εαυτό
μας «τι μας λείπει» και «τι χρειάζεται να κάνουμε για να γίνουμε πλήρεις,
χαρούμενοι και ευτυχισμένοι». Έτσι, αμφισβητούμε την ιδέα ότι ήδη μπορούμε να
είμαστε πλήρεις και ήδη έχουμε λόγο να χαρούμε και να νιώσουμε ευτυχισμένοι.
Και η αμφισβήτηση αυτής της ιδέας μας απωθεί από το να εκτιμήσουμε τον εαυτό
μας και τη ζωή μας στο παρόν, στο εδώ και το τώρα και στα πράγματα που
καθημερινά καταφέρνουμε. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #0b5394;">Και δεν είναι
μόνο ότι παύουμε να ζούμε τη ζωή μας με τρόπο φυσικό, αρχίζουμε και να
εστιάζουμε στα ελαττώμματα μας, σε ότι δεν κάνουμε καλά και σε ότι δεν κάνουμε
τόσο καλά. Εστιάζοντας στα ελαττώματα μας, παύουμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη
εικόνα του εαυτού μας. Είναι σαν να έχουμε ένα μεγεθυντικό φακό στη μια γωνία
ενός τριγώνου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούμε να δούμε ολόκληρο το
τρίγωνο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #0b5394;"> Αλλά ακόμη και να καταφέρουμε να δούμε το
τρίγωνο, αν συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε την ίδια οπτική, θα συνεχίσουμε να
συγκρίνουμε το τρίγωνο με το τετράγωνο, πιστεύοντας πως εκείνο είναι καλύτερο,
άρτιο και πλήρες. Θα συνεχίσουμε να συγκρίνουμε το σχήμα μας με ένα άλλο σχήμα,
με κάτι άλλο «έξω» από εμάς, καλύτερο και αρτιότερο. Είναι η παγίδα του
ιδανικού μας εαυτού που αλλάζει μορφή και που τελικά απομακρύνεται καθώς την
πλησιάζουμε, ώστε να διατηρηθεί η ομοιόσταση- η αρχική μας απόσταση. Δηλαδή,
όσο και να βελτιωνόμαστε πάντοτε θα βλέπουμε ελλείψεις και ελλατώμματα σε μας,
καθώς συνεχίζουμε να βλέπουμε με τον
ίδιο τρόπο.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="line-height: 150%;">Χρειάζεται,
λοιπόν, να αλλάξουμε οπτική και να δώσουμε στον εαυτό μας μια ευκαιρία να ζήσει
και να αναπτυχθεί ελεύθερα, χωρίς να επιδιώκουμε ένα συγκεκριμένο </span><span style="line-height: 24px;">αποτέλεσμα</span><span style="line-height: 150%;"> και μια συγκεκριμένη μορφή. Χρειάζεται να στρέψουμε το βλέμμα μας στη
διαδικασία της κάθε μας μέρας και στα μικρά πράγματα που κατακτούμε κάθε τόσο.
Χρειάζεται να δούμε τον εαυτό μας στην ολότητα του και να του πούμε «ευχαριστώ»
για κάθε του στοιχείο και για κάθε του πλευρά. Χρειάζεται να αποδεχτούμε πως
υπάρχουν πράγματα που καταφέρνουμε και υπάρχουν πράγματα που δεν καταφέρνουμε
τόσο καλά, όμως αυτό δεν μας εμποδίζει από το να είμαστε πλήρεις και
ολοκληρωμένοι σαν άνθρωποι. Σαφέστατα και χρειάζεται να δράσουμε για να
βελτιωθούμε. Όμως, ας αφήσουμε τη δράση μας να υπακούσει στα «θέλω» μας και όχι
στα «πρέπει» μας. Ας αφήσουμε τη δράση μας να υπακούσει στη φυσική μας ροή
ανάπτυξης και ας βάλουμε στόχο να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο κάθε εποχή του
εαυτού μας!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="line-height: 150%;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="line-height: 150%;">αναδημοσίευση άρθρου: </span><a href="http://www.rodiaki.gr/printedition.php?archiveid=1330&page=22" style="text-align: left;">http://www.rodiaki.gr/printedition.php?archiveid=1330&page=22</a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-3957512911255511642013-12-25T10:07:00.000-08:002013-12-27T11:12:57.747-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #0b5394;">Ήταν κάποτε, πριν πάρα πολύ καιρό, σε μια εποχή που οι σημερινοί άνθρωποι ούτε καν μπορούν να φαντασθούν, επειδή ήταν πάρα πολύ διαφορετική από τη δική μας, ένα μικρό βασίλειο. Κανένας δεν το γνώριζε, γιατί βρισκόταν πάνω σε μία νήσο και περιτριγυριζόταν από μία μεγάλη θάλασσα, που δεν τη διέσχιζε ποτέ κανένα πλοίο ή βάρκα.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Και σ' αυτό το μικρό βασίλειο ζούσαν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα που είχαν αποτραβηχτεί εκεί πριν πολύ καιρό, όταν έχασαν το παλιό τους ανάκτορο με το οποίο αισθάνονταν έντονα δεμένοι και που βρισκόταν σε κάποιο άλλο μέρος της γης. Και μαζί μ' αυτούς έμενε και η βασιλοπούλα, που ήταν ένα κοριτσάκι ακριβώς όπως τόσα άλλα και που της άρεσε να γελά, να κάνει αταξίες και να παίζει, όπως σε όλα τα παιδιά του κόσμου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Και κάθε φορά που η βασιλοπούλα έβλεπε τα λιγοστά παιδιά εκείνου του νησιού να παίζουν έξω από τον κήπο της, ένιωθε μια μεγάλη ζήλια, γιατί αυτά μπορούσαν να τρέχουν έξω στους δρόμους, ενώ εκείνη που ήταν και βασιλοπούλα δεν μπορούσε να το κάνει- αν και πλέον δεν κατοικούσε σε ένα πύργο, όπως μένουν συνήθως οι βασιλιάδες, αλλά μόνο σ' ένα σπίτι, όπως όλοι οι άλλοι.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Και η βασιλοπούλα πήγαινε στον βασιλιά και στη βασίλισσα και τους ζητούσε να αφήσουν τουλάχιστον να μπουν τα άλλα παιδιά στον κήπο τους, αλλά ο πατέρας κι η μητέρα, αφότου είχαν χάσει τον παλιό τους πύργο, φοβούνταν λίγο τους άλλους και γι' αυτό απαντούσαν πάντοτε λέγοντας: "Όχι, όχι, δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους άλλους ή να τους αφήσουμε να μπουν στον κήπο. Κι έπειτα αυτοί δεν πρέπει να μάθουν ότι μένουμε πλέον σ' ένα σπίτι κι όχι σ' ένα μεγάλο παλάτι".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι έτσι η βασιλοπούλα μας μεγάλωνε μόνη και χωρίς φίλους και γι' αυτό συχνά ήταν λυπημένη και θυμωμένη, αλλά κανένας δεν το αντιλαμβανόταν, ακριβώς επειδή συνήθως κάποιος νομίζει ότι τα βασιλόπουλα είναι ευτυχισμένα πάντοτε και δεν δίνει αντίθετα προσοχή σ' αυτό που πράγματι νιώθουν μέσα στην καρδιά τους.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Και στ' αλήθεια η καρδιά της βασιλοπούλας έμοιαζε συχνά με μία τρικυμισμένη θάλασσα, με βροντές, κεραυνούς και πανύψηλα κύματα, που ήθελαν να ακουμπήσουν τον ουρανό.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Μία ημέρα που η βασιλοπούλα μας, που την έλεγαν Μανθίλδη, ήταν στ' αλήθεια πολύ, πολύ, μα πάρα πολύ θυμωμένη, περιμάζεψε όλο το θάρρος της και πήγε να διαμαρτυρηθεί στον βασιλιά: "Γιατί τα άλλα παιδιά μπορούν να παίζουν στον δρόμο και εγώ όχι;", τον ρώτησε.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο βασιλιάς την κοίταξε λίγο απορημένος: " Μα εσύ δεν είσαι όπως οι άλλοι" της απάντησε. "Εμείς είμαστε διαφορετικοί, είμαστε βασιλιάδες και ένα βασιλόπουλο δεν μπορεί να παίζει στον δρόμο!" "Μα εγώ είμαι ένα κοριτσάκι!", είπε με αναφιλητά η βασιλοπούλα, "και θέλω πολύ να παίξω με τους άλλους".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Και τότε ο βασιλιάς την ανέβασε πάνω στον παλιό θρόνο που είχε φέρει από τον παλιό του πύργο και της είπε αυστηρά πως ένα υψηλό καθήκον των βασιλόπουλων ήταν και εκείνο του να υπακούν στον βασιλιά σ' όλα και για όλα, γιατί κανείς δεν μπορούσε να θέσει υπό συζήτηση ότι έλεγε αυτός. Αλλά όμως, επειδή η Μαθίλδη συνέχιζε να κλαίει με αναφιλητά, γιατί η καρδιά της παραήταν γεμάτη πόνο και μοναξιά και όρεξη να μάθει πολλά πράγματα παίζοντας μαζί με άλλα παιδιά, ο βασιλιάς νομίζοντας ότι θα τη βοηθήσει και θέλοντας να την κάνει να γελάσει, άρχισε να την κοροϊδεύει γι' αυτό της το αίτημα, που αντίθετα για αυτήν ήταν πολύ σημαντικό, περισσότερο και από τον αέρα που ανέπνεε και την τροφή που έτρωγε.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Στην πραγματικότητα ο βασιλιάς ήθελε μόνο να την κάνει να σταματήσει, γιατί η αλήθεια ήταν ότι δεν ανεχόταν να βλέπει ένα παιδί να υποφέρει, του θύμιζε πολύ πόσο είχε υποφέρει ο ίδιος, όταν ήταν μικρός. Αλλά τα λόγια του τα κοροϊδευτικά έπεσαν σαν πολλές βελόνες που καρφώνονταν στις σάρκες της μικρής βασιλοπούλας, η οποία στο τέλος αποσύρθηκε σε μια γωνιά του σπιτιού, με περισσότερο πόνο μέσα της από πριν, και αυτή τη φορά μάλιστα και προσβεβλημένη, γιατί η κοροϊδία την είχε εξουθενώσει.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Και έτσι για πολύ καιρό η Μαθίλδη κάθε τόσο οπλιζόταν με θάρρος και συνέχιζε να ζητά πράγματα που συνήθως ζητούν τα παιδιά, όπως να πάει να παίξει και να μείνει λίγο μαζί με τα άλλα, και ο βασιλιάς συνέχιζε να της το αρνείται και να την κοροϊδεύει, για να την κάνει να γελάσει, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτή προσβαλλόταν και ένιωθε ακόμη πιο εξουθενωμένη και αποσυρόταν όλο και περισσότερο σε μια γωνία. Μέχρις ότου μία ημέρα όλος αυτός ο πόνος κι όλη αυτή η εξουθένωση που η βασιλοπούλα κουβαλούσε μέσα της έφθασαν σε ένα τέτοιο σημείο, που το μικρό της σώμα δεν μπορούσε πια να συγκρατήσει και τότε, για να βγουν, μεταμορφώθηκαν σε θυμό. Η Μαθίλδη πήγε κατευθείαν εμπρός στον βασιλιά, γεμάτη θυμό και σφιγμένες γροθιές: ",ε πρόσαβαλες", του ούρλιαξε, "ζήτησε μου συγνώμη!".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο βασιλιάς που διάβαζε την εφημερίδα στον θρόνο του, σταμάτησε να διαβάζει, την κοίταξε απορημένος και λίγο ειρωνικά και μετά από λίγο της είπε:</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Όχι, όχι, δεν σου ζητώ!"</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η βασιλοπούλα δεν ήξερε πια τι να κάνει. Αυτή είχε μπει θυμωμένη, αλλά και κλαίγοντας και με τις γροθιές κρυμμένες πίσω στις πλάτες, ελπίζοντας να τη λυπηθεί ο βασιλιάς και πιστεύοντας ότι αυτός όφειλε να ζητήσει συγνώμη για την ειρωνεία του. Και πίστευε ακόμη ότι αυτήν τη φορά αυτός θα αντιλαμβανόταν ότι θα' πρέπε στ' αλήθεια να το κάνει.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Δεν ήταν ότι η Μαθίλδη δεν είχε δικά της πράγματα, όχι, είχε παρά πολλά, όπως όλα τα βασιλόπουλα, μάλιστα παραείχε και συχνά και άχρηστα, αλλά ήταν πάντοτε πράγματα που αποφάσιζαν οι άλλοι γι' αυτήν, σαν η ίδια να μην είχε το δικαίωμα να έχει σκέψεις, αισθήματα, συγκινήσεις και επιθυμίες τελείως δικές της και διαφορετικές από εκείνες του βασιλιά και της βασίλισσας.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η Μαθίλδη είχε σκεφτεί κάπως έτσι: "Εάν αυτός που είναι ο βασιλιάς και συνεπώς ο σημαντικότερος από όλους μου ζητήσει συγνώμη, σημαίνει ότι αναγνωρίζει πως κι εγώ αξίζω κάτι κι αφού το αναγνωρίζει αυτός, πάει να πει ακριβώς ότι είναι αλήθεια. Αλλά εάν εγώ δεν έχω καν το δικαίωμα να έχω δικαιώματα, σημαίνει ότι δεν αξίζω τίποτε, δηλαδή σαν να μην υπάρχω, πως είναι αδιάφορο να υπάρχω ή να μην υπάρχω".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι ήταν γι' αυτό που από εκείνη την ημέρα η βασιλοπούλα άρχισε να σκέπτεται ότι δεν άξιζε απολύτως τίποτε και συνεπώς ότι δεν είναι απολύτως τίποτε. Και στο τέλος για να επιβιώσει, αποφάσισε να επιβάλει σιωπή σ' όλα τα πράγματα, που ήταν μέσα της και της προκαλούσαν τόσο κακό.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Μία ωραία ημέρα πήρε όλες τις συγκινήσεις και τις έβαλε σε ένα κουτί σε μία γωνία της καρδιάς της, το κλείδωσε κι αποφάσισε να προχωρήσει πια μόνο με τις σκέψεις του κεφαλιού προσέχοντας καλά, ώστε αυτές να είναι ουδέτερες και χωρίς συγκινήσεις.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι έτσι με τον καιρό η Μαθίλδη έγινε η πιο ορθολογική βασιλοπούλα του κόσμου, τα έλεγχε όλα, αλλά πάντα και μόνο με σκέψεις απόμακρες από την καρδιά της. Το κεφάλι της γινόταν όλο και περισσότερο όμοιο με ένα υπολογιστή σε λειτουργία. Οποιοσδήποτε πράγματα προερχόταν από έξω, η βασιλοπούλα μας το έλεγχε αμέσως με προσοχή και το έθετε στον υπολογιστή στο σωστό μέρος. Είχε γίνει ένα ικανότατο αυτόματο μηχάνημα, ένα ρομπότ, γιατί ο ελεγκτής του κεφαλιού της ήταν το μοναδικό πράγμα που της επέτρεπε να προφυλάσσει την καρδιά της.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Αλλά όμως στο μεταξύ σιγά σιγά ο καιρός περνούσε, οι συγκινήσεις μέσα στο κουτί γίνονταν όλο και πιο ανυπόμονες και ήταν αδύνατον να μένουν κλειδωμένες. Ήταν πολύ διαφορετικές συγκινήσεις, που στις αρχές δεν κατόρθωναν ούτε και να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, γιατί καθεμία μιλούσε τη δική της γλώσσα, που ήταν ξένη προς τις άλλες.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Αλλά μακρόχρονα, συνεχίζοντας να συγκατοικούν στον ίδιο χώρο, κατέληξαν να βρουν ένα κοινό τρόπο επικοινωνίας κι αποφάσισαν να συμμαχήσουν μεταξύ τους, για να βγουν από το κουτί. Αλλά κάθε φορά που αυτό συνέβαινε, η Μαθίλδη αντιλαμβανόταν ότι υπήρχε κάποιος κίνδυνος ενόψει, και έμπειρη, όπως είχε γίνει πια στα μαθηματικά, άλλαζε συνεχώς τον κώδικα του υπολογιστή που χρειαζόταν, για να ανοιχθεί το κουτί, πριν προλάβουν οι συγκινήσεις να τον βρουν. Κι έτσι πέρασε πολύς καιρός και η Μαθίλδη προχωρούσε στη ζωή, χωρίς να ξέρει ούτε ποια ήταν ούτε εάν ήταν ζωντανή, αφού δεν ένιωθε πια τις αναγκαίες συγκινήσεις, αλλά ένιωθε μόνο σαν ένα κέλυφος κενό, χωρίς τίποτε μέσα. Και μερικές φορές επίσης και ο κόσμος στον οποίο ταξίδευε της φαινόταν απόμακρος και άπιαστος, σαν η ίδια να μην αποτελούσε μέρος του.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Συνάμα όμως οι συγκινήσεις μέσα στο κουτί δεν αποδέχονταν την ήττα. Μία ημέρα αποφάσισαν επιτέλους να συγκεντρωθούν και είπαν: "Για να μπορέσουμε να βγούμε από εδώ, χρειάζεται η βοήθεια των σκέψεων, που όμως αυτή τη στιγμή όλες είναι στο κεφάλι και ασχολούνται μόνο με μαθηματικούς τύπους. Πώς θα καταφέρουμε άραγε να τραβήξουμε την προσοχή τους;</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Το αναλαμβάνω εγώ", απάντησε ο θυμός, που ήταν η πιο ισχυρή από τις συγκινήσεις. "Εάν εσείς σταθείτε όλες πίσω μου και με σπρώξετε δυνατά, θα δείτε ότι αργά ή γρήγορα θα καταφέρουμε να σπάσουμε το κουτί και θα φθάσουμε στις σκέψεις". Κι έτσι άρχισαν να περιμένουν να φθάσει η κατάλληλη στιγμή. Και να που επιτέλους μία ημέρα η Μαθίλδη, που πια είχε μεγαλώσει, συνάντησε ένα βασιλόπουλο που το ερωτεύθηκε, αν και δεν ήταν πολύ βέβαιη, γιατί και το να αγαπά ήταν κλειδωμένο στο κουτί μαζί με τις άλλες συγκινήσεις και συναισθήματα. Παρόλα αυτά αποφάσισε να ταξιδέψει μαζί του για όλη της τη ζωή.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Όταν όμως δύο ταξιδεύουν στη ζωή συντροφιά, τότε μερικές φορές συμφωνούν και μερικές όχι, χωρίς κατ' ανάγκην και να προκαλείται κάποιο κακό, γιατί, όπως λέει μια παροιμία, "για εκατό κεφάλια χρειάζονται εκατό καπέλα, κάθε κεφάλι χρειάζεται αποκλειστικά το δικό του". </span><br />
<span style="color: #0b5394;">Αλλά η Μαθίλδη, αυτό δεν το ήξερε. Αυτή είχε μεγαλώσει σ' ένα σπίτι όπου υπήρχε ένα και μόνο καπέλο, που επιπλέον είχε το σχήμα ενός στέμματος, με αποτέλεσμα όλοι όφειλαν να προσαρμόζονται σ' αυτό, όποιο κι αν ήταν το σχήμα και το μέγεθος του κεφαλιού τους. Κι έτσι όταν μία φορά το βασιλοπούλο με το οποίο συνταξίδευε της είπε κάτι το διαφορετικό από εκείνο που περίμενε από αυτόν και μόνο από αυτόν, η βασιλοπούλα μας αισθάνθηκε τόσο προδομένη και εγκαταλειμμένη, όπως τότε που της συνέβαινε μικρή με τον βασιλιά πατέρα της, και οι συγκινήσεις μέσα στην καρδιά της κατάλαβαν ότι είχε φθάσει η κατάλληλη στιγμή.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Στάθηκαν όλες μαζί πίσω από τον θυμό, μεταμορφώθηκαν με όλη τους τη δύναμη σε οργή και κατάφεραν να σπάσουν την κλειδαριά και να φθάσουν μέχρι τις σκέψεις. Η βασιλοπούλα κατατρομαγμένη προσπάθησε να τις σταματήσει με όλους τους μαθηματικούς τύπους, αλλά αυτήν την φορά δεν γινόταν τίποτε, κανένας τύπος δεν άντεχε στην οργή των μαζεμένων συγκινήσεων. Κι ήταν τότε που ήθελε δεν ήθελε η φτωχή βασιλοπούλα αναγκάστηκε να λογαριασθεί με τις συγκινήσεις της, που στο διάβα του χρόνου είχε κλείσει γερά μέσα σ' ένα κουτί, ελπίζοντας να τις ελέγχει με τους μαθηματικούς τύπους για όλης της τη ζωή.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">(συνεχίζεται)</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-13164774916900184202013-11-24T00:22:00.002-08:002013-11-24T00:22:40.427-08:00Ένα ποίημα συνειδητοποίησης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #741b47;"><b>Ο ΔΡΟΜΟΣ</b></span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Είναι ένας δρόμος μακρύς, σιωπηλός.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Προχωρώ στα σκοτεινά, γλιστρώ και πέφτω</span><br />
<span style="color: #0b5394;">σηκώνομαι και περπατώ τυφλά</span><br />
<span style="color: #0b5394;">πάνω στις πέτρες τις μουγκές και τα ξερά τα φύλλα</span><br />
<span style="color: #0b5394;">πίσω μου κάποιος πατά κι αυτός τις πέτρες και τα φύλλα:</span><br />
<span style="color: #0b5394;">αν σταματήσω, σταματά</span><br />
<span style="color: #0b5394;">αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι: κανένας</span><br />
<span style="color: #0b5394;">όλα σκοτάδι γύρω μου και έξοδος καμία,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">και κάνω βόλτες στις γωνίες</span><br />
<span style="color: #0b5394;">που πάντα βγάζουνε στο δρόμο:</span><br />
<span style="color: #0b5394;">κανένας δεν με περιμένει εκεί ούτε μ' ακολουθεί,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">εγώ ακολουθώ ένανε που γλιστρά,</span><br />
<span style="color: #0b5394;">σηκώνεται κι όταν με βλέπει λέει:</span><br />
<span style="color: #0b5394;">κανένας.</span><br />
<br />
(από Οκτάβιο Παζ: Η πέτρα του ήλιου & άλλα ποιήματα, εκδ. Ίκαρος)</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-21363371495318019512013-11-21T06:55:00.002-08:002013-11-22T07:43:55.669-08:00Πρόγραμμα "Φίλοι Διατροφής"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMSs9WVr_KdpYX45XHbBeur0zFygHqGh7h13ek3pVtyvy12fzMr3-EUfD8thgXqiPEMIEb-ipXQz7CcKUK9dJf4SGVd5erWu69PjlCuuYEp3cnoDFtMLbICpYmOcjYM-7gAYFDVR_dRWdY/s1600/LOGO_FILOI_DIATROFIS_final.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="169" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMSs9WVr_KdpYX45XHbBeur0zFygHqGh7h13ek3pVtyvy12fzMr3-EUfD8thgXqiPEMIEb-ipXQz7CcKUK9dJf4SGVd5erWu69PjlCuuYEp3cnoDFtMLbICpYmOcjYM-7gAYFDVR_dRWdY/s200/LOGO_FILOI_DIATROFIS_final.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<span style="color: #0b5394;"><strong>Τι είναι;</strong><strong> </strong>Πρόκειται για ένα πρόγραμμα διερεύνησης, υποστήριξης και αλλαγής των διατροφικών μας συνηθειών και των ψυχολογικών παραγόντων που μας ωθούν στην αύξηση του σωματικού μας βάρους, στη γρήγορη επαναπρόσληψη του, και στην αναβολή διατήρησης ενός υγιεινού τρόπου ζωής. </span><span style="color: #0b5394;">Το πρόγραμμα γίνεται σε συνεργασία με τη διατροφολόγο Λία Χατζημανώλη.</span><span style="color: #0b5394;">. </span></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<span style="color: #0b5394;"><strong>Ποιος είναι ο σκοπός; </strong>Σκοπός του προγράμματος δεν είναι μόνο η τήρηση ενός προγράμματος διατροφής, αλλά και η απόκτηση αυτοελέγχου, η συναισθηματική μάθηση και η κατανόηση του εαυτού. Μέσα σε ένα ασφαλές κλίμα και μέσα από βιωματικές ασκήσεις, εστιασμένες στις ανάγκες των μελών, επιδιώκουμε την αύξηση της επίγνωσης των συμμετεχόντων σε θέματα σωματικής και ψυχικής υγείας και τον εφοδιασμό τους με «εργαλεία» για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους.</span></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<span style="color: #0b5394;">Εξάλλου,η προσέγγιση μας για το «βάρος» βασίζεταιστη φράση του Ιπποκράτη: «Το σώμα μας έχει την ιδιότητα να αυτοθεραπεύεται.Ύψιστη σημασία έχουν οι παράγοντες:Διατροφή, Κίνηση, Περιβάλλον, Τρόπος Ζωής, Τρόπος Σκέψης». </span></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<span style="color: #0b5394;"><strong>Που απευθύνεται;</strong><strong> </strong>Το πρόγραμμα απευθύνεται σε κάθε άτομο που θέλει να διερευνήσει και να αλλάξει τη σχέση του με τη διατροφή. Δεν υπάρχει όριο ηλικίας ή φύλου. Εξάλλου, η σωματική και η ψυχική υγεία μας αφορά όλους.</span></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<span style="color: #0b5394;"><strong>Τι περιλαμβάνει;</strong><strong> </strong>Το πρόγραμμα αποτελείται συνολικά από 16 εβδομαδιαίες συναντήσεις. Με την κράτηση θέσης- εγγραφή, γίνεται η πρώτη ατομική συνεδρία με τη διατροφολόγο και την ψυχολόγο, ώστε να δοθεί το κατάλληλο για το κάθε μέλος πρόγραμμα διατροφής και να ληφθούν πληροφορίες για τη ζωή και τις ξεχωριστές ανάγκεςτου κάθε μέλους. Στη συνέχεια, η ομάδα ξεκινάει τις 2 ώρες εβδομαδιαίες συναντήσεις της, οι οποίες στο σύνολο τους θα είναι 1. Παράλληλα, ανά 4 ή 5 ομαδικές συνεδρίες, προγραμματίζονται εκ νέου ατομικές συνεδρίες, ώστε να επανεκτιμηθεί η καταλληλότητα του διαιτολογίου για το κάθε μέλος και να συζητηθούν τυχόν συναισθηματικές δυσκολίες. </span></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<span style="color: #0b5394;"><strong>Ενδεικτικά, </strong>η πορεία του προγράμματος είναι:</span></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<br /></div>
<ul style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px; list-style-type: square; margin: 10px 0px; padding: 0px 10px 0px 25px;">
<li><span style="color: #0b5394;">Πρώτες ατομικές συνεδρίες: Πρόγραμμα Διατροφής/ Αξιολόγηση Αναγκών</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Ας γνωριστούμε: Πρώτη Ομαδική Συνάντηση</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Στόχοι, Κίνητρα, Εμπόδια</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Η σκέψη μου ως αφετηρία της συμπεριφοράς μου</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Αναγνωρίζω τις παγίδες</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Μαθαίνω να διαχειρίζομαι τη σκέψη μου</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Ατομικές συνεδρίες</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Μαθαίνω να διαχειρίζομαι τη συμπεριφορά μου</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Μαθαίνω να διαχειρίζομαι το συναίσθημα μου</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Γνωρίζοντας και επιβραβεύοντας τον εαυτό μου</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Ατομικές Συναντήσεις</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Βοηθώντας ο ένας τον άλλον</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Τα οφέλη της συντήρησης</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Προετοιμασία για το μέλλον</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Επανατροφοδότηση- Κλείσιμο Ομάδας</span></li>
</ul>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<span style="color: #0b5394;"> </span><strong style="color: #0b5394;">Αριθμός συμμετεχόντων:</strong><strong style="color: #0b5394;"> </strong><span style="color: #0b5394;">6-8άτομα/ ομάδα</span></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-47669237797787664032013-11-17T16:35:00.000-08:002013-11-17T16:35:02.601-08:00Περί τύχης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #0b5394;">....</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Αν κάναμε μια αποδελτίωση των στάσεων και συμπεριφορών που μας υποδεικνύει ο μύθος, τότε θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι, για την περίπτωση μας, η πρόκληση της αξιοποίησης της τύχης συνίσταται στο να καταφέρουμε τα παρακάτω:</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li><span style="color: #0b5394;">Να προκαλέσουμε τη συνάντηση μας με τη θεά Τύχη.</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Να μπορέσουμε να την αναγνωρίσουμε όταν θα μας πλησιάσει.</span></li>
<li><span style="color: #0b5394;">Να ξέρουμε τι θα πρέπει να κάνουμε αφού την πιάσουμε.</span></li>
</ul>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span><div>
<span style="color: #0b5394;">Αν βαφτίζαμε- μεταφορικά και αυθαίρετα- "γούρια" και "χαϊμαλιά" όσα θα έπρεπε να κάνουμε για κάθε μια από τις προκλήσεις μας, θα έλεγα ότι:</span></div>
<div>
<ul style="text-align: left;">
<li><span style="color: #0b5394;">Για να προκαλέσουμε τη συνάντηση, χρειάζονται τα εξής μαγικά:</span></li>
</ul>
<span style="color: #0b5394;"> Μείνετε πιστοί στα όνειρα σας.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"> Μην επιτρέψετε να σας εγκαταλείψει η καλή διάθεση.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"> Μην ξεχνάτε να είστε ευγνώμονες.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Γιατί η τύχη σπανίως πλησιάζει εκείνους που εγκαταλείπουν τα όνειρα τους...</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Ή τους μίζερους...</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Ή τους αχάριστους..</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Ακόμη, αν θέλετε να τη συναντήσετε, να θυμάστε πως η Τύχη συνήθως φεύγει μακριά από τους αγχώδεις, τους βίαιους, τους απαισιόδοξους, τους βαρετούς, τους φθονερούς, τους απαιτητικούς, τους καταπιεστικούς, κι αυτούς που ποτέ δεν κάνουν λάθος.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Πριν από μερικά χρόνια, ο Χ.Λ. Γουέιλαντ είπε σε μια διάλεξη: "Την περασμένη βδομάδα ήμουν με κάποιον που δεν είχε κάνει ούτε ένα λάθος τα τελευταία 4000 χρόνια. Είναι η μούμια στο αιγυπτιακό τμήμα του Βρετανικού Μουσείου". Και πρόσθεσε: "Αν δεν κάνετε ποτέ ποτέ ένα λάθος, τότε μάλλον δεν εκμεταλλεύεστε όλες τις ευκαιρίες σας".</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Κι εγώ θα προσθέσω: "Αν δεν κάνετε ακόμα περισσότερα λάθη, τότε μάλλον δεν βάζετε τα δυνατά σας, για να γίνουν τα όνειρα σας πραγματικότητα".</span></div>
<div>
<ul style="text-align: left;">
<li><span style="color: #0b5394;">Για να την αναγνωρίσετε όταν θα βρεθεί κοντά σας και να μην την αφήσετε να περάσει, θα πρέπει να είστε προσεκτικοί κι έτοιμοι να την πιάσετε.. Σας προτείνω:</span></li>
</ul>
<span style="color: #0b5394;"> Να χρησιμοποιείτε όλη σας τη δημιουργικότητα.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"> Να ακολουθείτε τη διαίσθηση σας.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"> Να εμπιστεύεστε τον εαυτό σας.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Τίποτα δεν προκαλεί λιγότερο την τύχη από το να περιμένει κανείς κάτι καινούργιο ενώ κάνει τα ίδια με παλιά. Για να βρούμε την απάντηση που ταιριάζει σε κάθε στιγμή, χρειάζεται συχνά να εγκαταλείψουμε τα τετριμμένα και να εμπιστευτούμε τη φωνή της διαίσθησης μας- αυτή τη γνώση που μας επιτρέπει να αξιοποιούμε όλα όσα ξέρουμε χωρίς να έχουμε συνείδηση ότι τα έχουμε στη μνήμη μας. Χρειάζεται ακόμα να έχουμε αντίληψη όσων συμβαίνουν γύρω μας κι εμείς χρησιμοποιούμε ασυναίσθητα, καθώς και την αναγκαία εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, που μας επιτρέπει να εξερευνούμε μια νέα δυσκολία και μας προετοιμάζει να αντιμετωπίσουμε χωρίς φόβο την επόμενη.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Σε ένα παλιό ηλιακό ρολόι που μου έφερε ένας ασθενής μου από το Περού, υπάρχει μια φράση που συνοψίζει όλα τα παραπάνω: "Ο αετός παρακολουθεί την κοιλάδα κουρνιάζοντας ήρεμα στο λεπτό κλαδί, γιατί ξέρει πόση δύναμη έχουν τα φτερά του".</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<ul style="text-align: left;">
<li><span style="color: #0b5394;">Τέλος, μην ξεχνάτε αυτά τα τελευταία "μαγικά" για να μπορέσετε να εκμεταλλευτείτε την καλή σας τύχη:</span></li>
</ul>
<span style="color: #0b5394;"> Ανοιχτείτε στη δυνατότητα αλλαγής.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"> Ξετυλίξτε καλά την αυτοεκτίμηση σας.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"> Μην περιφρονείτε ποτέ τις μικρές επιτυχίες.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Όλοι υποφέρουμε λίγο- πολύ απ' αυτή τη φοβερή εξάρτηση: "να μείνουν τα πράγματα ως έχουν". Ξέρουμε, καταλαβαίνουμε και επαναλαμβάνουμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε. Είναι φορές που ουρλιάζουμε και απαιτούμε (από ποιον;) να αλλάξουν όλα. Τη στιγμή όμως που έρχεται η αλλαγή, οπισθοχωρούμε με τρόμο και την αναβάλλουμε επ' αόριστον.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Η γιαγιά μου έλεγε ότι ο μόνος άνθρωπος που δεν ενοχλείται από την αλλαγή είναι το μόλις λίγων μηνών μωρό, τη στιγμή που του αλλάζουν τη βρεγμένη πάνα... (Έχοντας σπουδάσει παιδιατρική, μπορώ να πω ότι ούτε κι αυτό είναι σίγουρο.)</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Τρομάζουμε την ώρα που "η τύχη μας χτυπάει την πόρτα", γιατί σκεπτόμαστε τους κινδύνους που συνεπάγεται η αλλαγή. Μποϊκοτάρουμε τον εαυτό μας με το επιχείρημα ότι δεν αξίζουμε αυτό που μας συνέβη, ή το περιφρονούμε γιατί δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις μεγάλες μας προσδοκίες. Καμιά φορά κλαίμε κιόλας, γιατί η πολυπόθητη αλλαγή δεν ήρθε τότε που την περιμέναμε. Έτσι, μετά από τόσο δρόμο, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μην μπορούμε να απολαύσουμε την παρουσία της καινούργιας μας συντρόφου... της θεάς Τύχης.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Η αμερικανίδα συγγραφέας Σου Π. Τόιλι μας συμβουλεύει να φανταστούμε τη ζωή μας σαν ένα τεράστιο χαλί. Αν κολλήσουμε τη μύτη μας στο σημείο μηδέν- στο "τώρα" της εικόνας-, δεν θα μπορέσουμε να το δούμε συνολικά. Ακολουθώντας την πρόταση της, θα πρέπει να μάθουμε ότι όταν απομακρυνόμαστε λίγο, η πανοραμική άποψη αναδεικνύει την ομορφιά του έργου τέχνης που είναι η ζωή μας.</span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: Ο μύθος της θεάς τύχης)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-31126829032180546592013-10-21T13:02:00.002-07:002013-11-29T16:23:46.312-08:00Οι φωνές μέσα μας- οι διαστάσεις του εαυτού μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><b>Συχνά, όταν καλούμαστε να αποφασίσουμε για κάτι, μας συμβαίνει να μπλοκάρουμε και να μην είμαστε βέβαιοι. </b>Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που "επεμβαίνουν" σε αυτό και αυτό το άρθρο θα μιλήσει μόνο για έναν από αυτούς: <b><u>τις διαφορετικές απόψεις που μας έρχονται ταυτόχρονα, τις διαφορετικές φωνές που ακούμε μέσα μας..</u></b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #0b5394;"><b><u></u></b></span></div>
<br />
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><b><u><br /></u></b></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;">Έτσι, αν για παράδειγμα θέλω να χαλαρώσω αλλά δεν έχω ολοκληρώσει μια εργασιακή μου υποχρέωση, <i><b>βρίσκομαι σε ένα δίλημμα. </b></i></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><b>Η μια πλευρά του εαυτού μου επιθυμεί άμεσα να ηρεμήσει, ζητώντας συμπαράσταση, καθησύχαση και συχνά μη μπορώντας να περιμένει. </b></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><b>Η άλλη πλευρά του εαυτού μου απαιτεί να συνεχίσω να εργάζομαι και επιμένει στην ολοκλήρωση του στόχου. </b></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><b>Ίσως, συναντήσω και μια άλλη πλευρά του εαυτού μου- δυστυχώς είναι η πλευρά που είναι λιγότερο εμφανής σε καταστάσεις διλήμματος, αν και είναι η πλευρά που μπορεί να συνδυάσει τις άλλες δύο πλευρές με σύνεση. </b></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><b><br /></b></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;">Ας ονομάσουμε αυτές τις τρεις πλευρές..</span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><b> Η πρώτη-</b> η πλευρά του εαυτού μου που επιθυμεί και που χρειάζεται άμεσα την προσοχή μου- είναι η πλευρά του εαυτού μου που κρύβει<b> το παιδί που έχω μέσα μου.</b> Το παιδί αυτό θυμάται τις ανάγκες του, τις ανάγκες του που ίσως έμειναν ακάλυπτες στην πορεία του χρόνου και εξαιτίας αυτού, φοβάται και κουβαλάει μια αίσθηση επείγοντος.</span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"> Άλλες φορές, σε αυτή τη διάσταση του εαυτού μας συναντάμε<i><b> ένα παρορμητικό παιδί-</b></i> ένα παιδί που αντιδράει αυτόματα, πρωτόγνωρα και χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες των πράξεων του. Κάποιες εκφράσεις του είναι: "Θα γίνει το δικό μου" και "Δεν με νοιάζει". </span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;">Τις περισσότερες φορές, όμως, σε αυτή τη διάσταση του εαυτού μας, συναντάμε <i><b>ένα ευάλωτο παιδί,</b></i> ένα παιδί που φοβάται, που πονάει, που νιώθει μόνο, μικρό, ανήμπορο ή ανάξιο να αγαπηθεί, ένα παιδί που απλά δεν αντέχει άλλο και χρειάζεται στοργή και τρυφερότητα. Κάποιες εκφράσεις του είναι: "Δεν μπορώ άλλο", "Δεν αντέχω", "Δεν με αγαπάνε" και "Φταίω για όλα".</span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;">Τη διάσταση αυτή του εαυτού μας προσπαθεί να καλύψει και να φροντίσει- συχνά όμως ανεπιτυχώς- μια άλλη μας πλευρά. Είναι <b>η δεύτερη </b>πλευρά που αναφέραμε παραπάνω- εκείνη που μας πιέζει και μας υπενθυμίζει τους στόχους μας ή μας λέει ότι μπορούμε κι άλλο, παρόλο που νιώθουμε το αντίθετο. Αυτή η πλευρά του εαυτού μας είναι <b>ο χώρος που δώσαμε για να γίνουν οι γονείς μας, τα πρέπει τους, οι κανόνες τους, οι προσδοκίες τους και οι ανάγκες τους κομμάτια του εαυτού μας.</b> Παρόλο που συμβαίνει συχνά όλα όσα εσωτερικεύσαμε από εκείνους να μην μας χρειάζονται στο εδώ και το τώρα, μας είναι δύσκολο ακόμη και να αναγνωρίσουμε πως οι φράσεις που λέμε στον εαυτό μας σε αυτό το επίπεδο του εαυτού μας δεν είναι δικές μας φράσεις. Συχνά, εδώ συναντάμε <i><b>μια τάση ειρωνείας των προσπαθειών μας, μια τάση τιμωρίας του εαυτού μας ή μια τάση τοποθέτησης πολλών απαιτήσεων.</b></i></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><i><b><br /></b></i></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;">Το επίπεδο αυτό του εαυτού χρησιμοποιείται συχνότερα, όταν δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη <b>το τρίτο </b>επίπεδο του εαυτού μας, <b>το επίπεδο του υγιούς ενήλικα που ο καθένας μας μπορεί να γίνει</b>..</span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><i>Είναι το επίπεδο εκείνο που αναγνωρίζει ότι έχει ζήσει το εσωτερικευμένο μας παιδί, καταλαβαίνει τον λόγο ύπαρξης του εσωτερικευμένου μας γονέα αλλά είναι έτοιμο να επέμβει και να οριοθετήσει τη σχέση μεταξύ αυτών των επιπέδων, στις περιπτώσεις που χρειάζεται. Είναι το επίπεδο εκείνο που μετατρέπει το ισχυρό "πρέπει" σε ένα μαλακό "θα ήταν καλό". Είναι το επίπεδο που σταματάει να πιέζει το εσωτερικευμένο μας παιδί αλλά και δεν το αφήνει εντελώς ελεύθερο να δράσει, αντίθετα μαθαίνει να το συμπονεί, να το φροντίζει και να το σέβεται, υπενθυμίζοντας του όμως ότι πλέον δεν θα μείνει μόνο του και ότι το παρελθόν του έχει κλείσει.</i></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnlh_8cUZ6EuHp7OWPDXP6uQaCi7mR5Kw9Sji15s7sMR2jH0ZCVD3uM1bid-IkNuyQ406oEmuZxmbKeF5DAFAJ2ON7KbGsYNFFEb9Re9TirNUyFPeRXA3qa7DsN7qa1LTHtV_Dphq5Y9LY/s1600/images+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnlh_8cUZ6EuHp7OWPDXP6uQaCi7mR5Kw9Sji15s7sMR2jH0ZCVD3uM1bid-IkNuyQ406oEmuZxmbKeF5DAFAJ2ON7KbGsYNFFEb9Re9TirNUyFPeRXA3qa7DsN7qa1LTHtV_Dphq5Y9LY/s200/images+%25282%2529.jpg" width="163" /></a><span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><b>Γιατί μόνο όταν το παρελθόν μας κλείσει μέσα μας και μόνο όταν οι διαφορετικές φωνές που ακούμε σαν ηχώ στις προσπάθειες μας και στις επιλογές μας ηρεμήσουν, μπορεί ένας μαέστρος να τις διευθύνει με αρμονία. </b></span><br />
<span style="color: #0b5394;"><b>Και αυτός ο μαέστρος δεν είναι άλλος από τον "υγιή" ενήλικα εαυτό μας.</b></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="color: #0b5394;">Καλή συνέχεια!! </span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 11px; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-92114191548384045982013-10-14T09:12:00.003-07:002013-10-21T02:46:59.539-07:00Κάτω από αυτό το πρίσμα, τι είναι φυσιολογικό και τι όχι;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Αρκετοί από εμάς αναρωτιόμαστε αν εμείς, οι επιλογές μας, τα συναισθήματα μας, οι άλλοι και περισσότερο από όλα τα παιδιά μας είναι "φυσιολογικά", εξελίσσονται "ομαλά" και δεν ανήκουν σε κανένα παθολογικό φάσμα. </b></span><br />
<div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVpJrL2lBdmh8-VnYNaM3ZacdXL4q0Ffs1X-eNR9zaork06UoPvXc8RSmYDsnrTTbPifWp93ucDZ6dZ1P_UVie1v6rNywx_wy2WSxSXkdOnrc5BxhOT62-tydO4h-zoofmZ8vLKMX7faoX/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF+%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVpJrL2lBdmh8-VnYNaM3ZacdXL4q0Ffs1X-eNR9zaork06UoPvXc8RSmYDsnrTTbPifWp93ucDZ6dZ1P_UVie1v6rNywx_wy2WSxSXkdOnrc5BxhOT62-tydO4h-zoofmZ8vLKMX7faoX/s200/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF+%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="200" /></a><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αυτό που συχνά δεν αναρωτιόμαστε, όμως, είναι <b>από που προκύπτουν αυτές οι ανησυχίες μας και από που προκύπτει η τάση μας να κατηγοροποιούμε τις συμπεριφορές μας, τους ανθρώπους, τα παιδιά μας σε "φυσιολογικά" ή σε "παθολογικά". </b></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ακόμη,<b> δεν αναρωτιόμαστε τουλάχιστον συνειδητά για τον σκοπό μιας τέτοιας κατηγοροποίησης και έτσι, αναπόφευκτα,<u> </u></b>αν τοποθετήσουμε μια συμπεριφορά στο φάσμα του μη φυσιολογικού- του παθολογικού, πιστεύουμε πως, εξαιτίας και μόνο αυτού, η συμπεριφορά αυτή είναι όντως παθολογική. </span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><u>Είναι, όμως, η πραγματικότητα έτσι; Είναι εύκολο να ξεχωρίζουμε, στην πράξη, σε "φυσιολογικό" ή σε "παθολογικό" τις συμπεριφορές μας, τον εαυτό μας ή τους ανθρώπους που συναντάμε;</u></b></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Πρώτα από όλα, μια συμπεριφορά που θεωρείται "φυσιολογική" για τη δική μου τη ζωή, μπορεί να θεωρηθεί "παθολογική" για τη ζωή κάποιου άλλου. </i></b>Δηλαδή, ο καθένας μας έχει διαφορετικές προτεραιότητες και διαφορετικούς στόχους και μόνο αν γνωρίζουμε αυτούς, μπορούμε να αποφασίσουμε αν ο απέναντι μας κινείται στα πλαίσια του "φυσιολογικού", ώστε να μπορέσει να πετύχει αυτούς τους στόχους. </span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Εξάλλου, και στην ψυχιατρική για να οριστεί μια διαταραχή, λαμβάνεται πάντοτε υπόψη το αίσθημα ευχαρίστησης ή δυσφορίας του ατόμου από τη ζωή του- μία ακόμη ένδειξη ότι η διάκριση της φυσιολογικής από την παθολογική συμπεριφορά εξαρτάται από τα υποκειμενικά μας κριτήρια. </i></b>Έτσι, όταν λέμε ότι κάτι είναι "φυσιολογικό", χρειάζεται πάντα να ορίζουμε το "για ποιον είναι φυσιολογικό".</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Από την άλλη, σαφέστατα και υπάρχουν κάποια άλλα- πιο αντικειμενικά- κριτήρια στη διάκριση του φυσιολογικού από το παθολογικό.</b> Έτσι, στη ψυχιατρική άλλα κριτήρια που χρησιμοποιούνται για τον εντοπισμό των ψυχιατρικών διαταραχών είναι η παρατηρήσιμη συμπεριφορά του ατόμου που εξετάζεται- τα λεγόμενα συμπτώματα-, η διάρκεια, η συχνότητα και η ένταση που αυτά εμφανίζονται και οι συνέπειες που έχουν στη ζωή του ατόμου: στην εργασιακή του απόδοση, στην κοινωνικότητα του, στη σωματική του υγεία: ύπνος, διατροφή κ.α. <b>Αυτά τα- σχεδόν αντικειμενικά- κριτήρια αποτελούν την πυξίδα για τον εντοπισμό των ψυχιατρικών διαταραχών. </b></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Όμως, ποιος είπε πως η ύπαρξη κάποιας ψυχιατρικής διαταραχής καθιστά έναν άνθρωπο παθολογικό;</i></b></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Πρώτα από όλα, η κατηγοροποίηση των ψυχιατρικών διαταραχών γίνεται μονάχα για τη μελέτη, την κατανόηση και την καλύτερη δυνατή βοήθεια των άτομων που τις παρουσιάζουν. </b></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Από εκεί και έπειτα, είναι καλό να αντιμετωπίζουμε τη συμπεριφορά του ατόμου που παρουσιάζει κάποια ψυχιατρική διαταραχή με τον ίδιο τρόπο που θα αντιμετωπίζαμε μια οποιαδήποτε συμπεριφορά- γιατί <b>κάθε συμπεριφορά είτε ανήκει στο φάσμα του "φυσιολογικού" είτε ανήκει στο φάσμα του "παθολογικού" είναι πάντα μοναδική. </b></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Δηλαδή, <i>ακόμη κι αν εμείς οι δύο παρουσιάζαμε μια ίδια ψυχιατρική διαταραχή, θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση να αντιμετωπίσουμε και πιθανότατα ο τρόπος που θα συμπεριφερόμασταν θα ήταν κατά πολύ διαφορετικός, ακόμη κι αν αυτός έμοιαζε σε μερικά σημεία. Και αυτό γιατί κανένας μας δεν θα ήταν η συγκεκριμένη ψυχιατρική διαταραχή- κανένας μας δεν θα ήταν μη φυσιολογικός- παθολογικός</i>. </span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Θα ήμασταν απλά δυο διαφορετικοί άνθρωποι που εξαιτίας της ιδιοσυγκρασίας μας, των βιωμάτων μας και της παρούσας χρονικής στιγμής της ζωής μας, αντιμετωπίζουμε με διαφορετικό τρόπο μια ίδια- στο όνομα- ψυχολογική κατάσταση.</b></span><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και με την τελευταία πρόταση, θέλω να θέσω δύο ερωτήματα.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πρώτα από όλα, <b><i>όλοι μπορούμε να περάσουμε και να ξαναπεράσουμε και να ξαναπεράσουμε το μονοπάτι που οδηγεί από το "φυσιολογικό" στο "παθολογικό" και ανάποδα</i></b>. Η ζωή έχει δυσκολίες για όλους: συναντάμε σε αυτήν θανάτους, χωρισμούς, απορρίψεις, ματαιώσεις και είναι εύκολο να χαθούμε για λίγο ή για πολύ σε κάποιο από αυτά τα τούνελ. Αν χαθούμε, δεν σημαίνει πως πάψαμε να είμαστε φυσιολογικοί- ειδικά όταν μπορούμε να ξαναβρούμε τον δρόμο μας και να αντέχουμε για λίγο το σκοτάδι. <b>Αν τόσο εύκολα θεωρούμε κάτι "παθολογικό", θα έπρεπε με τον ίδιο τρόπο να το αναθεωρούμε σε κάτι "φυσιολογικό".</b> </span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Με πιο απλά λόγια,<b> </b><i><b>το τι είναι φυσιολογικό και τι παθολογικό είναι ένας συνεχής αγώνας διαπραγμάτευσης- </b>δεν μπορούμε απλά να βάζουμε μια ταμπέλα και να την αφήνουμε. </i><b>Αντίθετα, θα πρέπει να εξετάζουμε σταθερά τι είναι φυσιολογικό με βάση τη δική μας ζωή και τις δικές μας σκέψεις. </b>Έτσι, θα ήταν καλό, όταν λέμε πως κάτι είναι φυσιολογικό να προσθέτουμε τη φράση "για' μένα", π.χ "Για' μένα είναι φυσιολογικό που...". </span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i><b>Το δεύτερο ερώτημα αφορά και πάλι τις ψυχιατρικές διαταραχές- αν και όχι μόνο. Πιο απλά θα έλεγα ότι αφορά τις παραξενιές τις δικές μας και των άλλων.</b></i> <b>Έχετε σκεφτεί πως μπορεί όλες αυτές να είναι η συνέπεια της προσαρμογής μας στο περιβάλλον που κληθήκαμε να μεγαλώσουμε, να αναπτυχθούμε και να ενταχθούμε;</b> Έχετε σκεφτεί πως μπορεί να έχουν προσαρμοστική αξία, καθώς αποτυπώνουν την ένωση της αρχικής μας ιδιοσυγκρασίας με τις συνθήκες που συναντήσαμε στη ζωή μας μέχρι τώρα και ίσως, ακριβώς επειδή έχουν προσαρμοστική αξία και μας έχουν βοηθήσει, να μας είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να τις αποχαιρετίσουμε; </span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><u>Κάτω από αυτό το πρίσμα, τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; </u></b></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Καλή συνέχεια!! </span></div>
<div>
<br />
<br />
(αναδημοσίευση άρθρου: <a href="http://psychologein.dagorastos.net/2013/10/18/%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BB/">http://psychologein.dagorastos.net</a> )</div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-57446247825615674682013-10-14T07:27:00.001-07:002013-10-14T07:27:43.026-07:00Χρειάζεται να ακούμε τις ανάγκες της στιγμής σε σχέση με τα παιδιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Το βιβλίο του εξερευνητή</b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ήταν μια φορά πριν πολλά πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια, ένα από τα μικροσκοπικά μας βασίλεια, από εκείνα στα οποία δεν συνέβαινε τίποτε το ιδιαίτερο. Κι οπού όλα έρεαν ήρεμα, όπως πάντα, μέρα με τη μέρα, στα σπίτια και στους δρόμους. Οι άνθρωποι σηκώνονταν το πρωί, πλένονταν και ντύνονταν, έπαιρναν το πρόγευμα τους, έπειτα πήγαιναν έξω να εργαστούν και γυρνούσαν το βράδυ στα σπίτια τους, για να ξεκουραστούν, να κρατήσουν συντροφιά ο ένας στον άλλον και να διηγηθούν ιστορίες, πριν πάνε για ύπνο.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και σε κάθε σπίτι αργά ή γρήγορα συνέβαιναν τα ίδια πράγματα, εκείνα τα εύθυμα, για τα οποία γελούσαν και γιόρταζαν και χόρευαν, και τα θλιβερά, για τα οποία έκλαιγαν και απελπίζονταν.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ανάμεσα σε εκείνα για τα οποία γελούσαν και γιόρταζαν και χόρευαν σε εκείνο το μικροσκοπικό βασίλειο, το πιο εύθυμο από όλα ήταν η γέννηση ενός μωρού. Για τρεις ημέρες μέχρι και η είσοδος του σπιτιού ντυνόταν γιορτινά με πολλές κορδέλες και όλοι οι κάτοικοι της χώρας έρχονταν με τα δώρα τους. Όταν όμως το μωρό γεννιόταν στο ανάκτορο του βασιλιά, τότε η γιορτή διαρκούσε επί μια βδομάδα κι όλος ο κόσμος έφερνε δώρα ακόμη και από τις κοντινές χώρες.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Έτσι όταν σε εκείνο το μικροσκοπικό βασίλειο γεννήθηκε μια νέα βασιλοπούλα, για επτά ημέρες ο κόσμος γιόρτασε με παιχνίδια, αγώνες και τραγουδοποιούς που μαζεύονταν στη μέση της πλατείας, για να διηγηθούν τον παλιό καιρό. Και την ημέρα που η βασιλοπούλα βαπτίστηκε, να που όλοι παρέλασαν με τα νέα δώρα τους. Το πρώτο από όλα και το πιο σημαντικό ήταν η αγάπη του βασιλιά και της βασίλισσας που φρόντιζαν την ίδια και όλες τις ανάγκες της σαν νεογέννητο κουτάβι. Το δεύτερο ήταν το όνομα της, εκείνο που θα τη συνόδευε σε όλη της τη ζωή, στις ημέρες τις ηλιόλουστες και τις βροχερές, στη ζέστη του καλοκαιριού και στο κρύο του χειμώνα, στο φως της ημέρας και στο σκοτάδι της νύχτας κι αυτό το όνομα ήταν Λορέντζα. Το τρίτο ήταν το βιβλίο της Ζωής, έτσι όπως μεταδόθηκε στην οικογένεια της γενιά μετά τη γεννιά, κι ήταν γραμμένα εκεί όλα όσα είχαν ζήσει οι γονείς της, οι παππούδες της, οι προπαππούδες της και οι γονείς τους πριν από αυτούς, κι υπήρχαν ακόμη πολλές πολλές σελίδες για όλα όσα θα ζούσε η νέα μας βασιλοπούλα κι έπειτα τα παιδιά της και τα εγγόνια της και τα δισέγγονα της ύστερα από αυτήν.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι έτσι η βασιλοπούλα άρχισε να μεγαλώνει όπως όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου και στον πρώτο χρόνο της ήταν προσκολλημένη στη μητέρα και στον πατέρα της, γιατί ακόμη τους είχε πολύ ανάγκη για όλα. Αλλά όταν γιόρτασε τα πρώτα της γενέθλια, άρχισε να εξερευνά το ανάκτορο, όπου ζούσε, και να αποκόβεται όλο και περισσότερο από τη μητέρα της. Τότε η βασίλισσα άρχισε να σκέφτεται ότι η μικρή δεν είχε πια ανάγκη να μένει προσκολλημένη πάνω της και για αυτό ξανάρχισε να ασχολείται με τα θέματα του βασιλείου, που ήταν πολλά και σημαντικά. Αλλά αφού πέρασαν τρεις ή τέσσερις μήνες από τα πρώτα της γενέθλια, να που η Λορέντζα, που πριν φαινόταν ότι εξερευνούσε τα γύρω της χωρίς φόβο, άρχισε να φοβάται όλα τα νέα πράγματα, όπως ακριβώς της συνέβαινε, όταν ήταν περίπου επτά- οχτώ μηνών, κι έτσι εμπρός σε όλα τα νέα πράγματα τρόμαζε και γυρνούσε άρον- άρον στη μητέρα της και προσκολλιόταν σε αυτήν. Αλλά η βασίλισσα, σκεπτόμενη ότι η μικρή ήταν ήδη αρκετά μεγάλη κι έπρεπε να μάθει να ξεπερνά αυτόν τον νέο φόβο, συνέχιζε να αφιερώνεται στις υποθέσεις του βασιλείου που της απασχολούσαν όλον τον χρόνο της, και γιατί επίσης φοβόταν ότι αν ξανάρχιζε να φροντίζει την Λορέντζα, θα της άρεσε πάρα πολύ και αυτό θα την εμπόδιζε έπειτα να αφιερωθεί στα καθήκοντα της βασίλισσας.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι έτσι η Λορέντζα αναγκάσθηκε να τα μαθαίνει όλα μόνης κι αυτό δεν της άρεσε πολύ, αντίθετα της άφηνε πάντα μέσα της πολύ θυμό και ένιωθε ανικανοποίητη. Θα προτιμούσε να μαθαίνει σιγά σιγά, σύμφωνα με τις ανάγκες της στιγμής, μένοντας κάθε τόσο προσκολλημένη στη μητέρα της και απομακρυνόμενη λίγο, για να εξερευνήσει. Και μεγάλωσε έτσι νιώθοντας ένα κενό. Και αυτή η ιδέα ότι της είχε λείψει κάτι, έγινε μια πίκρα τόσο πολύ ριζωμένη, που αργότερα τη συνόδευε σε όλη της τη ζωή, ώστε, κι όταν ακόμα περνούσε μέρες ή καταστάσεις που την έκαναν ευτυχισμένη, όσο κι αν αυτές ήταν όμορφες, ποτέ δεν ένιωθε τελείως ικανοποιημένη, λες και της έλειπε πάντα κάτι.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι ήταν έτσι που, όταν κι αυτή μεγάλωσε κι έφτασε η σειρά της να γίνει η βασίλισσα κάποιου άλλου μικροσκοπικού βασιλείου, την ίδια μέρα που γεννήθηκε μια νέα βασιλοπούλα και την ονόμασαν Δάφνη, αποφάσισε ότι αυτή ποτέ δεν θα απομακρυνόταν από την κόρη της και δεν θα την άφηνε μόνη να εξερευνήσει τα γύρω της και να μεγαλώσει πιστεύοντας ότι της έλειπε κάτι.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι όταν έφθασε η στιγμή που η βασιλοπούλα Δάφνη να θέλει να ξαναγυρίσει στη μαμά της και έπειτα να ξαναφύγει, για να εξερευνήσει όσα υπήρχαν γύρω της, όπως κάνουν όλα τα μωρά όταν μεγαλώνουν, να που η βασίλισσα Λορέντζα την κρατούσε κοντά της με παιχνίδια, χαμόγελα και χάδια και κάθε φορά η βασιλοπούλα καταγοητευόταν και ξεχνούσε την επιθυμία της να εξερευνήσει το ανάκτορο. Και μάλιστα σιγά σιγά έχασε τελείως αυτήν την επιθυμία της εξερεύνησης. Κι έτσι δεν μπόρεσε ποτέ να γνωρίσει ούτε το ανάκτορο ούτε το μικροσκοπικό της βασίλειο. Αλλά όμως επειδή αυτά που δεν είναι γνωστά προκαλούν πάντοτε λίγο φόβο, να που η Δάφνη, άρχισε να μεγαλώνει γεμάτη φόβους και ένιωθε εξίσου ανικανοποίητη, γιατί μόνη, χωρίς τη μητέρα της, δεν ήξερε να κάνει απολύτως τίποτε. Με αποτέλεσμα και η ίδια με τη σειρά της να νιώθει πικραμένη, σαν να της είχε λείψει κάτι, και ανικανοποίητη, επειδή δεν είχε προσπαθήσει να κάνει κάτι μόνη της.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι όταν πέρασαν πολλές εποχές, όταν για πολλές φορές η γη αποκοιμήθηκε το φθινόπωρο και ξαναξύπνησε την άνοιξη, αφού ο ήλιος κι η σελήνη αναδύθηκαν και έδυσαν για άλλες τόσες φορές, να που και η Δάφνη μεγάλωσε, συνάντησε ένα βασιλόπουλο που της άρεσε πολύ και μαζί ίδρυσαν ένα άλλο μικροσκοπικό βασίλειο, στο οποίο έγιναν ο βασιλιάς και η βασίλισσα. Και η νέα βασίλισσα κουβάλησε στο νέο βασίλειο όλα τα πράγματα της, συμπεριλαμβανομένου και του βιβλίου της Ζωής, που της είχαν δωρίσει μόλις είχε γεννηθεί, όπου ήταν γραμμένη η ιστορία της, όπως και των γονιών της, των παππούδων της κι όλων των γενιών που είχαν ζήσει πριν από αυτούς.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και κάθε μέρα η Δάφνη διάβαζε μερικές σελίδες του βιβλίου, κι όταν έφθασε στην ιστορία της γιαγιάς και της μαμάς της, να που από τις σελίδες ξεπήδησε η αίσθηση ότι ήταν ανικανοποίητες και αντιλήφθηκε ότι για κάθε μια τους είχε υπάρξει κάτι που της είχε προκαλέσει θλίψη από μικρές και που είχε μείνει για πάντα μέσα τους, για όλη τους τη ζωή. Όντως η γιαγιά της δεν κατόρθωνε να δένεται συναισθηματικά φοβούμενη μήπως προσκολληθεί, και η μητέρα της δενόταν τόσο πολύ, ώστε έπειτα δεν κατάφερνε πια να αποχωρισθεί, κι όταν ακόμη ήταν πια καιρός να περάσει σε άλλα πράγματα και καταστάσεις, με αποτέλεσμα στο τέλος να εγκλωβίζεται σε ένα δίχτυ που κατέπνιγε κι αυτήν κι όποιον ήταν δίπλα της. Και τότε η Δάφνη αποφάσισε ότι ένα σημαντικό πράγμα έπρεπε να προστεθεί στα δώρα προς ένα βασιλόπουλο, όταν γεννιόταν, εκτός από την αγάπη και τις φροντίδες, το όνομα του και το Βιβλίο της Ζωής, κι αυτό θα μπορούσε να είναι το Βιβλίο της Ακοής, για να καταλαβαίνουν οι μεγάλοι τι ακριβώς χρειαζόταν το μικρό στα αλήθεια την κάθε συγκεκριμένη στιγμή. Κι όταν και αυτή γέννησε μια βασιλοπύλα, επειδή την άκουγε προσεκτικά κάθε ημέρα έμαθε στο τέλος ότι τα βασιλόπουλα έχουν την κατάλληλη στιγμή για κάθε πράγμα, τη στιγμή για να μένουν προσκολλημένα στη μητέρα τους, τη στιγμή για να αποκολληθούν και να εξερευνήσουν κι έπειτα τη στιγμή για να προσκολληθούν στη μητέρα, πριν να βρουν το θάρρος και τη δύναμη να εξερευνήσουν λίγο πιο μακριά, κι ούτω καθεξής.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι από τότε στο Βιβλίο της Ζωής, που στην οικογένεια της μεταδιδόταν,όπως και σε κάθε οικογένεια, από τη μια γενιά στην άλλη, να που στον κατάλογο των δώρων που δίνονται προς ένα βασιλόπουλο, όταν γεννιόταν, προστέθηκε και το βιβλίο της Ακοής, των αναγκών του της κάθε στιγμής, που δεν συμπίπτουν πάντοτε με τους χρόνους που εμείς οι μεγάλοι έχουμε στον νου μας.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και τα βασιλόπουλα που γεννιούνταν από τότε στα σπίτια τους, είχαν τις συνήθεις χαρές και τις συνήθεις πίκρες, όπως όλα τα μωρά αυτής της γης, αλλά αισθάνονταν κάπως λιγότερο ανικανοποίητα και πιο βέβαια στο να εξερευνούν τον κόσμο, απ' όσο δεν είχε συμβεί στη γιαγιά τους και την προγιαγιά τους πριν από αυτούς, κι αυτό είναι ένα δώρο που, όταν κάποιος το δέχεται, μένει να του κρατά συντροφιά για όλη του τη ζωή και κανένας απολύτως ούτε οι δυσκολίες της ζωής δεν μπορούν να του το πάρουν.</span><br />
<br />
<br />
(από το βιβλίο της A. Marcoli: Ο θυμός των παιδιών)</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-57054098031842008472013-10-14T05:40:00.000-07:002013-10-14T05:40:58.841-07:00Χρειάζεται ο καθένας να φτιάχνει τον δικό του πύργο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #4c1130; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Το βασιλόπουλο που κατέστρεφε τους πύργους</b></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μια φορά πριν πολλά πολλά χρόνια υπήρχε ένα μικρό βασίλειο, όπου μία ημέρα γεννήθηκε μία βασιλοπούλα όμορφη, μα τόσο όμορφη που της έδωσαν το όνομα ενός ανθού, μάλιστα της βασίλισσας των ανθών, της τριανταφυλλιάς, και έτσι την ονόμασαν Τριανταφυλλένια.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Σιγά σιγά ο καιρός περνούσε και η βασιλοπούλα μεγάλωνε παίζοντας τα ίδια παιχνίδια μ' όλα τ' άλλα παιδιά του βασιλείου, όπως κι εκείνο του να κατασκευάζει πύργους με άμμο στην άκρη της θάλασσας. Μόνο που την πρώτη φορά που προσπάθησε, ο πύργος της έπεσε αμέσως στο έδαφος, γιατί, όπως είναι γνωστό από τότε που υπάρχει ο κόσμος, οι πύργοι πέφτουν πολλές φορές, μέχρι να σταθεροποιηθούν στα πόδια τους.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αλλά η Τριανταφυλλένια δεν το ήξερε κι άρχισε να σκέπτεται πως δεν ήταν ικανή να τα καταφέρει και συμφώνησε με τον πατέρα της, που της έλεγε πάντοτε: "Τους πύργους, άφησε να τους κατασκευάζουν τα αγόρια, δεν είναι πράγματα για τα κοριτσάκια!". Κι έτσι σιγά σιγά πείστηκε ότι δεν ήταν δεξιοτέχνης ούτε έξυπνη ούτε ικανή, όπως όλα τα άλλα παιδιά, αφού ο πύργος της ούτε καν είχε σταθεί στα πόδια του. Και μέρα με τη μέρα αυτή η σκέψη άρχισε να τη συνοδεύει και κάθε φορά που ο φόβος πως δεν ήταν ικανή την κυρίευε, να που στα αλήθεια η βασιλοπούλα δεν κατόρθωνε να παίξει τα παιχνίδια που έπαιζαν οι άλλοι ούτε να μάθει αυτά που μάθαιναν και τα χέρια της άρχιζαν να τρέμουν, όταν δοκίμαζε να φτιάξει πύργους, έτσι που στο τέλος αυτοί έπεφταν αμέσως μόλις τους έφτιαχνε.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι έτσι η βασιλοπούλα σιγά σιγά εγκατέλειψε τις προσπάθειες να φτιάχνει πύργους και είπε: "Όταν μεγαλώσω όμως, θα βρω κάποιον που θα με βοηθά να φτιάχνω πανέμορφους πύργους με το σχέδιο που έχω στο νου μου εγώ! Και τότε κι εγώ θα αισθανθώ όπως οι άλλοι, και μάλιστα πιο ικανή από αυτούς!"</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι ο καιρός πέρασε, τα λουλούδια άνθισαν και μαράθηκαν πολλές φορές στα λιβάδια, το χιόνι έπεσε και διαλύθηκε πολλές φορές στις πεδιάδες με τα σιτάρια των ανθρώπων, το νερό των ποταμών πέρασε πολλές φορές κάτω από τις γέφυρες, ο άνεμος συνέχιζε να λειάνει τα βραχώδη αγάλματα του και η Τριανταφυλλένια μεγάλωσε και παντρεύτηκε ένα γαλάζιο βασιλόπουλο με την κρυφή ελπίδα πως επιτέλους βρήκε κάποιον που θα τη βοηθούσε να φτιάξει τον πύργο που είχε στο νου της, εκείνον ακριβώς κι όχι κάποιον άλλον. Αλλά όμως αυτό που δεν ήξερε ήταν πως το βασιλόπουλο ήξερε να κατασκευάζει πύργους, αλλά σύμφωνα με το δικό του σχέδιο, εκείνο που είχε μάθει όταν ήταν μικρός και που ήταν λίγο διαφορετικός από το δικό της. Ενώ η Τριανταφυλλένια είχε στο νου της ένα σχέδιο πολύ σαφές κι ήταν εκείνου του πύργου που ήθελε να φτιάξει, όταν ήταν κοριτσάκι, και γι' αυτό δεν της άρεσαν καθόλου οι πύργοι που κατασκευάζουν σύμφωνα με άλλα σχέδια, ακόμη ούτε κι εκείνος του γαλάζιου βασιλόπουλου.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι έτσι, όταν αργότερα γεννήθηκε ένα βασιλόπουλο, που το ονόμασαν Φρούραρχο, η Τριανταφυλλένια είπε: "Αυτός θα μάθει δίχως άλλο να κατασκευάζει πύργους πανέμορφους, με το ίδιο μάλιστα σχέδιο που θα του δείξω εγώ! Σ' αυτόν δεν θα συμβεί να αισθανθεί ανίκανος, ελάχιστα έξυπνος και δεξιοτέχνης, όπως ένιωθα εγώ, όταν έπαιζα με τα άλλα παιδιά!" Και έκανε το παν, ώστε το παιδί της να μπορεί να μεγαλώνει ευτυχισμένο και χαρούμενο και να μπορεί να μάθει το σχέδιο της για να κατασκευάζει τους πύργους χωρίς να ξέρει πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν και άλλα διαφορετικά σχέδια και να κρατιούνται οι πύργοι εξίσου καλά στα πόδια τους.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι έτσι σιγά σιγά οι ημέρες περνούσαν και το βασιλόπουλο μας, όπως όλοι, άρχισε να μαθαίνει να φτιάχνει διάφορα πράγματα και μία ημέρα, βλέποντας όλους να κατασκευάζουν πύργους, αποφάσισε να δοκιμάσει να φτιάξει έναν με την άμμο του κήπου. Αλλά επειδή ήταν η πρώτη φορά που προσπαθούσε, όπως συμβαίνει πάντα, ο μικρός πύργος δεν κράτησε και έπεσε απότομα κάτω. </span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τότε το βασιλόπουλο, που είχε πολύ θέληση να μάθει, ξαναβάλθηκε να φτιάξει υπομονετικά άλλον έναν, με διαφορετικό τρόπο, αλλά και αυτήν τη φορά ο μικρός πύργος έπεσε κατεστραμμένος στο χώμα.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Την τρίτη φορά που προσπάθησε ξέσπασε στο κλάμα κι έβγαλε όλα τα δάκρυα του, γιατί δεν ήξερε ότι, πριν μάθει να φτιάχνει έναν πύργο, έπρεπε να δοκιμάσει πολλές φορές και άλλες τόσες να τον βλέπει να πέφτει κατεστραμμένος στο χώμα.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αλλά η μητέρα του η Τριανταφυλλένια, που τώρα είχε γίνει βασίλισσα, το παρατηρούσε απελπισμένη από το παράθυρο κι αισθάνθηκε έναν μεγάλο πόνο στην καρδιά και μονολόγησε: "Όχι, δεν είναι δυνατόν να πέφτει και ο πύργος που έφτιαξε το παιδί μου, ενώ εκείνοι που φτιάχνουν τα άλλα παιδιά κρατιούνται στα πόδια τους, δηλαδή όπως ακριβώς συνέβαινε και με μένα, όταν ήμουν μικρή. Τώρα θα κατέβω και θα του το φτιάξω εγώ!"</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι έτσι κατέβηκε γρήγορα γρήγορα στον κήπο και του κατασκεύασε έναν πανέμορφο πύργο, ακολουθώντας με ακρίβεια το πρότυπο που άρεσε στην ίδια, κι αυτήν τη φορά χάρη της αγάπησε για το παιδί της τα κατάφερε στ' αλήθεια. Το βασιλόπουλο τον κοίταξε με θαυμασμό, κτύπησε τα χέρια και είπε: "Η μητέρα μου είναι εξαιρετική! Αυτή ξέρει να φτιάχνει πύργους!", κι η βασίλισσα ένιωσε ευτυχισμένη, γιατί είχε αποδείξει επιτέλους πως και η ίδια ήξερε να κατασκευάζει πύργους, αντίθετα απ' ότι της συνέβαινε μικρή, όταν αισθανόταν ανίκανη, γεμάτη απογοήτευση, μία σκέτη αποτυχία.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και έτσι κάθε φορά που το βασιλόπουλο καθόταν να κατασκευάσει έναν πύργο, να που έφθανε η μητέρα του και του έλεγε: "Εσύ είσαι ακόμη πάρα πολύ μικρός, πρέπει να περιμένεις, δεν ξέρεις ακόμα να φτιάχνεις τους πύργους, άφησε να σου κατασκευάσω εγώ έναν!" και του έφτιαχνε έναν πανέμορφο πύργο.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τελικά, χωρίς κανείς να το αντιληφθεί, σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου το βασιλόπουλο παραιτήθηκε από το να φτιάχνει πύργους, πρώτα απ' όλα γιατί υπήρχε η μητέρα του που τους κατασκεύαζε γι' αυτόν, κι έπειτα επειδή σε κάθε περίπτωση αυτός ποτέ δεν θα ήξερε να φτιάξει όμορφους, όπως εκείνους που έφτιαχνε αυτή. Αλλά επειδή το μοναδικό πράγμα που το βασιλόπουλο είχε ανακαλύψει να κάνει ήταν το να γκρεμίζει τους πύργους κι επειδή όταν κάποιος είναι μικρός, νιώθει τη μεγάλη ανάγκη να είναι βέβαιος ότι ξέρει να κάνει τουλάχιστον ένα πράγμα μόνος του, τελείως μόνος. για να καταλαβαίνει ποιος είναι, να που σιγά σιγά το βασιλόπουλο άρχισε να κάνει το μοναδικό πράγμα που του ερχόταν αυθόρμητα να φτιάξει, δηλαδή να πηγαίνει δεξιά κι αριστερά γκρεμίζοντας όσους πύργους συναντούσε στον δρόμο του.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κατ' αυτόν τον τρόπο ο καιρός πέρασε, τα λουλούδια άνθισαν και μαράθηκαν πολλές φορές στα λιβάδια, χιόνι έπεσε και έλιωσε πολλές φορές στις πεδιάδες των σιταριών των ανθρώπων, το νερό των ποταμών πέρασε αμέτρητες φορές κάτω από τα γεφύρια και το βασιλόπουλο μεγάλωσε, κρατώντας σφιχτά κρυφή μια γωνία μέσα του, όπου φώλιαζε η πεποίθηση πως αυτός δεν ήξερε να κατασκευάζει πύργους, το πολύ- πολύ μπορούσε να τους γκρεμίζει στο έδαφος.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μέχρις ότου έφθασε μία μέρα που το βασιλόπουλο ο Φρούραρχος ήταν τόσο πικραμένος, θλιμμένος και θυμωμένος για τις ευθύνες που του απέδιδαν όλοι, αλλά και που ο ίδιος απέδιδε στον εαυτό του, επειδή δεν ήξερε να κατασκευάζει πύργους, ώστε στο τέλος αποφάσισε να φύγει, να κινήσει προς ένα μακρύ ταξίδι, για να μάθει να δημιουργεί κάτι στη ζωή του.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι έτσι ένα πρωινό ξεκίνησε με την ανατολή του ήλιου και στη διάρκεια του ταξιδιού του, μέρα με την ημέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με τον χρόνο, συνάντησε πολλά νέα πρόσωπα και καταστάσεις που δεν γνώριζε και δεν είχε ζήσει ποτέ πριν.</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και σ' αυτήν την πορεία διέσχισε με μεγάλο φόβο ένα δάσος γεμάτο άγρια θηρία, διέσχισε με άλλο τόσο κόπο έναν ορμητικό ποταμό, που προσπαθούσε να τον παρασύρει και να τον πάρει μαζί του, διέσχισε μια τρικυμισμένη θάλασσα, όπου κινδύνευσε πολλές φορές να ναυαγήσει, και να που στο τέλος βρέθηκε μισοπεθαμένος και εξουθενωμένο στην κορυφή ενός γαλήνιου ηλιόλουστου λόφου. Εκεί σιγά σιγά ο πρίγκιπας άρχισε να κατασκευάζει έναν τοίχο, έπειτα άλλον έναν, κι έπειτα έναν ακόμη και να που στο τέλος οι τοίχοι μαζί σχημάτισαν μια κατασκευή που όχι μόνο ήταν ένας αληθινός πύργος, αν και όχι σπουδαίος, αλλά που κρατιόταν στα πόδια του, και ο τότε ο Φρούραρχος ένιωσε πάρα πολύ ευχαριστημένος: "Να, σε αυτόν τον πύργο, όταν θα έχει τελειώσει, θα' ρθω να ζήσω με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου!" Αλλά ενώ μονολογούσε, αντιλήφθηκε ξαφνικά ότι για πρώτη φορά στη ζωή του είχε κατασκευάσει στ' αλήθεια έναν πύργο και ένιωσε μεγάλη έκπληξη αλλά και μεγάλο τρόμο από την ιδέα ότι δεν ήξερε πια ποιος ήταν, αφού πλέον δεν ήταν ούτε κάποιος που κατέστρεφε πύργους. Και τότε ένιωσε πολύ καταπιεσμένος, αισθανόμενος άξαφνα διαφορετικός από ότι νόμιζε ότι είναι, ξένος ακόμη κι από όλες τις ευθύνες που επωμίζεται κάποιος, όταν κατασκευάζει πύργους και είπε αμέσως: "Όχι, εγώ όχι, δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Εγώ είμαι κάποιος που δεν ξέρει να κατασκευάζει πύργους! Ξέρει μόνο να τους καταστρέφει!"</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι έτσι φοβισμένος μήπως γκρεμιστεί ο πύργος του, όπως όλοι οι άλλοι, αποφάσισε να τον καταστρέψει ο ίδιος, αν και κρατιόταν γερά στα θεμέλια του κι ήταν στέρεος, βέβαια όχι πανέμορφος όπως εκείνος των άλλων κι ούτε κατασκευασμένος σύμφωνα με το σχέδιο που είχε πάντοτε στο νου του. Αλλά ενώ ετοιμαζόταν να τον καταστρέψει, να που μία νέα σκέψη πέρασε από το νου: "Αυτόν τον πύργο τον έκανα εγώ ο ίδιος, με τα δικά μου χέρια, ύστερα από πολλές προσπάθειες. Κανένας στον κόσμο δεν τον έκανε στη θέση μου, αντί για μένα. Κι αν ακόμη δεν είναι θαυμάσιος, όπως εκείνοι της μητέρας μου κι όλων των άλλων, είναι πάντα ένας καλός πύργος που κρατιέται όρθιος κι ίσως μια μέρα θα μπορέσω στα αλήθεια να έρθω να ζήσω με τη σύζυγο και τα τέκνα μου"<br />Κι έτσι σιγά σιγά, όπως συμβαίνει μερικές φορές, και ο Φρούραρχος απέκτησε έναν πύργο φτιαγμένο από τον ίδιο, με τα χέρια του, γύρω από ένα τζάκι που ζέσταινε το κεντρικό δωμάτιο. Και γύρω γύρω από τη φωτιά ήρθαν με τον καιρό τα παιδιά του κι ύστερα τα παιδιά των παιδιών του και το μεγαλύτερο δώρο που βρήκαν ήταν να ανακαλύψουν πως καθένας στη ζωή, αργά ή γρήγορα, μπορεί να μάθει να φτιάχνει τον δικό του πύργο, για να μένει, φροντίζοντας τον, όπως ένας καλός κύριος και όχι όπως ένας περαστικός φιλοξενούμενος αν και κάτι τέτοιο μερικές φορές μοιάζει ακατόρθωτο. Κι από τότε και αυτό γράφτηκε στο Βιβλίο της Ζωής που μεταδόθηκε σ' εκείνον τον πύργο από τη μια γενιά στην επόμενη σαν μια πολύτιμη κληρονομιά, φυλαγμένη σε ένα παλιό τραπέζι σρο δωμάτιο του κεντρικού τζακιού.</span><br />
<br />
<br />
(από το βιβλίο της A, Marcoli: Ο θυμός των παιδιών)</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-68134549061738484232013-10-09T09:09:00.000-07:002013-10-09T09:09:37.757-07:00Πώς να βοηθάμε αυτούς που βρίσκονται σε πένθος;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<b><span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">(Το χελωνάκι που δεν ήθελε πια να βγάλει το
κεφαλάκι του από το κέλυφος του)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Όταν στο δάσος
των Επτά Βελανιδιών έφθανε η βροχή, όλα τα ζώα κατέφευγαν στις φωλιές τους και
περίμεναν να σταματήσει κοιτώντας το νερό που έπεφτε από τον ουρανό, καθόταν
πάνω στα φύλλα κι έπειτα γλιστρούσε στο έδαφος, για να ποτίσει τις ρίζες των
φυτών. Κι όταν η βροχή σταματούσε, όλο το δάσος γιόρταζε κι έβγαινε να θαυμάσει
τη στιλπνότητα των φύλλων και των πετρών που έλαμπαν στον ήλιο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και ήταν γι’
αυτό που μια μέρα, ύστερα από μια βροχή, μερικά κουτάβια του δάσους πήγαν
περίπατο ανάμεσα στους θάμνους και ανταγωνιζονταν μεταξύ τους για το ποιος θα
βρει την ωραιότερη και λαμπερότερη πέτρα. Αλλά ενώ συνομιλούσαν, για να
αποφασίσουν ποια ήταν λαμπερότερη, να που ακούστηκε μία φωνή πίσω από έναν
θάμνο που έλεγε: «Η δική μου είναι η ωραιότερη όλων σας, έχει πολλά μικρά
σημάδια επάνω της».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τα άλλα κουτάβια
πλησίασαν κι είδαν αυτήν τη μικρή πέτρα που μισόβγαινε από το χώμα, αλλά αμέσως
αντιλήφθηκαν ότι ήταν λίγο παράξενη. Δοκίμασαν να την ακουμπήσουν με τη
μουσούδα τους και να που η πέτρα έκανε ένα μικρό, πολύ μικρό πηδηματάκι κι
έπειτα σταμάτησε ακίνητη, όπως πριν. Ξαναδοκίμασαν με τα ποδαράκια τους, αλλά
κι αυτή τη φορά ξαναπήδησε ελάχιστα, σχεδόν αδιόρατα, έπειτα πάλι σιωπή, όπως
πριν. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τότε περίεργα τα
κουτάβια πήγαν να φωνάξουν τον μπαμπά Σκίουρο, που κατοικούσε σ’ εκείνα τα μέρη
και τον οδήγησαν στην πετρίτσα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Ε, ναι! Είστε
στ’ αλήθεια κουτάβια, που πρέπι να δουν ακόμη πολλά πράγματα», είπε ο μπαμπάς
Σκίουρος με ύφος διασκεδαστικό. «Αυτό δεν είναι πέτρα, είναι μια μικρή
χελωνίτσα. Και μάλιστα είναι πάρα πολύ μικρή. Ποιος ξέρει που να είναι η μαμά
της, ψάξτε να τη βρείτε!». Κι αμέσως τα κουτάβια σκόρπισαν στο δάσος, αλλά δεν
βρήκαν ούτε ίχνος της μαμάς Χελώνας. Είχε εξαφανιστεί τελείως, δεν υπήρχε πια,
ήταν σαν η μικρή χελωνίτσα να είχε εμφανιστεί μόνη της, από το τίποτε, και
παρόλες τις έρευνες που έκαναν και οι μεγάλοι, από τη μαμά Χελώνα δεν βρήκαν
απολύτως τίποτε. «Γιατί όμως δεν φαίνονται ούτε το κεφαλάκι ούτε τα ποδαράκια
της χελωνίτσας», ρώτησε ένα μικρό.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Ίσως την
τρομάξατε και κρύφτηκε στο κέλυφος της, αλλά περιμένετε λίγο και θα δείτε που
θα βγει.»</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αλλά όμως, περίμενε,
περίμενε, από το κέλυφος δεν βγήκε απολύτως τίποτε, ενώ τα κουτάβια ήταν όλο
και πιο περίεργα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τελικά έκαναν
ένα μικρό καροτσάκι από φύλλα και κλαδι΄, έβαλαν πάνω του τη χελώνα, που ήταν
πολύ μικρή, και την κουβάλησαν μέχρι την ανοιχτωσιά των Επτά Βελανιδιών. Όταν
επιτέλους αυτή η παράξενη πομπή έφθασε εκεί, πλησίασαν να τη δουν όλοι γεμάτοι
περίεργεια, αλλά όμως η χελωνίτσα δεν έλεγε να βγάλει έξω από το κέλυφος το
κεφαλάκι της. Είχε αποφασίσει πια ότι ήταν πέτρα και πέτρα θα συνέχιζε να
είναι.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Έλα να δεις τι
πράγμα βρήκαμε, λιοντάρη Χρυσή Χαίτη», είπαν τα κουτάβια κι ο γερο- Λέοντας
πλησίασε να δει. «Γιατί δεν βγαίνει έξω από το κέλυφος της;» επέμεναν τα μικρά.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Για να δούμε
λίγο», είπε σκεπτικό το λιοντάρι. «Τι θα μπορούσε να κάνει η χελωνίτσα, εάν
έβγαζε έξω από το κέλυφος το κεφάλι της;»</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Θα μπορούσε να
κάνει πάρα πολλά πράγματα», απάντησαν τα κουτάβια όλο και πιο έκπληκτα. «Θα
μπορούσε να περπατήσει, να πάει περίπατο στο δάσος, να ψάξει για φαγητό, να
βρει συντρόφους για να παίξει και πολλά πράγματα ακόμη».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Ε, ναι! Είναι
ακριβώς όπως τα λέτε. Τότε ίσως το χελωνάκι αυτήν τη στιγμή δεν έχει όρεξη ούτε
να περπατήδρι ούτε να πάει περίπατο στο δάσος ούτε να ψάξει για φαγητό ούτε να
παίξει».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Ναι, αλλά εάν
ένα κουταβάκι δεν τρώει, πεθαίνει», είπε τρομοκρατημένο ένα μικρό κουταβάκι
μυωξίου, το οποίο, για να φάει, έπρεπε η μητέρα του συνεχώς να του διαβάζει
ιστορίες.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Δηλαδή, το
χελωνάκι θα πεθάνει;», ρώτησε με τα μάτια γουρλωμένα ένα σπουργίτι που
κουνιόταν πέρα- δώθε πάνω σ’ ένα κλαδί.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Δεν το ξέρουμε»,
απάντησε το λιοντάρι. «Ίσως η χελωνίτσα θέλει μόνο να προσποιείται ότι δεν
είναι ζωντανή».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Γιατί όμως;»,
ρώτησαν τρεις- τέσσερις φωνούλες μαζί.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Αυτό πρέπει να
το ανακαλύψουμε εμείς», απάντησε ο λέοντας. «Σε εσένα, για παράδειγμα, παπάκι
Ιερώνυμε, πότε είναι που δεν θα ήθελες να είσαι ζωντανός;»</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Ε..», είπε το
παπάκι έκπληκτο, «δεν ξέρω, γιατί εγώ θα λυπόμουν πολύ, εάν δεν έκανα όλα όσα
ξέρω να κάνω, ίσως όμως αυτό που θα μου προκαλούσε περισσότερο λύπη είναι εάν
πέθαινε η μητέρα ή ο πατέρας μου, τότε πιθανόν για λίγο διάστημα δεν θα ήθελα
να παίξω».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Εγώ, αντίθετα,
θα είχα μεγάλη ανάγκη να παίζω συνέχεια για να μην το σκέπτομαι», είπε ένας
μικρός ασβός ξύνοντας το κεφάλι του.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Εγώ δεν θα
ήθελα να παίζω, εάν δεν μ’ αγαπούσε κανείς», συνέχισε ένας σκαντζόχοιρος
κουλουριασμένος τελείως, σαν να ήθελε να αμυνθεί με τα αγκάθια του. «Κι εγώ το
ίδιο, εάν είχα πάντα κάποιον πάνω από το κεφάλι μου και με διέταζε να κάνω αυτό
ή εκείνο, σαν να ήμουν ένα αρκουδάκι από βελούδο κι όχι αληθινό είπε
αναστενάζοντας μια μικρή αρκουδίτσα, που κάθε τόσο ένιωθε θλιμμένη.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Εγώ δεν θα’
θέλα να παίζω, εάν ήμουν μόνος στον κόσμο», αναστέναξε ένας κοκκινολαίμης, που
κουνιόταν πάνω σε ένα βούρλο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Ε, τότε ίσως να
είναι για αυτό που η χελωνίτσα δεν θέλει να βγάλει το κεφάλι της έξω από το
κέλυφος!», φώναξε ένα ελάφι όλο χαρά, γιατί ίσως είχε καταλάβει το γιατί.
«Σημαίνει ότι αισθάνεται ολομόναχη στον κόσμο!»</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Μια στιγμή»,
παρενέβη το λυκόπουλο, «μάλλον η χελωνίτσα έχασε στ’ αλήθεια τη μητέρα της,
αφού κανείς μας δεν κατάφερε να τη βρει. Ίσως γι’ αυτό δεν θέλει ούτε να
περπατήσει ούτε να παίξει».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Και αυτό είναι
πολύ πιθανόν», είπε παρεμβαίνοντας η Χρυσή Χαίτη, «τι άραγε να συνέβη στη μαμά
της χελωνίτσας;»</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Δεν το ξέρουμε,
ίσως να έφυγε. Ή ίσως να την πιάσανε. Ή ίσως να πέθανε», αναστέναξε το
αρκουδάκι μέσα σε τόσες άλλες φωνές.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Οπωσδήποτε θα
πέθανε ή την πιάσανε, γιατί ποτέ μια μητέρα δεν εγκαταλείπει το κουτάβι της»,
απάντησε ένα άλλο. «Αλλά όμως εμείς θέλουμε το χελωνάκι να ζήσει και γι’ αυτό
όλοι μαζί θ’ αρχίσουμε να τρέχουμε τραγουδώντας γύρω του, όλοι μαζί μέχρι να το
ξυπνήσουμε».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Ή θα μπορούσαμε
ακόμη να την πάμε σε μια από τις φωλίες μας, όπου θα αισθάνεται ασφαλής. Ναι,
ναι, θα μπορούσαμε μάλιστα και να φτιάξουμε μία φωλιά για την ίδια, όλη δική
της, έτσι θα ένιωθε πιο ασφαλής απ’ ότι στη φωλιά ενός άλλου. Βέβαια, βέβαια,
αλλά πρέπει να της τη φτιάξουμε κοντά στις δικές μας φωλιές, αλλιώς θα
αισθάνεται ακόμη πιο μόνη. Ή ακόμη μπορούμε να προσποιηθούμε ότι η μητέρα της
είναι ακόμη ζωντανή και θα γυρίσει από στιγμή σε στιγμή», επέμενς ένα άλλο
κουτάβι, στο οποίο δεν άρεσε με τίποτε η ιδέα ότι ένα πρόσωπο δεν θα γυρνούσε
ποτέ.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Όλα αυτά τα
πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν εύκολα», αντέλεξε το λιοντάρι Χρυσή Χαίτη. «Το
πρόβλημα τώρα είναι να διαλέξουμε εκείνο που μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο
τη χελωνίτσα να βγάλει το κεφαλάκι της έξω από το κέλυφος και να ξαναρχίσει να
περπατά, να παίζει και να τρώει. Ας αρχίσουμε από την τελευταία πρόταση: εάν
λέγαμε ότι η μαμά της δεν πέθανε, αλλά θα γυρίσει από τη μια στιγμή στην άλλη,
πιστεύετε πως αυτό θα τη βοηθούσε;»</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Οπωσδήποτε»,
απάντησε βέβαιο το μικρό ζαρκάδι που το είχε προτείνει έκπληκτο από το γεγονός
ότι θα μπορούσε να’ ρθει στον νου κάποιου μια ιδέα διαφορετική από τη δική του.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Και τι θα
συμβεί, όταν οι μέρες θα περνούν η μια μετά την άλλη κι η χελωνίτσα θα είναι
εκεί περιμένοντας μια μητέρα, που δεν θα γυρίσει ποτέ;», ρώτησε το αρκουδάκι,
που, όταν ήταν πιο μικρό, του συνέβη να περιμένει για πάρα πολύ καιρό τον
παππού του να γυρίσει, ενώ είχε πεθάνει.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Κατά τη γνώμη
μου», παρενέβηκε ένα μυρμήγκι που τα είχε ακούσει όλα προσεκτικά, «θα είναι
ακόμη πιο δυστυχισμένη από πριν, γιατί θα πιστεύει πως οι άλλοι της είπαν ένα
ψέμα και πως συνεπώς δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν, με αποτέλεσμα να νιώσει
ακόμη πιο απελπισμένη και μόνη στον κόσμο».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Είναι αλήθεια»,
πρόσθεσε ένα κοτσύφι χοροπηδώντας πάνω στο χορτάρι. «Κατά τη γνώμη μου, η λύση
δεν είναι να πούμε στη χελωνίυσα ότι η μητέρα της δεν πέθανε, αλλά να της
ειπωθεί ακριβώς τι συμβαίνει».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">«Και πιστεύεις
ότι δεν θα απελπιστεί, εάν της το πούμε», επέμενε το ζαρκαδάκι που δεν
κατάφερνε πια να ηρεμήσει. «Οπωσδήποτε και θα απελπισθεί», παρενέβη λέγοντας η
Χρυσή Χαίτη, «αλλά είναι σωστό ένα κουτάβι να κλαίει και να απελπίζεται, όταν
μένει μόνο, επειδή η μητέρα του δεν υπάρχει πια. Εκείνο που δεν είναι σωστό
είναι το να μη θέλει πια να ζει, γιατί ένα κουτάβι έχει όλη τη ζωή μπροστά του,
για να μεγαλώσει και να μεταδώσει σ’ άλλα κουτάβια τη ζωή, που η μητέρα του
έχει μεταδώσει σ’ αυτό».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τώρα η κατάσταση
ήταν κάπως σαφέστερη από πριν. Η ιδέα ότι η μικρή χελώνα είχε αποτραβηχτεί στο
κέλυφος της για να μην κάνει πια πράγματα, που τόσο αγαπούσαν να κάνουν τα
κουτάβια του δάσους, δεν άρεσε καθόλου. Τι νόημα είχε να είναι κάποιος
ζωντανός, όταν δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει ούτε να φάει, επειδή κάτι μέσα
στο μυαλό του το απαγόρευε; Και γι’ αυτό τα κουτάβια υποσχέθηκαν ότι δεν θα
ησύχαζαν, μέχρις ότου η χελωνίτσα θα έβγαζε έξω από το κέλυφος το κεφάλι και τα
πόδια της.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Η γνώμη που
υπερίσχυσε ήταν να την κρατήσουν στο Σχολείο της Ανοιχτωσιάς, που ήταν το σωστό
μέρος, για να μάθει να βγαίνει από το κέλυφος της. Κι έτσι γι’ άλλη μια
εβδομάδα η χελωνίτσα έμεινε εκεί, μέρα και νύχτα. Την ημέρα άκουγε πολύ ταραχή
και ευθυμία γύρω της, έπειτα έφθαναν από μακριά οι φωνές των γερόντων, που
διηγούνταν τις ιστορίες του Δάσους των Επτά Βελανιδιών των καιρών που πέρασαν
και, αν και προσποιούταν ότι δεν τις άκουγε, εκείνες οι λέξεις σιγά σιγά
σταματούσαν και έμεναν στο κεφάλι της. Όταν έπειτα έδυε ο ήλιος κι έπεφτε η
νύχτα, η χελωνίτσα καταλάβαινε ότι την σκέπαζαν ολόκληρη με μια ωραία σκεπή ξερόκλαδων,
που την προφύλασσε και πως κάθε βράδυ έρχονταν κι έμεναν να κοιμηθούν δίπλα της
ένας ενήλικας και ένα κουτάβι σε μια πρόχειρη φωλιά, για να της κρατούν
συντροφιά. Και αφού αυτό συνέβη για μια ολόκληρη εβδομάδα, να που μια ωραία ημέρα,
ένιωσε ότι τα ποδαράκια της ήθελαν να βγουν και πως το κεφάλι της νοσταλγούσε
τον καθαρό αέρα του δάσους.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ήταν το μικρό
ζαρκαδάκι που πρώτο αντιλήφθηκε ότι τα ποδαράκια της χελωνίτσας κινούνταν κι έτρεξε
αμέσως να φωνάξει τους άλλους. Όταν τα κουτάβια έφθασαν, αυτή ήταν εκεί με τα πόδια
και το κεφάλι που έβγαιναν δειλά από το κέλυφος, έτοιμα να ξαναμπούν μέσα. Τα
κουτάβια, τότε, ένιωσαν τόσο ευτυχισμένα, που έστησαν μια μεγάλη γιορτή, γιατί
κατά βάθος αυτό που συνέβαινε ήταν και μια δική τους νίκη, κι η μική χελωνίτσα
ανακάλυψει ότι ήταν ξανά ευτυχισμένη, κάτι που δεν συνέβαινε εδώ και πολύ καιρό.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Εκείνο το βράδυ
το μάθημα στο Σχολείο της Ανοιχτωσιάς αφιερώθηκε στη χελωνίτσα που είχε αποφασίσει
να ξαναρχίσει να περπατά και να παίζει. Κουτάβια και γέροντας έδωσαν ένα χέρι
και της ετοίμασαν μια όμορφη φωλιά δίπλα ακριβώς στο Σχολείο της Ανοιχτωσιάς, όχ
μακριά από εκείνην της Χρυσής Χαίτηε κι έτσι αυτή ήξερε ότι είχε δίπλα ένα φίλο
για τις στιγμές που ένιωθε μόνη ή γεμάτη φόβο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και σιγά σιγά
και το νέο κουταβάκι μπήκε στο σχολείο και όταν πέρασαν τρεις χειμώνες, τρεις άνοιξες
, τρία καλοκαίρια και τρία φθινόπωρα, έφθασε και για τη χελωνίτσα η γιορτή του
αποχαιρετισμού από την Ανοιχτωσιά, γιατί πια είχε γίνει μεγάλη κι είχε πολλούς
φίλους και πολλά πράγματα να κάνει και να δημιουργήσει στο δάσος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
(από το βιβλίο της
<span lang="EN-US">A. Marcoli</span>: Ο θυμός των
παιδιών)</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-35849920485197921432013-10-09T02:51:00.003-07:002013-12-07T05:08:41.370-08:00Άγχος: μια πραγματικότητα και για τα παιδιά. Τι μπορούμε να κάνουμε;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Το άγχος είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή όλων μας.</b></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeN_wCQVpvXpheR0i0OAOA_wFFK8DIe6khsHHUNusJ8JHp3IRKFJhoWGaOJc7ta8nPadAjcknG6Ht6pH-258hvLorPY4YmEYpxFAkDhQFeXypN013zSOuaMuKjdPcNU37_gVLsUc_hOwAO/s1600/download.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeN_wCQVpvXpheR0i0OAOA_wFFK8DIe6khsHHUNusJ8JHp3IRKFJhoWGaOJc7ta8nPadAjcknG6Ht6pH-258hvLorPY4YmEYpxFAkDhQFeXypN013zSOuaMuKjdPcNU37_gVLsUc_hOwAO/s200/download.jpg" width="152" /></a><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Μπορεί ο βαθμός και η συχνότητα του άγχους να κυμαίνονται σε διαφορετικά επίπεδα για τον καθένα, όπως και οι λόγοι που το άγχος δημιουργείται στον καθένα να διαφοροποιούνται, ωστόσο το άγχος δεν παύει να αφορά κάθε ανθρώπινη ζωή. Τ</span><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ο άγχος, εξάλλου, δεν κάνει διάκριση σε φύλο και ηλικία!!</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Η παιδική, μάλιστα, ηλικία, αν και για τους περισσότερους από εμάς θεωρείται μια ανέμελη και γελαστή περίοδο της ζωής μας (ίσως, έτσι να τη θυμόμαστε αφού τη ζήσαμε και όχι τη στιγμή που τη ζούσαμε), είναι, από "αναπτυξιακή ματιά", μια περίοδος από τις πιο επιβαρημένες στη ζωή μας, </b>καθώς καλούμαστε να προσαρμοστούμε σε ένα ήδη σχηματισμένο και πολλές φορές απαιτητικό κόσμο, τη στιγμή που εμείς οργανικά, νοητικά και συναισθηματικά βρισκόμαστε "υπό διαμόρφωση".</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Φανταστείτε, ακόμη, πως όχι μόνο βρισκόμαστε "υπό διαμόρφωση", αλλά και η διαμόρφωση μας γίνεται με σταδιακό τρόπο </i></b>και σε κάθε ηλικία κατακτούμε μόνο ένα μέρος των δεξιοτήτων που μας χρειάζονται για την ενήλικη μας ζωή. </span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Για παράδειγμα, ανάμεσα στο πέμπτο και έβδομο έτος, αναπτύσσουμε την ταυτότητα του φύλου μας, μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε σύμβολα αλλά μόνο με συγκεκριμένο τρόπο και κάνουμε τις πρώτες μας προσπάθειες αποκωδικοποίησης των ηθικών εννοιών. Αργότερα και μέχρι το δωδέκατο έτος, μαθαίνουμε να συνεργαζόμαστε και να είμαστε "συνειδητά" κοινωνικοί, ενώ η σκέψη μας αποκτά σύνθεση, αφαίρεση και ευελιξία. Το σώμα μας, όμως, δεν έχει φτάσει στην τελική του μορφή και έτσι οι αλλαγές που θα συμβούν σε αυτό, μετά το δωδέκατο έτος, μας διαταράσσει και πάλι την ισορροπία μας, στρέφοντας μας το ενδιαφέρον στην ατομική μας ταυτότητα, την ανεξαρτησία μας και τη σχέση μας με το άλλο φύλο.</span><br />
<b style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μέσα σε όλη αυτή τη διαδρομή που περιγράψαμε, συμβαίνουν συγκεκριμένες αλλαγές και κάθε αλλαγή μεταβάλλει τους ρυθμούς της ζωής μας.</b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Σκεφτείτε, τώρα, πόσο συχνότερα γίνονται οι μεταβολές αυτές στην πράξη, όταν μαζί με αυτές τις "καθορισμένες" αλλαγές, προστίθενται κι άλλες-</b> <b><u>κρίσιμες αλλαγές</u></b> (<i>αλλαγές στην οικογένεια: συγκρούσεις, διαζύγιο, οικονομικές δυσκολίες, γέννηση άλλου παιδιού, αλλαγή σχολείου, μετακόμιση, θάνατος αγαπημένου προσώπου, εγχείρηση, προβλήματα υγείας</i>, κ.α)<b> και <u>καθημερινές αλλαγές</u> </b>(απαιτήσεις οικογένειας και σχολείου, συγκρούσεις με φίλους, αδέρφια, συμμαθητές ή γονείς κ.α). </span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i><b>Για να μην αναφέρουμε και τη δομή της κοινωνίας μας, όπως και τα Μ.Μ.Ε ως επιπρόσθετους παράγοντες.. </b></i></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Και επειδή το άγχος και οι αλλαγές είναι "φίλοι" μεταξύ τους, δεν είναι να απορεί κανείς αν και γιατί και τα παιδιά βιώνουν άγχος. </b>Δ</span><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ηλαδή, όλα τα παιδιά, κάποια στιγμή, θα βιώσουν άγχος, αλλά σε μεγαλύτερο και άλλα σε μικρότερα βαθμό. </span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><u>Τι χρειάζεται εμείς να κάνουμε;</u></b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><u><br /></u></b></span><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πρώτα από όλα, αυτό που χρειάζεται εμείς να κάνουμε είναι <i><b>να αποδεχτούμε αυτή την πραγματικότητα και να μένουμε ψύχραιμοι και ταυτόχρονα τρυφεροί προς το παιδί μας.</b></i><b> </b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Είναι εξίσου απαραίτητο <b>να μάθουμε πότε ταιριάζει να παρέμβουμε, <i>γιατί δεν είναι κάθε μορφή άγχους ανησυχητική.</i></b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Υπάρχει δηλαδή μια μορφή άγχους που δηλώνει υγεία, θέληση και ζωντάνια. Αυτό είναι το <i>δημιουργικό άγχος</i>, το άγχος που μας κινητοποιεί για δράση και το άγχος που μας προστατεύει από τους κινδύνους. Φανταστείτε, για παράδειγμα, ένα παιδί να μην νιώθει καθόλου άγχος για την απόδοση του στο σχολείο. Το πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν να μην προσπαθήσει καν για να πετύχει σε αυτό. Από την άλλη, φανταστείτε ένα παιδί να μην νιώθει καθόλου άγχος στη πρώτη του συνάντηση με αγνώστους. Το πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν να μην καταφέρει να αξιολογήσει σωστά κάποιους από αυτούς και να βρεθεί θύμα απάτης.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Επομένως, όταν βλέπουμε ένα παιδί να βιώνει άγχος περιστασιακά και για συγκεκριμένα γεγονότα και ταυτόχρονα δεν αλλάζει συμπεριφορά και συνήθειες, τότε σαφέστατα το παιδί αυτό έχει βρει τρόπο να διαχειρίζεται το άγχος του και να το υπομένει.</i></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i><br /></i></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Χρειάζεται να ανησυχούμε <u>μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που</u></b> τ<i>ο άγχος του παιδιού διαρκεί στο χρόνο, είναι έντονο και μεταβάλλει τη συγκέντρωση του, τον ύπνο του, τη διατροφή του, την κοινωνικότητα του, τη σχέση του με εμάς, τους δασκάλους ή τα αδέρφια του, τη διάθεση του και τις άλλες του συνήθειες.</i></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><u>Για ποιούς λόγους ένα παιδί βιώνει άγχος;</u></b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><u><br /></u></b></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Υπάρχουν διαφορετικοί λόγοι άγχους για κάθε παιδί και έτσι για να τους κατανοήσουμε,</i></span><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i> <b>χρειάζεται να εξετάσουμε τα πράγματα από τη σκοπιά του συγκεκριμένου παιδιού.</b></i> </span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Χρειάζεται, δηλαδή, να μπούμε στη θέση του και να αφουγκραστούμε τις ανάγκες του, γιατί κάποιες φορές, παράλληλα με την αλλαγή που φανερώνει το άγχος, δηλώνει και τη μη εκπλήρωση κάποιας ανάγκης.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Για παράδειγμα, το άγχος αποχωρισμού- μια συχνή μορφή άγχους στην προσχολική ηλικία- μπορεί να δηλώνει την ανάγκη του παιδιού για περισσότερη εγγύτητα, τρυφερότητα και σταθερότητα εκ μέρους των γονιών του. Το άγχος, πάλι, για το σχολείο, μπορεί να δηλώνει την ανάγκη του παιδιού για αποδοχή των υπάρχουσων δυνάμεων και δεξιοτήτων του, σε συνδυασμό με την ανάγκη περισσότερης ευελιξίας των στόχων και των απαιτήσεων, τόσο των γονιών του όσο και του ίδιου, ώστε να βιώσει εκείνο το αίσθημα επίτευξης.</span><br />
<br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Επομένως, <b>χρειάζεται να παρατηρήσουμε τη χρονική στιγμή που το άγχος του παιδιού εμφανίζεται, προσπαθώντας να το συσχετίσουμε με τις ανάγκες του παιδιού τη συγκεκριμένη στιγμή.</b> Έτσι, θα οδηγηθούμε σε <b><u>κάποιες υποθέσεις</u></b> για τους λόγους εμφάνισης του άγχους.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Αυτές τις υποθέσεις, είναι καλό να τις μοιραστούμε με το παιδί, δίνοντας του την ευκαιρία να συζητήσει για το συναίσθημα του, να συσκεφτεί μαζί μας και τελικά να αποφασίσει ο ίδιος τι συμβαίνει.</b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b></b>Για αυτό και εμείς χρειάζεται να λέμε τη γνώμη μας με ένα ερωτηματικό τρόπο, δίνοντας του το μήνυμα πως "ειδικός για τη ζωή του είναι μόνο το ίδιο" και 'εκείνο ξέρει πάντα περισσότερα από εμάς για τον συναισθηματικό του κόσμο". Ακόμη, με αυτό τον τρόπο το ενθαρρύνουμε να αναλάβει ενεργό ρόλο στη διαχείριση του συναισθήματος του.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><u>Πώς αλλιώς μπορούμε να βοηθήσουμε;</u></b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><u><br /></u></b></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αφού συζητήσουμε μαζί του, δείχνοντας του κατανόηση και αποσαφηνίζοντας τι συμβαίνει, <b><i>χρείαζεται να μείνουμε δίπλα του ως συνεργάτες και συμπαραστάτες στη δυσκολία του.</i></b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Χρειάζεται να είμαστε δημιουργικοί και να βρούμε πρώτα εμείς τρόπους διαχείρισης του άγχους που το παιδί αντιμετωπίζει</b>.</span><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Για παράδειγμα, αν το παιδί έχει άγχος μήπως αρρωστήσει και παραπονιέται για σωματικά συμπτώματα πχ το πονάει η κοιλιά του, το να αμφισβητήσουμε το συναίσθημα του πόνου του δεν είναι αποτελεσματική τακτική. Το να το βάλουμε όμως σε διαδικασία να παρατηρήσει τη χρονική διάρκεια του πόνου του μοιάζει πιο βοηθητική τακτική. Συμβαίνει, ο πόνος που προέρχεται από άγχος να εξασθενεί γρήγορα σε αντίθεση με ένα πόνο προερχόμενο από ιατρικά αίτια που διαρκεί. Έτσι, αν το παιδί κατανοήσει αυτή τη διαφορά, ενδέχεται να αγχώνεται λιγότερο ότι έχει κάτι, όταν το πονάει η κοιλιά του τη στιγμή που νιώθει άγχος ή ενόχληση.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Επιπλέον, είναι πολύ βοηθητική η εστίαση στις σκέψεις του παιδιού που συνήθως προηγούνται του άγχους που βιώνει.</b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Πιο συγκεκριμένα, χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε το παιδί στο να παρατηρεί τις σκέψεις του αυτές και να μην τις δέχεται ως αντιπροσωπευτικές της ζωής του. </span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Οι σκέψεις που προηγούνται του άγχους είναι αυτόματες, μη ελεγχόμενες και αρνητικές, ενώ αφορούν το παρόν και το μέλλον και δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους αντικειμενικά κριτήρια.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Θα μπορούσαμε να τις ονομάζαμε στο παιδί ως:<i> η παγίδα του μάντη</i> (όταν νομίζουμε πως ξέρουμε τι θα συμβεί),<i> η παγίδα των μαύρων γυαλιών </i>(όταν βλέπουμε μόνο τα λάθη μας ή τα αρνητικά μιας κατάστασης), <i>η παγίδα των γκρίζων μπαλονιών </i>(όταν τα αρνητικά μας φαίνονται μεγαλύτερα απ' ότι είναι) και<i> η παγίδα του σκουπιδοτενεκέ </i>(όταν αγνοούμε τα καλά ή τα αποδίδουμε στην τύχη). </span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Κατηγοροποιώντας τις σκέψεις του παιδιού, το βοηθάμε να σπάσει τον κύκλο του άγχους του, αφού σπάμε μια αλησίδα εκείνου, την πρώτη αλυσίδα: τη σκέψη. </i></b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Για να σπάσουμε τις δυο επόμνες αλυσίδες: αυτή του συναισθήματος και αυτή της σωματικής αλλαγής, αρκεί να διδάξουμε στο παιδί ασκήσεις χαλάρωσης, απόσπασης της προσοχής και εστίασης στο παρόν. </b></span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μάθετε στο παιδί να εισπνέει και να εκπνέει ίδια ποσότητα αέρα, να βρίσκει ένα χρώμα για το συναίσθημα του και να βγάζει με τη φαντασία του αυτό το χρώμα προς τα έξω με κάθε εκπνόη του, να κλείνει τα μάτια και να φαντάζεται ή να πιάνει μπογές και να ζωγραφίζει ένα χαλρωτικό μέρος ή ένα σύμβολο που του δίνει δύναμη κ.ο.κ.ε. </span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Από την άλλη, κατασκευάστε μαζί με το παιδί, ένα θερμόμετρο από το 0-10, ώστε εκείνο να προσδιορίζει το επίπεδο του άγχους του και να δραστηριοποιείται εγκαίρως (για παράδειγμα, όταν το άγχος του ξεπερνά τους 5 βαθμούς). Ζητήστε του να εστιάσει στην αναπνοή του ή σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο χώρο, ώστε να επανέρχεται η προσοχή του στο "τώρα" και γενικά, χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας για να το βοηθήσετε.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ακόμη, η τέταρτη και τελευταία αλυσίδα του κύκλου του άγχους είναι η συμπεριφορά του παιδιού</b>. Αυτή μπορεί να έχει είτε <i><u>τη μορφή της αποφυγής</u></i> των καταστάσεων που προκαλούν άγχους (π.χ το παιδί που αγχώνεται για την απόδοση του στο σχολείο, αποφεύγει το διάβασμα) είτε<i><u> τη μορφή του ελέγχου και των διαβεβαιώσεων</u></i> (π.χ Το παιδί που αγχώνεται για την υγεία του, πλένει και ξαναπλένει τα χεράκια του ή ζητάει να πάει στο γιατρό). </span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ο προγραμματισμός των καταστάσεων που αποφεύγονται ή της παύσης των συμπεριφορών που επαναλαμβάνονται και ελέγχονται,</b><i> ο οποίος είναι απαραίτητο να κλιμακώνεται και να "σέβεται" τον ρυθμό κάθε παιδιού ξεχωριστά,</i><b> σε συνδυασμό με τη δική μας ενθάρρυνση και επιβράβευση</b> είναι, εδώ, τα "κλειδιά παρέμβασης" μας.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><u>Ακόμη π</u></b></span><b style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><u>έρα από τη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε με τον τρόπο που αναφέρθηκε, μπορούμε να βοηθήσουμε ενεργά το παιδί, βελτιώνοντας τον εαυτό μας.</u></b><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αν είστε, λοιπόν, γονείς,<b> </b><i>ε</i></span><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>ίναι σημαντικό να αφιερώσετε χρόνο στον εαυτό σας και να εξετάσετε τα δικά σας επίπεδα άγχους</i><b>.</b> Αν αντιληφθείτε πως είστε αγχώδης,<b> προσπαθήστε να χαλαρώσετε και να σκεφτείτε τα πράγματα ένα- ένα</b>. Εξάλλου, αυτό θέλετε να κάνει και το παιδί σας.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Αν, από την άλλη, παρατηρήσετε πως έχετε υψηλούς και κάπως αμετάβλητους στόχους για το παιδί σας ή προσπαθείτε να γίνονται όλα μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια,</i> <b>σκεφτείτε πως για το παιδί σας είναι πολύ σημαντικός ο ελεύθερος χρόνος.</b> Μέσα σε αυτόν, παίζει, αποκτά φίλους, εξετάζει από άλλη ματιά τη ζωή του και αναπτύσσεται.</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Από την άλλη, αξίζει σε κάθε παιδί να ενεργεί για τον εαυτό του, παίρνοντας πρωτοβουλίες και ελέγχοντας κάποιες καταστάσεις της ζωής του.</b></span><span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Είναι καλό βέβαια να τηρούνται οι κανόνες, γιατί αυτό εκπέμπει στο παιδί συνέπεια και σταθερότητα, όμως σίγουρα υπάρχουν κανόνες που μπορούν να συμφωνηθούν από κοινού ή να γίνουν πιο ευέλικτοι. Δεν είναι έτσι;</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Γενικά, δείξτε υπομονή και δώστε χρόνο στο παιδί σας να διαχειριστεί το άγχος του, προσμένοντας ένα βήμα επιτυχίας τη φορά και αποδεχόμενοι το συναίσθημα του παιδιού σας. </b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Καλή συνέχεια!!</span><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
αναδημοσίευση άρθρου: <a href="http://www.rodosforkids.gr/index.php/2013-02-06-23-03-09/2013-02-11-20-31-51/278-2013-12-07-07-27-00">http://www.rodosforkids.gr</a><br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-57227861217135492902013-10-07T00:11:00.000-07:002013-10-07T00:12:54.780-07:00Η σχέση μας με τον εαυτό μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a href="http://cdn-ps01.aaweb.gr/wp-content/uploads/2013/09/sxesi-mas-me-ton-eauto-mas.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="103" src="http://cdn-ps01.aaweb.gr/wp-content/uploads/2013/09/sxesi-mas-me-ton-eauto-mas.jpg" style="background-color: transparent;" width="200" /></a><span style="color: #0b5394;"><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Όλες οι σημαντικές σχέσεις της ζωής μας, μας συντροφεύουν- είτε φανερά είτε κρυφά.</span></b>. Με τον όρο, «κρυφά» εννοώ πως ότι έχουμε ζήσει με κάποιους σημαντικούς ανθρώπους- οι οποίοι πλέον έχουν αποχωρίσει από το παρόν μας- μένει μέσα μας και γίνεται το καταφύγιο μας ή ένα σημείο αξιολόγησης του εαυτού και της πορείας της ζωής μας…</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;"><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ακόμη, όλες οι σχέσεις στη ζωή μας, μας βοηθούν στο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. </span></b>Δηλαδή, αν δεν υπήρχαν οι «άλλοι» γύρω μας, δεν θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τα δικά μας χαρακτηριστικά και δεν θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας. Εξάλλου, στην πρώτη μας επαφή με τον κόσμο, χρειαζόμαστε έναν «σημαντικό άλλο» (ο οποίος συνήθως είναι η μητέρα μας) ως σημείο αναφοράς για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, να εξερευνήσουμε τον κόσμο γύρω μας και να βρούμε τελικά τη δική μας θέση στον κόσμο.</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;">Επομένως, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πως όλες οι άλλες σχέσεις είναι λιγότερο σημαντικές, ούτε μπορώ να πω πως δεν επηρεάζουν την σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας, με την έννοια ότι <b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">μέσα από τον τρόπο που μας φέρθηκαν οι «σημαντικοί άλλοι» στο ταξίδι μας προς την ενηλικίωση, κάπως έτσι έχουμε μάθει να φερόμαστε και εμείς στον εαυτό μας, τουλάχιστον σε κάποια σημαντικά θέματα.</span></b> Για παράδειγμα αν εγώ ζούσα σε ένα απαιτητικό περιβάλλον όπου η απόδοση ήταν το εισιτήριο μου για την αποδοχή, μπορεί στην ενήλικη μου ζωή να πιέζω τον εαυτό μου, κάνοντας υπερωρίες ή ζητώντας αδιάκοπα μια προαγωγή με μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσω την αποδοχή των άλλων. Αν πάλι ζούσα σε ένα περιβάλλον, όπου δεν ένιωθα αγάπη, ενδέχεται να πιστεύω πως δεν αξίζω να αγαπηθώ, με αποτέλεσμα να καταφεύγω σε σχέσεις που δεν μπορούν να μου εξασφαλίσουν την αγάπη ή να εκδηλώνω τέτοια συμπεριφορά που να προκαλώ την απόρριψη της αγάπης..<br />Με λίγα λόγια, <b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;">η σχέση που έχω με τους άλλους επηρεάζει τη σχέση που έχω με τον εαυτό μου: το πώς βλέπω εμένα, τι σκέφτομαι για” μένα, τι περιμένω από “μένα κτλ. </span></b></span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;"><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Από την άλλη όμως,</b> <b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;">το πώς βλέπω εμένα, τι σκέφτομαι για “μένα, τι περιμένω από “μένα κ.ο.κ.ε. επηρεάζει το πώς βλέπω τους άλλους, τι σκέφτομαι για αυτούς, τι περιμένω από αυτούς κ.ο.κ.ε. </span></b></span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;">Μάλιστα,<b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"> </b><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">σχεδόν κανείς δεν μπορεί να αποδεχτεί τους άλλους, αν πρώτα δεν έχει αποδεχτεί σε μεγάλο βαθμό τον ίδιο του τον εαυτό</b>, <span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">καθώς αυτό που μας ενοχλεί στους άλλους αποτελεί πολλές φορές την αντανάκλαση αυτού που μας ενοχλεί στον εαυτό μας…</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;">Έτσι,<b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"> </b><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">αν επενδύσω στη σχέση μου με τον εαυτό μου, ενδέχεται να βελτιώσω και την σχέση μου με τους άλλους- ενδέχεται να βελτιώσω τον τρόπο που συνδέομαι μαζί τους</b>, αφού πλέον θα έχω μάθει πως πάντα θα έχω μαζί μου ένα σύντροφο να με στηρίξει, να με ενθαρρύνει, να με παρηγορήσει, να με διασκεδάσει, να με συμβουλεύσει και αυτός ο παντοτινός σύντροφος δεν είναι άλλος από τον ίδιο μου τον εαυτό.</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;"><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Έχοντας τώρα αυτήν την επίγνωση, σταματάω να εξαρτάμαι από τους άλλους:</b> να περιμένω από εκείνους να με σώσουν σε μια δύσκολη στιγμή, να αποτελεί για “μένα ζήτημα ζωής και θανάτου η γνώμη, η αποδοχή και η αγάπη τους.<b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"> </span></b><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Αντίθετα, συνδέομαι μαζί τους όχι από ανάγκη (επειδή δεν μπορώ να στηρίξω τον εαυτό μου) αλλά <span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;">από επιλογή </span>(επειδή απλά μου αρέσει να μοιράζομαι ένα μέρος του δρόμου μου μαζί τους)..</span></b> Οι σχέσεις μου έτσι μένουν πιο γνήσιες και αληθινές, ενώ κουβαλούν λιγότερα φορτία (φόβους ή ανασφάλειες).</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;">Κάπως έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως <b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;">δεν είναι καθόλου εγωιστικό</span></b> (όπως πολλοί από εμάς αρχικά πιστεύουν)<b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;"> </span></b><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;">να αφιερώνουμε χρόνο για τη σχέση μας με τον εαυτό μας,</span></b> αφού μέσα από τη βελτίωση της σχέσης μας με τον εαυτό μας, μπορούμε να βελτιώσουμε και τη σχέση μας με τους άλλους..</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;"><span style="color: #0b5394;">Και πώς τώρα μπορούμε να βελτιώσουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας; </span></span></b></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;"><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Μπορούμε να σταματήσουμε να κρίνουμε τον εαυτό μας για τις επιλογές του ή για τα χαρακτηριστικά του</span></b>.<br />Μπορούμε να θυμηθούμε πως όλοι μας έχουμε χαρακτηριστικά που μας αρέσουν και χαρακτηριστικά που δεν μας αρέσουν. Μπορούμε να θυμηθούμε πως <b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">ακόμη και τα χαρακτηριστικά που δεν μας αρέσουν, μας έχουν φανεί ωφέλιμα σε ορισμένες περιπτώσεις και σίγουρα μας έχουν οδηγήσει στο να προσαρμοστούμε σε παρελθοντικές καταστάσεις της ζωής μας.</span></b></span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;">Επομένως, το θέμα δεν είναι αν έχουμε ή δεν έχουμε τέτοια χαρακτηριστικά.<b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"> </b><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Το θέμα είναι κάθε πότε και κάτω από ποιες καταστάσεις τα χρησιμοποιούμε</b>.</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;">Έστω τώρα ότι παρατηρούμε πως χρησιμοποιούμε αυτά τα χαρακτηριστικά σε καταστάσεις που δεν «αρμόζουν», αντί να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια μας για να κατακρίνουμε τον εαυτό μας για αυτήν του τη συμπεριφορά, <b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια μας για να δεσμευτούμε και να δράσουμε ως προς την αλλαγή της συμπεριφοράς μας.</span> </b></span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;">Μπορούμε να σκεφτούμε<b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"> </b><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">τρόπους να μπλοκάρουμε τον φαύλο κύκλο </b>εκδήλωσης αυτής- <span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">μπορούμε να θυμηθούμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες χρησιμοποιήσαμε πρώτη φορά αυτά τα χαρακτηριστικά, να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας για αυτές τις συνθήκες και να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας πως πλέον αυτές ανήκουν στο παρελθόν μας</span> <span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">και έτσι δεν μπορούν πια να μας βλάψουν</span>.</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;">Έτσι, θα νιώσουμε πιο απελευθερωμένοι και πιο θετικοί στην ανταπόκριση μας για τα γεγονότα της τωρινής ζωής μας..</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="color: #0b5394;">Από την άλλη, μπορούμε να βελτιώσουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας με το να εξασκηθούμε στην ακρόαση του βαθύτερου μας εαυτού. </span></span></b></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Όλοι μέσα μας έχουμε μια σοφή φωνή, μια φωνή που μας δίνει μηνύματα για το τι χρειαζόμαστε, τι έχει νόημα για μας, όπως και τι είναι σημαντικό και χρήσιμο</span>. Απλά, έχουμε σταματήσει να την ακούμε ή να την εμπιστευόμαστε… Πιστεύουμε πως ότι μας λέει είναι ανούσιο ή περιττό, εξαιτίας του περιορισμένου καθημερινού χρόνου μας και των ποικίλων υποχρεώσεων των κοινωνικών μας ρόλων. Το αποτέλεσμα είναι να κάνουμε πολλές φορές πράγματα που εξουθενώνουν τον εαυτό μας, καθώς ξεπερνούν τα όρια του.</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;"><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Αν όμως κλείσουμε τα μάτια μας για λίγο, εστιάζοντας στην αναπνοή μας και αναζητώντας αυτή τη σοφή διάσταση, αυτή τη σοφή φωνή μέσα μας, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως <b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">όλες οι σημαντικές απαντήσεις για την πορεία της ζωής μας και τις σχέσεις μας, βρίσκονται μέσα μας..</b> </span>Κάπως έτσι, θα αποκτήσουμε σιγουριά και επίγνωση των δυνατοτήτων και των δεξιοτήτων μας, κάνοντας πιο σταθερά τα βήματα μας και βελτιώνοντας την ποιότητα της ζωής μας..</span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;"><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο, <span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;">χρειάζεται εσωτερική δύναμη, πίστη και εξάσκηση. </span></b><br /><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Υπάρχουν πολλά εμπόδια- πολλά πέπλα που κρύβουν τον βαθύτερο μας εαυτό:</span> κουβαλάμε για καιρό δυσάρεστες ανεπεξέργαστες ή ελλιπώς επεξεργασμένες μνήμες, οι οποίες απαιτούν την νοηματοδότηση τους, κουβαλάμε κατασκευασμένους κανόνες και «πρέπει» ως οδηγούς επιβίωσης για την κοινωνική μας ζωή, κουβαλάμε «υψηλά στάνταρ» και απαιτήσεις ως κριτήρια αξιολόγησης του εαυτού μας, κουβαλάμε πάντα και μια σκιά: πράγματα που αδυνατούμε να δεχτούμε σε μας, καθώς τα θεωρούμε απαγορευμένα. <b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Και όλα αυτά τα στοιχεία πιέζουν για μια αρμονική ενσωμάτωση..</span></b><br /><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; font-weight: normal; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></span><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;">Η επένδυση, λοιπόν, στη σχέση μας με τον εαυτό μας είναι μια δύσκολη δουλειά που χρειάζεται μαεστρία, δημιουργικότητα και ικανότητα τήρησης του μέτρου..</span></b></span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;"><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: underline; vertical-align: baseline;">Ωστόσο, είναι μια σίγουρη επένδυση-</span></b><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;"> </b><b style="background-color: transparent; border: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">μια επένδυση, η οποία παρόλο που δεν σταματάει ποτέ (καθώς η σχέση μας με τον εαυτό μας είναι η μόνη σχέση που έχουμε για πάντα στη ζωή μας) έχει ανεκτίμητη αξία, καθώς μας οδηγεί στην εσωτερική μας αρμονία, γνώση και ικανοποίηση…</b></span></div>
<div style="background-color: white; border: none; font-family: Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 22px; margin-bottom: 20px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #0b5394;"> </span>(αναδημοσίευση άρθρου: <a href="http://psychografimata.com/16340/i-schesi-mas-me-ton-eafto-mas/" style="background-color: transparent;">http://psychografimata.com</a> )</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-7658156650656327962013-10-06T15:31:00.000-07:002013-10-06T15:31:07.024-07:00Συγκρούσεις ζευγαριού- χωρισμός και στάση παιδιού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: purple;"><b>Το κατσικάκι που τραύλιζε</b></span><br />
<span style="color: purple;"><b><br /></b></span>
<span style="color: #0b5394;">Στο δάσος των Επτά Βελανηδιών υπήρχε ένα κατσικάκι που σκαρφάλωνε στο βουνό, μέχρι τις πιο ψηλές κορυφές, εκεί όπου έφτιαχναν την φωλιά τους οι αετοί κι όπου ζούσαν τα αετόπουλα. Κι ήταν εκεί που τα αγριοκάτσικα συναντιόνταν, για να πηδήξουν από τον ένα γκρεμό στον άλλο και για να αλληλοκυνηγιούνται όλη την ημέρα, από τη στιγμή που ανέτειλε ο ήλιος μέχρι τη δύση του. Κάθε τόσο από μακριά ακουγόταν ο θόρυβος από τα πηδήματα και τις φωνές τους: ένα εύθυμο βέλασμα ηχούσε στα βράχια κι ο αντίλαλος του επαναλαμβανόταν άπειρες φορές φέρνοντας τον και προς τα άλλα μέρη του δάσους. ΄Ετσι, όταν τα άλλα ζώα άκουγαν αυτή την φωνή, που επαναλάμβανε μπε!... μποε!.. μπε..!, ήξεραν ότι ήταν η ώρα που τα κατσικάκια έπαιζαν με το βουνό, για να ακουστεί το βέλασμα τους σε όλο το δάσος.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Είχε γίνει μία συνήθεια τόσο συχνή και τακτική που μέχρι κι ο γερο- Αρκούδος,που ζούσε μόνος, σε μια γωνία του δάσους, περίμενε κάθε ημέρα ν' αρχίσει το βέλασμα, για να κουρδίσει το ξυπνητήρι στη σωστή ώρα.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Αλλά μια ημέρα μαζί με το συνηθισμένο αντίλαλο ακούσθηκε και ένας ήχος παράξενος που αντί να κάνει μπε!... μπε!.. μπε! έκανε μπ!..μπ!.., ή κάποια άλλη φορά έκανε μπ!.. μπεεεεεε!...</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο γερο- Αρκούδος που αγαπούσε πολύ τις συνήθειες και τις παραδόσεις, ενοχλήθηκε από αυτό το γεγονός και περίμενε ανυπόμονα μερικές ημέρες ελπίζοντας να περάσει. Αντίθετα, όσο περνούσαν οι ημέρες, τόσο περισσότερο η φωνή έμοιαζε να γίνεται όλο και πιο αμήχανος. Τι να είχε συμβεί άραγε εκεί ψηλά στα βράχια κάτω από την κορυφή; Και μια μέρα ο Αρκούδος νίκησε την τεμπελιά του κι αποφάσισε να σκαρφαλώσει μέχρι εκεί που έπαιζαν τα κατσικάκια, για να δει τι άραγε είχε συμβεί.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι αφού έφθασε εκεί ψηλά, αντιλήφθηκε ότι στην ομάδα των κατσικιών υπήρχε ένα, που στεκόταν παράμερα και δεν έπαιζε όπως όλα τ' άλλα, φαινόταν λίγο μουτρωμένο, σαν κατιτί να το άφηνε ανικανοποίητο. Όταν έπειτα τα κατσικάκια άρχισαν να παίζουν με τον βράχο, για να τον ακούσουν να επαναλάβει τις φωνές τους, ο γερο- Αρκούδος αντιλήφθηκε ότι ήταν ακριβώς αυτό το μουτρωμένο κατσικάκι που βέλαζε με διαφορετικό τρόπο από τα άλλα και φαινόταν ότι το έκανε ενάντια στη θέληση του. λες και δεν κατάφερνε να κάνει διαφορετικά. Ίσα- ίσα, όσο το κατσικάκι προσπαθούσε να βελάξει όπως οι φίλοι του, τόσο περισσότερο η φωνή του έβγαινε διακεκομμένη, σαν να μην μπορούσε να βγει ολόκληρη σε μία μόνο φορά, κι όταν τα κατάφερνε, ήταν τόσο έκπληκτο που έπρεπρ να το επαναλάβει ακόμη μία ή δύο φορές και τότε αντί για μπ!... μπ!... μπ!.. έβγαινε ένα μπεμπεμπεμπε!</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Όταν έπειτα τα άλλα το κοίταζαν περίεργα, το κατσικάκι πείσμωνε και ξαναδοκίμαζε, αλλά όσο περισσότερο δοκίμαζε, τόσο περισσότερο η φωνή του έβγαινε διακεκομμένη, σαν να μην κατάφερνε να βγει διαφορετικά! Στο τέλος, το φτωχό κατσικάκι ήταν εκεί πότε κατακόκκινο και πότε χλωμό από την προσπάθεια, αλλά αποτελέσματα δεν φαίνονταν, παρά μόνον η φωνή που τραύλιζε όλο και περισσότερο.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο γερο- Αρκούδος έξυσε το κεφάλι του μουρμουρίζοντας κάτι μέσα του και γύρισε σιγά σιγά στη φωλιά του. Το πρώτο λοιπόν πράγμα ήταν να προσπαθήσει να καταλάβει το πώς ζούσε ο κατσικάκι, και γι' αυτό άλλος τρόπος δεν υπήρχε παρά να πάει να ψάξει και να παρατηρήσει τι ακριβώς συνέβαινε κάθε πρωί.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι έτσι το ακόλουθο πρωινό ο γερο- Αρκούδος ξαναπερπάτησε προς το σπίτι των κατσικιών κι όταν βρήκε εκείνο του μικρού που τραύλιζε, ανέβηκε σε ένα δέντρο και κάθισε ήρεμος σ' ένα κλαδί να ξεκουραστεί, να παρατηρήσει και να στοχαστεί. Σε μια κάποια στιγμή άκουσε ένα μεγάλο θόρυβο, που προερχόταν από τη σπηλιά: σαν να υπήρχαν δυο ζώα που μάλωναν, όχι όμως παίζοντας, όπως κάνουν τα κουτάβια, αλλά στα αλήθεια, όπως κάνουν οι μεγάλοι. Για λίγο διάστημα ο θόρυβος συνέχισε, έπειτα ξαφνικά έγινε ησυχία και ο γερο- Αρκούδος είδε τον πατέρα που έβγαινε έντονα θυμωμένος από τη σπηλιά, χτυπώντας με τα κέρατα του οτιδήποτε συναντούσε και απομακρυσμένος στο δάσος. Μετά από λίγη ώρα, φάνηκε η μητέρα, που έβγαινε κι αυτή με ύφος θυμωμένο, συνεχίζοντας να μαλώνει τα κατσικάκια που είχαν αρχίσει να παίζουν. Αντίθετα, το τραυλό κατσικάκι ήταν εκεί, προσποιούμενο πως δεν συνέβαινε τίποτε, αλλά όταν πλησίασε στο δέντρο όπου καθόταν ο γέρο- Αρκούδος, η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά, που το τουμτουμ... τουμτουμ.. έφθανε μέχρι το πιο ψηλό κλαδί. Αλλά όμως από έξω δεν φαινόταν απολύτως τίποτε, σαν να ήταν το κατσικάκι βυθισμένο σε άλλες σκέψεις και αδιάφορο προς ότι συνέβαινε γύρω του.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο γέρο- Αρκούδος ξανάρχισε να ξύνει το κεφάλι σκεπτικός. Λοιπόν, ένα πράγμα είχε ανακαλύψει: να δηλαδή, όταν το κατσικάκι συγκινιόταν, η καρδιά του κτυπούσε διακεκομμένα, όπως η γλώσσα του στην ομιλία.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Αλλά γιατί το κατσικάκι να συγκινιόταν; Μήπως εξαιτίας του μεγάλου θορύβου, που είχε ακουσθεί στη σπηλιά του, πριν βγει από εκεί ο πατέρας θυμωμένος; Την ακόλουθη μέρα ο Αρκούδος ξαναγύρισε πάνω στο δέντρο κοντά στη σπηλιά των κατσικιών και να που η σκηνή επαναλήφθηκε παρόμοια, ίδια και απαράλλακτη: έντονος θόρυβος, έπειτα σιωπή και τέλος ο πατέρας που έβγαινε θυμωμένος, κτυπώντας με τα κέρατα δεξιά και αριστερά κι αμέσως μετά έβγαινε η μητέρα, κι αυτή εξίσου θυμωμένη μαλώνοντας τα κατσικάκια, ενώ το τραυλό κατσικάκι πλησίαζε με ύφος αδιάφορο το γέρικο δέντρο και η καρδιά του χτυπούσε τρελά, σαν να ήθελε να βγει από το σώμα του.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο γερο- Αρκούδος έξυσε ξανά το κεφάλι και ξαναγύρισε σιγά σιγά στη φωλιά του, για να κοιτάξει τις δουλειές του. Τώρα ήξερε ένα πράγμα, ότι δηλαδή η καρδιά του κατσικιού χτυπούσε τρελά κάθε φορά που σιγκινιόταν ή τρόμαζε, όπως ύστερα από τους θυμούς και τα μαλώματα ανάμεσα στον πατέρα και τη μητέρα. Κι ο γερο-Αρκούδος, για μια ολόκληρη βδομάδα πήγαινε να παρατηρήσει πάνω από το κλαδί του δέντρου ότι συνέβαινε στο κατσικάκι, και για όλη την εβδομάδα έβλεπε να επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή με κάποια μικρή τροποποίηση κάθε φορά.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο γερο- Αρκούδος είχε ζήσει πάρα πολλές άνοιξες και είχε γνωρίσει πάρα πολλά μικρά ζώα στη διάρκεια της ζωής του και ήξερε πως, όταν ένας πατέρας και μια μητέρα, συνεχίζουν να μαλώνουν, γεννιέται ένας φόβος μεγαλύτερος από πολλούς άλλους, που μπαίνει στον νου των παιδιών και είναι εκείνος μήπως τα εγκαταλείψουν. Κι αυτός ο φόβος είναι τόσο μεγάλος, που πρέπει να κάνουν τα πάντα για να τον κρύψουν, γιατί, εάν βγει, τα φτωχά μικρά πιστεύουν ότι θα είναι τόσο τρομακτικός, που θα κατασπαράξει και αυτά και τη μαμά και τον μπαμπά. Και γι' αυτό προσπαθούν μ' όλη τους τη δύναμη να τον συγκρατούν, αλλά αυτή η προσπάθεια είναι όπως τα φράγματα που κατασκευάζουν οι κάστορες του δάσους: αυτά καταφέρνουν να συγκρατούν το νερό, αλλά όμως αφήνουν και μια μικρή τρύπα απ' όπου ξεχύνεται με δύναμη το ορμητικό ρεύμα. Κι αυτό το ρεύμα ήταν οι παραξενιές που έκανε το μικρό, αν και προσπαθούσε πάντοτε να τις αποφύγει: ουρούσε το βράδυ στο κρεβάτι του ή ανοιγόκλεινε το μάτι ή συνέχιζε να τρώει κι όταν ακόμη δεν πεινούσε ή δεν ήθελε καθόλου να φάει ή τέλος ήταν εκείνες οι παράξενες αρρώστιες που ο Σοφός Γάιδαρος ονόμαζε "αρρώστιες του νου" κι ούτω καθεξής. </span><br />
<span style="color: #0b5394;">Αυτή τη φορά ήταν η φωνή του κατσικιού, που άφηνε να φανεί η απελπισμένη μάχη που γινόταν στο νου του, ενώ καμωνόταν ότι δεν συνέβαινε τίποτε και πήγαινε να παίξει με τα άλλα μικρά.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι έτσι ο Αρκούδος που ήταν ηλικιωμένος, αλλά όχι αρκετά, ώστε να έχει το δικείωμα να διηγείται τις ιστορίες του στα μικρά, πήγε να συνομιλήσει με τον φίλο του τον Σοφό.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο γέρο-Γάιδαρος κι ο Αρκούδος συνομίλησαν για λίγο και αποφάσισαν να μην περιμένουν μήπως η κατάσταση βελτιωθεί από μόνη της γιατί, αν και βέβαια κάτι τέτοιο ήταν δυνατό, κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα συνέβαινε, ενώ ήταν βέβαιο ότι υπήρχε καταιγίδα στην καρδιά του μικρού κατσικού.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ίσως στο μεταξύ θα μπορούσαν να μιλήσουν στον πατέρα και στη μητέρα, για να δουν μήπως κι αυτοί μπορούσαν να συνεργασθούν. Κι έτσι ένα πρωινό ο Γαίδαρος και ο Αρκούδος έφτασαν στον βράχο των κατσικιών και πήγαν να μιλήσουν με τον πατέρα, αφού πρώτα αυτός βγήκε από το σπίτι οργισμένος όπως πάντα. Περίμεναν για λίγο να του περάσει ο θυμός, έπειτα τον πλησίασαν και σιγά σιγά άρχισαν να μιλούν κι επειδή ο Σοφός Γαίδαρος τον είχε φροντίσει πολλές φορές για τον άσχημο πόνο του στομαχιού που τον ταλαιπωρούσε κι ο γέρο- Αρκούδος είχε παίξει μαζί του, όταν ήταν μικρός, ο πατέρας τους άκουσε με μεγάλη προσοχή.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Κι εγώ αντιλήφθηκα ότι το κατσικάκι τραυλίζει εδώ και λίγο καιρό" είπε τελικά. "Αλλά νόμιζα πως υπήρχε κάποια ασθένεια στη γλώσσα του, μάλιστα σκεφτόμουν να σου το φέρω να το δεις μία από αυτές τις μέρες, Σοφέ", πρόσθεσε ανήσυχος, γιατί με τον τρόπο του τ' αγαπούσε τα μικρά του, αν και συχνά δεν κατάφερνε τι ακριβώς είχαν στον νου τους. Κι έτσι σιγά σιγά τα τρία ζώα άρχισαν να μιλούν και ο φτωχός πατέρας είπε όλους τους φόβους και τις στεναχώριες που ένιωθε εκείνη την περίοδο, κι ήταν στ' αλήθεια πολλές και στο τέλος ο Σοφός του είπε: "Βλέπεις, Ρομάλδε", αυτό ήταν το αληθινό του όνομα, που το γνώριζαν μόνο τα ζώα του δάσους κι όχι οι άνθρωποι, "νομίζεις ότι είναι καλύτερα να κρατάς μέσα σου όλες τις ανησυχίες και τους φόβους σου, για να μην τρομάζεις τη γυναίκα και τα παιδιά σου, αλλά όμως αυτοί τρομάζουν πολύ περισσότερο, επειδή είσαι πάντα θυμωμένος και σκέπτονται ότι είναι αυτοί υπαίτιοι γι΄ αυτό". Εάν πεις στη γυναίκα σου ότι είσαι ανήσυχος, επειδή το χορτάρι της βοσκής εδώ τελειώνει και φοβάσαι ότι δεν θα καταφέρει να ταϊσει τα μικρά, αυτή θα καταλάβει και θα σε βοηθήσει να βρεις μία νέα βοσκή, αλλά και τα μικρά θα αντιληφθούν ότι στα αλήθεια η παλιά βοσκή τελειώνει και πρέπει να ψάξουν άλλη. Αλλά εάν εσύ δεν λες τίποτε, θα αναρωτηθούν γιατί άραγε έχεις αυτό το στεναχωρημένο και θυμωμένο ύφος, θα νομίσουν πως φταίνε αυτοί και θα ανησυχούν όλο και περισσότερο".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ενώ ο Γαίδαρος μιλούσε, ο πατέρας ξανάδε μπροστά του τη σκηνή που περιέγραψε ο Σοφός σαν να ήταν μια ταινία και άρχισε να καταλαβαίνει πολλά μικρά γεγονότα, που δεν κατανοούσε πριν, όταν ήταν θυμωμένος κι ανήσυχος, σκεπτόμενος μόνο ότι υπήρχε στο δικό του μυαλό, ξεχνώντας ότι και στον νου των άλλων μπορούσαν να υπάρχουν σκέψεις που δεν τους άρεσαν καθόλου και κυρίως εάν αυτοί είναι μικροί και οι σκέψεις τους μεγάλες.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Τώρα υπήρχαν δυο συναισθήματα που εναλλάσσονταν στο κεφάλι του: το ένα ήταν θυμός ενοχής, επειδή ποτέ δεν είχε αντιληφθεί αυτά τα πράγματα και χρειάστηκε η επέμβαση του γερο- Γάιδαρου και του Αρκούδου, ώστε να καταφέρει να δει, ενώ το άλλη ήταν ανακούφιση, γιατί επιτέλους άρχισε να καταλαβαίνει, σαν να του είχε φύγει ένα μεγάλο βάρος που κουβαλούσε στις πλάτες.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι όχι μόνο, αλλά άρχισε να αισθάνεται πολύ πιο ελεύθερος κι ελαφρύς από πριν και σιγά σιγά αυτή η δεύτερη αίσθηση υπερίσχυσε τελικά και μάλιστα μέχρι και ο πόνος του στομαχιού του βελτιώθηκε λίγο. Κι έτσι εκείνο το βράδυ, όταν γύρισε σπίτι, αντί να είναι μουτρωμένος και θυμωμένος, άρχισε να μιλά με τη μητέρα και στο τέλος αντιλήφθηκαν και οι δύο με μεγάλη έκπληξη ότι εδώ και πολύ καιρό δεν συνομιλούσαν πια στα αλήθεια, να ακούει δηλαδή ο καθένας εκείνο που έλεγε ο άλλος, χωρίς να νομίζει από πριν ότι το ξέρει. Κι έτσι για λίγες μέρες αντί να συνεχίζουν να μαλώνουν ο πατέρας κι η μητέρα συνέχιζαν να συνομιλούν και να λένε όλα όσα δεν είχαν καταφέρει να πουν πριν εδώ και πολύ καιρό και στο τέλος αποφάσισαν να πάνε να συζητήσουν λίγο με την εκατόχρονη Κουκουβάγια, που ήταν μια παλιά τους φίλη.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Όταν ο καθένας τους τελείωσε να μιλά, η γριά Κουκουβάγια έβγαλε από το σεντούκι της ένα μεγάλο βιβλίο γεμάτο αριθμούς, το ξεφύλλισε για λίγο, σταματώντας να σκεφτεί κάθε τόσο και τελικά είπε: "Εκείνο που μου φαίνεται αρκετά πιθανό είναι πως, εάν εσείς συνεχίσετε να φιλονικείτε, τα μικρά σας θα υποφέρουν πάρα πολύ, μέχρι να μοιάζουν άρρωστα ή μέχρι να αρρωστήσουν στ' αλήθεια. Σ' αυτήν την περίπτωση η μοναδική θεραπεία είναι να σταματήσετε να φιλονικείτε εσείς, αλλά όχι προσποιητά, γιατί τα μικρά θα το αντιληφθούν, αλλά στ' αλήθεια. Αλλιώς θα μπορούσατε να κάνετε όπως έκαναν πολλοί άλλοι, να ψάξετε δύο διαφορετικές σπηλιές, για να ζείτε μαζί με τα μικρά που θα θελήσουν να έρθουν με τον καθένα σας. Το πρόβλημα δεν είναι να επιρρίπτονται φταιξίματα, γιατί ο καθένας απο σας κάνει ότι μπορεί και μερικές φορές πολύ περισσότερο, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει και τι μπορεί να γίνει".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο πατέρας και η μητέρα συνέχιζαν να ακούν σιωπηλοί. Ότι ήταν δύσκολο να κατανοήσουν καλά τα γεγονότα, το ένιωθαν κι αυτοί, αφού είχε χρειαστεί η βοήθεια των γέρων, για να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται. Αλλά όμως το Κατσικάκι τραύλιζε εξαιτίας εκείνου που ένιωθε μέσα του, όταν φιλονικούσαν, ήταν κάτι πολύ δύσκολο να το αναγνωρίσουν και να το παραδεχτούν. Αλλά το σκεπτικό της εκατόχρονης Κουκουβάγιας ήταν αψεγάδιαστο, αυτό το ήξεραν κι αυτοί και από την άλλη είχαν δει με πόση φροντίδα είχε ξεφυλλίσει το βιβλίο, για να ψάξει να καταλάβει κι αυτή, προτού μιλήσει. Κι έτσι ο πατέρας και η μητέρα αποφάσισαν να κάνουν το πείραμα και να ζήσουν για λίγο σε διαφορετικές σπηλιές, αλλά τα μικρά ήταν ελεύθερα να μένουν και με τους δυο, εάν ήθελαν, αν και είχαν αποφασίσει ότι το σπίτι τους ήταν η παλιά σπηλιά, όπου είχαν ζήσει πάντοτε.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Στην αρχή έμοιαζε να είναι μια μεγάλη αποτυχία, γιατί το Κατσικάκι τραύλιζε ακόμη πιο πολύ κι η φωνή του ακουγόταν τρεμουλιαστή σε όλο το δάσος, όταν η ηχώ αντιλαλούσε από βράχο σε βράχο. Έπειτα, όμως, σιγά σιγά τα κατσικάκια αντιλήφθηκαν ότι ο πατέρας ερχόταν να τα βρει όλες τις ημέρες και ότι πια δεν μάλωνε με τη μητέρα, μάλιστα είχε γίνει σχεδόν ευγενικός μαζί της όσο ποτέ πριν, αλλά κι αυτή ήταν λιγότερο θυμωμένη.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Τελικά, ένα απόγευμα στο τέλος του καλοκαιριού, προς τη δύση του ήλιου, όταν μάκρυναν όλες οι σκιές στο χώμα, ο γερό- Αρκούδος, ενώ ασχολιόταν με τις δουλειές του σπιτιού του, άκουσε να φθάνει το βέλασμα των κατσικιών κι όπως πάντα έβαλε το ξυπνητήρι στη σωστή ώρα. Αμέσως όμως άρχισε να ξύνει το κεφάλι του αμήχανος. Η ώρα ήταν σωστή, οι σκιές ήταν σωστές, το φως ήταν εκείνο ακριβώς του ήλιου που έδυε, αλλά όμως υπήρχε κάτι παράξενο.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Έστησε τα αυτιά με προσοχή και τελικά αντιλήφθηκε τι ήταν αυτό το παράξενο: το βέλασμα των κατσικών είχε ξαναγίνει φυσικό, όπως πριν αρχίσει να τραυλίζει το Κατσικάκι. Ο γερο- Αρκούδος χαμογέλασε ικανοποιημένος. Είχε χρειαστεί η καλή θέληση όλων, του Σοφού, της εκατόχρονης Κουκουβάγιας, του μπαμπά και της μαμάς, αλλά τελικά το μικρό κατσικάκι δεν τραύλιζε πια. Τώρα βέλαζε, άλλοτε ήρεμα άλλοτε θυμωμένα, όπως ακριβώς όλα τα άλλα παίζοντας με την ηχώ, που μετέφερε τις φωνές τους και τις έκανε να αντηχούν από βράχο σε βράχο, στη θαλπωρή του απογευματινού φωτός, ενώ ο ήλιος έπαιζε χαμογελαστός ανάμεσα στις σκιές και τα φώτα του δάσους, όπως έκανε πάντοτε, κάθε πρωί, φίλος πιστός και σίγουρος με αυτήν τη γριά γη, που προσπαθεί να τον γοητεύσει στο διάστημα εδώ και πολλά, πολλά εκατομμύρια χρόνια.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
(από το βιβλίο της A.Marcoli: Ο θυμός των παιδιών)<br />
<span style="color: #0b5394;">(</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-9841293459696892042013-10-06T12:50:00.001-07:002013-10-06T12:56:50.796-07:00Ένα ωραίο παραμύθι για τον τρόπο να βοηθάμε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b style="color: #4c1130;">Η αρκουδίτσα που ήθελε να τρώει συνεχώς</b><br />
<div>
<span style="color: #4c1130;"><b><br /></b></span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Όπως αλλού, έτσι και στο δάσος των Επτά Βελανιδιών υπήρχαν κουτάβια ορεξάτα για φαγητό και μεταξύ τους ήταν και η αρκουδίτσα Τριανταφυλλένια, που όλοι την φώναζαν "μπαλονάκι", γιατί ήταν όμορφη και χοντρούλα, πάντα σε αναζήτηση μελιού. Το παράξενο ήταν πως η μικρή αρκουδίτσα Τριανταφυλλένια έκανε τη μαμά της να απελπίζεται, γιατί ποτέ δεν ήθελε να φάει, σαν να ήθελε να διαμαρτυρηθεί για πράγματα που της προκαλούσαν κακό, χωρίς να ξέρει ούτε κι αυτή ποια ήταν. Και ένα από εκείνα που της έκαναν κακό πως στο σπίτι της την αντιμετώπιζαν συχνά σαν ένα αρκουδάκι ψεύτικο από βελούδο κι όχι σαν αληθινό με σάρκα και οστά. Επιπλέον αποφάσιζαν συνέχεια αυτοί για όλα όσα την αφορούσαν, ακόμη και για εκείνα τα οποία η αρκουδίτσα έκανε πια μόνη της, γιατί μεγάλωνε. Αλλά η μαμά Αρκούδα δεν μπορούσε να το αντιληφθεί, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο είχε ανατραφεί και η ίδια. Και έτσι τον είχε μάθει ενστικτωδώς, αφότου είχε αρχίσει να μιλά και να περπατά, και πίστευε πως αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο οι μητέρες πρέπει να επιτελούν το καθήκον τους, εάν θέλουν να είναι καλές μητέρες. Αντίθετα, με τα αγόρια της συνέβαινε λίγο λιγότερο, γιατί αυτά ήταν πιο ανεξάρτητα και έμεναν συνεχώς έξω να παίξουν. Και βέβαια η Τριανταφυλλένια ήταν ζηλιάρα, επειδή αυτά ήταν ελεύθερα, ενώ αυτή έπρεπε να μένει πάντα στη φωλιά της, συχνά θυμωμένη. Κι έτσι σιγά σιγά μεγαλώνοντας, κάθε φορά που σκεφτόταν ότι η μαμά αντιμετώπιζε καλύτερα τα αρσενικά παιδιά της, γιατί τα αγαπούσε περισσότερο απ΄ότι αυτήν, παρηγοριόταν γι' αυτήν τη δυστυχία της τρώγοντας μέλι.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Το φαγητό είχε γίνει ο τρόπος, για να γεμίσει όλα τα κενά που ένιωθε. Ήταν η ευχαρίστηση να δαγκάνει και να μασάει, όταν ήταν θυμωμένη, ήταν εκείνο το κενό να αισθάνεται φροντίδα και ότι τρεφόταν, όταν ένιωθε εγκαταλειμμένη και μόνη, να γεμίσει ένα κενό, όταν έπληττε και ούτω καθεξής.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Εωσότου μία ημέρα, ενώ καθόταν μόνη και θυμωμένη στην άκρη της όχθης του ποταμού, δεν αντιλήφθηκε ότι σιγά σιγά το απόγευμα είχε περάσει και είχε φθάσει το βράδυ. Ο ήλιος είχε πια δύσει, τα πρώτα αστέρια άρχιζαν να φαίνονται κι όταν τέλος η αρκουδίτσα σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό, αντιλήφθηκε ότι είχε σκοτεινιάσει κι ήταν πολύ αργά να γυρίσει στο σπίτι, γιατί δεν φαινόταν πια ο δρόμος.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Η αρκουδίτσα άρχισε να κλαίει απελπισμένη, εωσότου μια κάποια στιγμή άκουσε τη φωνή του ποταμού που την καλούσε. Πλησίασε στα νερά του και ο ποταμός της είπε: "Έάν έχεις το θάρρος να διασχίσεις στο σκοτάδι αυτό το κομμάτι της ροής μου, θα βρεις στη μέση των νερών μου ένα μεγάλο βράχο και μέσα μια προφυλαγμένη σπηλιά, όπου θα μπορέσεις να κοιμηθείς αυτό το βράδυ χωρίς κανένα κίνδυνο, γιατί εκεί δεν φθάνουν ούτε οι κυνηγοί ούτε τα ζώα που είναι οι εχθροί των αρκούδων. Αλλά πρέπει να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα και να εμπιστευτείς τις δυνάμεις σου, για να διασχίσεις αυτό το κομμάτι μου χωρίς να παρασυρθείς από τα ρεύματα. Δοκίμασε, μικρό αρκουδάκι."</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Η θέληση που ένιωθε η αρκουδίτσα μέσα της ήταν ακριβώς το αντίθετο, ήταν να φύγει πολύ μακριά, αλλά δεν είχε λύσεις, οι δρόμοι δεν βρίσκονταν πια και η ιδέα να περάσει τη νύχτα σε μια ωραία προφυλαγμένη σπηλιά ήταν το μοναδικό πράγμα που μπορούσε να την παρηγορήσει. Κι έτσι η αρκουδίτσα αποφάσισε να δοκιμάσει αυτό που της είχε υποδείξει το ποτάμι. Μπήκε στο νερό κι αμέσως ένιωσε ένα ισχυρό ρεύμα, αλλά κατάφερε να κρατήσει την ισορροπία της και άρχισε να προχωρά. Σε μία κάποια στιγμή αντιλήφθηκε ότι το πόδι της βούλιαζε κι ότι έπεφτε μέσα σε μια δίνη, αλλά κρατήθηκε ενστικτωδώς από ένα χοντρό κλαδί ενός δένδρου, που έγερνε προς το ποτάμι, κι έτσι μπόρεσε να βγει από την δίνη και να βρει ένα σίγουρο μέρος, για να στηρίξει τα πόδια της. Κι όταν επιτέλους, έφθασε πάνω σε ένα βράχο, αντιλήφθηκε ότι ήταν εκείνος της σπηλιάς κι άκουσε το ποτάμι να της λέει: "Εύγε, μικρό αρκουδάκι, τώρα θα μπορέσεις να κοιμηθείς ήρεμο όλη τη νύχτα".</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Κι έτσι, η αρκουδίτσα μπήκε στη σπηλιά, όπου βρήκε αρκετό καλό ξερό άχυρο που την περίμενε και ξάπλωσε επιτέλους να κοιμηθεί ήσυχη, νανουρισμένη από το νανούρισμα, που της τραγουδούσαν τα νερά του ποταμού που έρεαν προς τη θάλασσα, μακριά μακριά.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Κι ενώ κοιμόταν, να που άρχισε να περπατά προς τη χώρα των ονείρων κι είδε ξανά τον εαυτό της στο νερό του ποταμού, ενώ έπεφτε μέσα στη δίνη απ' όπου μόλις είχε σωθεί. Η αρκουδίτσα ήταν τρομοκρατημένη και πανικόβλητη, σκεπτόταν ότι είχε πεθάνει. Αντίθετα, παραδόξως όταν η καταβόθρα την κατάπιε ολόκληρη, να που βρήκε ένα μονοπάτι δίπλα στην όχθη του ποταμού και ένιωσε έκπληκτη, που μπορούσε να περπατά και να αναπνέει κάτω από το νερό σαν να ήταν στο δάσος της.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Περπάτησε στο μονοπάτι και είδε πάρα πολλά παράξενα λουλούδια και πολλά φυτά, όλα καμωμένα από νερό με πολλά χρώματα, πράσινα, γαλάζια, μπλε που κινούνταν αργά στο ρεύμα και σιγά σιγά, ενώ κινούνταν, τα χρώματα εναλλάσσονταν.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Ήταν στ' αλήθεια ένα πολύ ωραίο θέαμα, φωτισμένο από το φως του ήλιου, που έφτανε μέχρι εκεί και χωριζόταν σε πολλές δεσμίδες ακτινών σχηματίζοντας έτσι μικρούς ήλιους πάνω στις πέτρες της κοίτης του ποταμού. </span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Ενώ περπατούσε εκστασιασμένη στο μονοπάτι, να που σε μια στιγμή η αρκουδίτσα βρέθηκε εμπρός σ' ένα σπίτι ολόκληρο από νερό και δεν κατάφερνε να καταλάβει πώς μπορούσε να στέκει όρθιο έτσι με τους τοίχους και τη σκεπή φτιαγμένη πράγματι από νερό. Θα μπορούσε να λεχθεί ότι ήταν από κρύσταλλα πάγου, τόσο πολύ ήταν σταθερό, ενώ αντίθετα, μόλις κάποιος τ' ακουμπούσε, ένιωθε ότι ήταν αληθινά τρεχούμενο νερό.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">Η αρκουδίτσα μπήκε και βρέθηκε εμπρός σε μια παράξενη ύπαρξη που κινιόταν ακριβώς όπως τα ζώα του δάσους, αλλά ήταν πολύ πιο ευκίνητο. Ξέφευγε παντού σαν να ήξερε να πετά, να περπατά και να κολυμπά ταυτόχρονα.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">"Καλώς ήρθες στο σπίτι σου, αρκουδίτσα Τριανταφυλλένια", της είπε το παράξενο πλάσμα.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">"Μα ποιος είσαι εσύ;" ρώτησε η αρκουδίτσα.</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">"Εγώ είμαι το πνεύμα του ποταμού του δάσους και γνωρίζω όλους όσους ζουν στις όχθες του. Και γι' αυτό γνωρίζω κι εσένα, όπως όλα τ' άλλα κουτάβια του δάσους και πριν από εσένα γνώρισα τους παππούδες σου και τους προπαππούδες σου και τους προ- προπαππούδες σου από τότε που ήταν μικροί. Εγώ γνωρίζω τη ζωή του δάσους από χιλιετίες, από τότε που το διασχίζω με τα νερά του ποταμού μου, γνωρίζω όλους τους κατοίκους του, αν και αυτοί δεν γνωρίζουν εμένα, και βλέπω ακόμη πότε είναι θυμωμένοι, λυπημένοι ή ευτυχισμένοι".</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">"Τότε εσύ ξέρεις ότι εγώ είμαι πάντα θυμωμένη ή λυπημένη;"</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">"Βέβαια και το ξέρω, όπως χθες το βράδυ, όταν δεν αντιλήφθηκες ότι ο ήλιος είχε δύσει και κατέβαινε η νύχτα".</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">"Ναι, αλλά εγώ είμαι κουρασμένη, θα είμαι πάντα έτσι, δεν υπάρχει τρόπος να μπορέσω να αλλάξω;"</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">"Για να πω την αλήθεια, κάποιος τρόπος υπάρχει. Κι αυτός συνίσταται στο να μάθουμε να διασχίζουμε μέσα στο νου δρόμους που πριν δεν γνωρίζαμε. Κι εσύ, όταν έπεσες στη δίνη φοβόσουν πολύ, αλλά ανακάλυψες νέα μονοπάτια που πριν δεν σκεπτόσουν καν ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν. Κι ύστερα ένιωσες την χαρά να βλέπεις τον κόσμο κάτω από το νερό και να ανακαλύπτεις τόσα νέα πράγματα! Κατέκτησες πράγματα που πριν δεν γνώριζες".</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">"Και πώς γίνεται να μάθει κανείς να τα κατακτά;"</span></div>
<div>
<span style="color: #0b5394;">"Είναι κάτι το επίπονο και δύσκολο, όπως το να διασχίζεις ένα μακρύ δρόμο παίζοντας το παιχνίδι των κουταβιών του ανθρώπου: δύο βήματα λιονταριού μπροστά, τρία βήματα μυρμηγκιού πίσω ή αντίθετα. Είναι ένας δρόμος, στον οποίο μερικές φορές δίνεται η εντύπωση ότι δεν πηγαίνει ούτε μπρος ούτε πίσω, Πολλές φορές πηγαίνουμε εμπρός, πολλές φορές γυρνάμε πίσω, αλλά όταν τελικά τα λογαριάσαμε όλα, βλέπουμε ότι περπατήσαμε μία δική μας διαδρομή και γι΄αυτόν τον λόγο θα σου δωρίσω κάτι που θα μπορέσει να σε βοηθήσει. Όταν ξυπνήσεις, κοίτα κάτω από το άχυρο πάνω στο οποίο κοιμάσαι και θα βρεις μια ωραία λευκή πέτρα, κάτω από αυτήν υπάρχει μια χρυσή καρφιτσούλα που κουβάλησε το ποτάμι πριν χίλια χρόνια. Πάρ' την και φύλαξε την στο μέρος της καρδιάς σου. Κάθε φορά που θα είναι αναγκαίο, θα σφίγγεις στα χέρια σου και αυτή θα σε βοηθά. Θυμήσου όμως ότι είναι μια καρφιτσούλα πολύ εύθραστη και μία ημέρα θα φθαρεί και θα εξαφανιστεί. Εσύ τότε θα πρέπει να ανακαλύψεις πού πήγε, γι' αυτό προσπάθησε να μάθεις καλά ότι θα σου διδάσκει κάθε τόσο. Γεια σου, Τριανταφυλλένια!"</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Σ' εκείνο το σημείο εμφανίσθηκε ένας στρόβιλος από φώτα και χρώματα που την παρέσυρε και η αρκουδίτσα ξύπνησε, ενώ το πρωί έμπαινε αγέρωχα στη σπηλιά με τη φρέσκια μυρωδιά του αέρα, τα τραγούδια των πτηνών και το γαργάρισμα του ποταμού που ξυπνούσε με χασμουρητό.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η Τριανταφυλλένια έψαξε περίεργη κάτω από το άχυρο, βρήκε τη λευκή πέτρα κάτω από την οποία υπήρχε μια χρυσή καρφιτσούλα, όπως ακριβώς είχε πει το πνεύμα του ποταμού στο όνειρο της. Την πήρε με προσοχή, την έβαλε στην καρδιά της και άρχισε να ψάχνει το δρόμο του γυρισμού μέσα από το ποτάμι. Αυτή τη φορά ήταν πολύ πιο απλό, γιατί ήταν μέρα και το φως φώτιζε πολύ καλά τις πέτρες πάνω στις οποίες μπορούσε να περπατά κι έτσι σιγά σιγά η αρκουδίτσα Τριανταφυλλένια γύρισε στο σπίτι της, όπου όλοι ένιωσαν ευτυχισμένοι που την ξανάδαν, γιατί είχαν περάσει μια αγχωμένη βραδιά ψάχνοντας την ο μπαμπάς, η μαμά και τα αδέρφια της με όλους τους φίλους τους μαζί.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Για μερικές μέρες η χαρά του γυρισμού ήταν τέτοια που η αρκουδίτσα ξέχασε όλα τα προβλήματα που είχε πριν, ενώ και τ' αδέρφια της ήταν τόσο ευτυχισμένα που ούτε καν σκέπτονταν να την κοροϊδέψουν. Αλλά όταν η συγκίνηση της επιστροφής πέρασε, σιγά σιγά κάθε τόσο ξαναγύριζαν όσα ένιωθε παλιά και μάλιστα μία ημέρα η αρκουδίτσα ήταν τόσο θυμωμένη, που πίστευε ότι όλος ο κόσμος ήταν εναντίον της κι είχε ξεχάσει τελείως τα λόγια του πνεύματος του ποταμού. Τότε τυχαία έβαλε το χέρι στην καρδιά κι ένιωσε τη ζεστασιά της καρφιτσούλας που τόσο καιρό έμενε εκεί σιωπηλά. Την πήρε, την έσφιξε στα χέρια και τη ρώτησε: "Τι μπορώ να κάνω;"</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Τι χρώμα έχει ο θυμός που νιώθεις;" ρώτησε η καρφιτσούλα.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Είναι κόκκινο, όπως της φωτιάς, και μαύρο σαν κάρβουνο" απάντησε έκπληκτη η αρκουδίτσα. </span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Τότε πάρε μια βαθιά εισπνοή, κλείσε τα μάτια κι άφησε την εκπνοή να βγάλει όλο το κόκκινο και μαύρο χρώμα που νιώθεις μέσα σου. Κι αν δεν αρκεί μία μόνο αναπνοή, ανάπνευσε άλλη μια φορά κι άλλη ακόμη. Έπειτα, όταν ηρεμήσεις, ξανασκέψου το".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η Τριανταφυλλένια έκανε ότι της είπε η καρφιτσούλα και σιγά σιγά ένιωσε πιο ήρεμη και λιγότερο θυμωμένη. Κοίταξε τους άλλους και της φάνηκε πως ορισμένοι, αλλά όμως όχι ακριβώς όλοι, ήταν εναντίον της και ένιωσε πως η κατάσταση της φαινόταν λιγότερο τρομακτική από πριν. Ήταν κατ' αυτόν τον τρόπο που η αρκουδίτσα συνήθιζε να ζητά βοήθεια από την καρφιτσούλα κάθε φορά που βρισκόταν σε δυσκολία. Και κάθε φορά αυτή τη βοηθούσε να οδηγήσει τον θυμό της προς νέους δρόμους, όπου ένιωθε καλύτερα και ήταν πιο ευτυχισμένη.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κατά αυτόν τον τρόπο πέρασε ο καιρός κι έφθασε μια μέρα που το αρκουδάκι ξανάνιωσε εγκατελειμμένο, γιατί ήταν η γιορτή των μικρών και στ' αδέρφια της είχαν προσφέρει δώρα, που της φαίνονταν πιο όμορφα από το δικό της. Και η λύπη που δοκίμασε το αρκουδάκι μέσα στην καρδιά του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε σταμάτησε να παίζει με άλλα αρκουδάκια. Έφυγε μόνη στο δάσος και κάθισε κουρασμένη και κλαίγοντας πάνω σε μια γέρικη πέτρα, σκεπτόμενη ότι ήταν το πιο μοναχικό, δυστυχισμένο και εγκαταλειμμένο αρκουδάκι όλου του δάσους και όλων των δασών της γης μαζί. Όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν και πεπεισμένη ότι δεν υπήρχε τίποτα πιο μεγάλο και πιο σημαντικό στον κόσμο από αυτόν τον τεράστιο πόνο της. Κι ενώ ήταν εκεί και ένιωθε αξιολύπητη γι' αυτήν τη μεγάλη της δυστυχία, αισθάνθηκε την καρφιτσούλα, που της έλεγε να ακούσει κάτι, και να που ακούστηκε ένα κλάμα μακριά στην καρδιά του δάσους. Πλησίασε, αντιλήφθηκε ότι προερχόταν από ένα θάμνο κι όταν νικώντας τον φόβο κοίταξε κάτω, είδε ένα άλλο αρκουδάκι, μικρούλικο, που δεν κρατιόταν στα ποδαράκια του και έκλαιγε απελπισμένο, γιατί τους γονείς του τους είχαν πιάσει και τους είχαν πάρει κι αυτό είχε μείνει μόνο στον κόσμο, εγκαταλειμμένο από όλους.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Έφαγες;" το ρώτησε συγκινημένη.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Το αρκουδάκι έκανε νόημα όχι με το κεφάλι.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Πονάς;" αυτή τη φορά το νεύμα ήταν ναι. Και τότε η μικρή Τριανταφυλλένια άρχισε να ψάχνει στο δάσος, εωσότου βρήκε μια ωραία κερήθρα με μέλι, που είχαν αφήσει εκεί οι μέλισσες, για να πάνε στη δουλειά τους και του το έφερε. Το μικρό το καταβρόχθισε σε μία στιγμή.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Πώς σε λένε;" ρώτησε στο τέλος. Αλλά το αρκουδάκι δεν απαντούσε κι αυτή δεν ήξερε έαν το έκανε, γιατί ήταν πολύ μικρό ή γιατί ήταν τρομοκρατημένο.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Κρυώνεις το βράδυ;" Αυτήν την φορά το μικρούλικο έκανε νόημα πως ναι. Και τότε η αρκουδίτσα έψαξε και βρήκε εκεί κοντά μια όμορφη και προφυλαγμένη σπηλιά, όπως εκείνη που ο ποταμός την είχε βοηθήσει να ανακαλύψει, έβαλε αρκετό άχυρο και κουβάλησε εκεί το μικρούλικο.Έπειτα, κάλυψε με προσοχή την είσοδο με θάμνους και πέτρες, ώστε το αρκουδάκι να είναι ασφαλές και γύρισε σπίτι. Αλλά κάθε ημέρα γυρνούσε εκεί κοντά του και το φρόντιζε με υπομονή και αγάπη, όπως η μαμά αυτήν και τα αδέρφια της, και τότε της ερχόταν στο νου όλα όσα η μαμά είχε κάνει και γι' αυτήν κι όχι μόνο για τα αδέρφια της. Και κάθε ημέρα η μικρή Τριανταφυλλένια ήταν όλο και πιο εύθυμη, γιατί αντιλαμβανόταν ότι γινόταν πιο δυνατή και αυτόνομη κι όταν κατάλαβε, ήταν τόσο ευχαριστημένη από αυτήν την ανακάλυψη, που θέλησε να το πει στην καρφιτσούλα.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Αλλά, όταν έψαξε, δεν τη βρήκε, η καρφιστούλα είχε εξαφανιστεί τελείως και τότε ήρθαν στο νου της αρκουδίτσας τα λόγια του πνεύματος του ποταμού. Αυτό όμως της είχε πει ότι θα έπρεπε να ανακαλύψει πού είχε πάει κι αυτό ακριβώς το που δεν της ήταν ξεκάθαρο. Κι έτσι αποφάσισε να πάει ξανά προς το ποτάμι το βραδάκι, το ξαναδιέσχισε κι αποκοιμήθηκε μόνη στη σπηλιά, όπως εκείνη την πρώτη φορά και, όταν άρχισε να ονειρεύεται, συνάντησε το πνεύμα του ποταμού.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Γεια σου, αρκουδίτσα Τριανταφυλλένια, είσαι ακόμα δυστυχισμένη όπως πριν;" ρώτησε χαμογελώντας.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι πάντα τόσο θυμωμένη, μου συμβαίνει ακόμη, αλλά όχι ακριβώς όλες τις ημέρες όπως πριν. Κάθε φορά που είχα ένα πρόβλημα, με βοηθούσε πολύ η χρυσή καρφιτσούλα, αλλά τώρα δεν την βρίσκω και νιώθω νοσταλγία για αυτήν", απάντησε η αρκουδίτσα.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Ξέρεις γιατί δεν την βρίσκεις πια την καρφιτσούλα, Τριανταφυλλένια; Γιατί πλέον όλα όσα μπορούσε να σου διδάξει τα' χεις μάθει, συνεπώς είναι σαν η καρφιτσουλα να μπήκε μέσα σου, στο μυαλό και στην καρδιά σου. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα σε εγκαταλείψει πια, γιατί οι σκέψεις που κατέκτησες θα σε συντροφεύουν σε όλη σου τη ζωή. Εκείνο που έμαθες θα το κουβαλάς μαζί σου για πάντα και κανένας δεν θα σου το πάρει".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Κι έτσι η Τριανταφυλλένια κατάλαβε που είχε πάει η καρφιτσούλα της κι όταν το πρωί ξύπνησε, ξαναδίεσχισε τον ποταμό και γύρισε σπίτι ευτυχισμένη γι΄ αυτήν την αποκάλυψη. Ήξερε πλέον ότι η καρφιτσούλα της δεν θα την εγκατέλειπε ποτέ πια και θα τη συνόδευε για το υπόλοιπο της ζωής της στις ηλιόλουστες και τις βροχερές ημέρες, στην υπνηλία του καλοκαιριού και στην παγωνιά του χειμώνα.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">(</span>από το βιβλίο της A. Marcoli: Ο θυμός των παιδιών)</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-13598692294845661012013-09-25T12:02:00.003-07:002013-09-25T12:02:42.613-07:00Η αντιμετώπιση των "ενοχών μας"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTayB1u2KsDYj2bhjpq4a-JajZPoALGdKwow3xfi9Rz2VgnGQ9BKTc8HvwIbChBFdM5H0XU7w78WKiB-9pzw6z0nzchyF5aNoau-zhhbkKJ1Tz8n0DuKGHpC4sIOzSDlWeUpH48L4iYq2v/s1600/images+(211).jpg"><span style="background: white; color: #c246cc; font-family: Arial; text-decoration: none; text-underline: none;"><!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75"
coordsize="21600,21600" o:spt="75" o:preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe"
filled="f" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter"/>
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"/>
<v:f eqn="sum @0 1 0"/>
<v:f eqn="sum 0 0 @1"/>
<v:f eqn="prod @2 1 2"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @0 0 1"/>
<v:f eqn="prod @6 1 2"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="sum @8 21600 0"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @10 21600 0"/>
</v:formulas>
<v:path o:extrusionok="f" gradientshapeok="t" o:connecttype="rect"/>
<o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"/>
</v:shapetype><v:shape id="_x0000_i1025" type="#_x0000_t75" alt="" style='width:135pt;
height:134.25pt'>
<v:imagedata src="file:///C:\Users\flora\AppData\Local\Temp\msohtml1\01\clip_image001.jpg"
o:href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTayB1u2KsDYj2bhjpq4a-JajZPoALGdKwow3xfi9Rz2VgnGQ9BKTc8HvwIbChBFdM5H0XU7w78WKiB-9pzw6z0nzchyF5aNoau-zhhbkKJ1Tz8n0DuKGHpC4sIOzSDlWeUpH48L4iYq2v/s1600/images+(211).jpg"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--></span></a></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTayB1u2KsDYj2bhjpq4a-JajZPoALGdKwow3xfi9Rz2VgnGQ9BKTc8HvwIbChBFdM5H0XU7w78WKiB-9pzw6z0nzchyF5aNoau-zhhbkKJ1Tz8n0DuKGHpC4sIOzSDlWeUpH48L4iYq2v/s1600/images+(211).jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTayB1u2KsDYj2bhjpq4a-JajZPoALGdKwow3xfi9Rz2VgnGQ9BKTc8HvwIbChBFdM5H0XU7w78WKiB-9pzw6z0nzchyF5aNoau-zhhbkKJ1Tz8n0DuKGHpC4sIOzSDlWeUpH48L4iYq2v/s1600/images+(211).jpg" style="background-color: transparent;" /></a><b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">Έκανες κάτι που εκ των υστέρων θεώρησες
"λάθος" και τώρα τρέχεις να κρυφτείς; Ακούς μια μυστηριώδη φωνή μέσα
σου να σε κατακρίνει; Πιστεύεις πως δεν υπάρχει τρόπος να επανορθώσεις και
δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς τα βράδια; Ενίοτε πιστεύεις πως "είσαι ένας
κακός ή εγωιστής άνθρωπος", στην όψη κάθε λάθους συμπεριφοράς σου;</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span><br />
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<span style="font-size: 12pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTayB1u2KsDYj2bhjpq4a-JajZPoALGdKwow3xfi9Rz2VgnGQ9BKTc8HvwIbChBFdM5H0XU7w78WKiB-9pzw6z0nzchyF5aNoau-zhhbkKJ1Tz8n0DuKGHpC4sIOzSDlWeUpH48L4iYq2v/s1600/images+(211).jpg"><span style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #c246cc; font-family: Arial; text-decoration: none;"><!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75"
coordsize="21600,21600" o:spt="75" o:preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe"
filled="f" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter"/>
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"/>
<v:f eqn="sum @0 1 0"/>
<v:f eqn="sum 0 0 @1"/>
<v:f eqn="prod @2 1 2"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @0 0 1"/>
<v:f eqn="prod @6 1 2"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="sum @8 21600 0"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @10 21600 0"/>
</v:formulas>
<v:path o:extrusionok="f" gradientshapeok="t" o:connecttype="rect"/>
<o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"/>
</v:shapetype><v:shape id="_x0000_i1025" type="#_x0000_t75" alt="" style='width:135pt;
height:134.25pt'>
<v:imagedata src="file:///C:\Users\flora\AppData\Local\Temp\msohtml1\01\clip_image001.jpg"
o:href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTayB1u2KsDYj2bhjpq4a-JajZPoALGdKwow3xfi9Rz2VgnGQ9BKTc8HvwIbChBFdM5H0XU7w78WKiB-9pzw6z0nzchyF5aNoau-zhhbkKJ1Tz8n0DuKGHpC4sIOzSDlWeUpH48L4iYq2v/s1600/images+(211).jpg"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--></span></a></span><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;"><br />
<b><u>Αυτά είναι τα συμπτώματα των ενοχών μας- των υπερβολικών ενοχών μας,
για την ακρίβεια</u></b>: αυτών που κατά κάποιο τρόπο δεν
"αντιστοιχούν" στις συνθήκες που τις γεννούν.<br />
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να το "πιάσεις": Μια εργαζόμενη
μητέρα δουλεύει και έτσι φέρνει εισόδημα στο σπίτι, το οποίο είναι αναγκαίο για
την ανατροφή του παιδιού της, όμως σκέφτεται "πως δεν είναι καλή
μάνα" τις ώρες που είναι μακριά από το σπίτι. Φαντάσου ακόμα η γυναίκα
αυτή να είναι υπεύθυνη στη δουλειά της και έτσι, τις ώρες που γυρίζει σπίτι να
σκέφτεται "δεν είμαι καλή στη δουλεία μου, αφού το μυαλό μου είναι
αλλού". Έτσι, εγκλωβίζεται σε έναν κύκλο ενοχών και για τους δυο ρόλους
της: 1) της μητέρας, 2) της εργαζόμενης.<br />
<br />
<b>Οι ενοχές αυτού του "τύπου" δεν αφορούν τις καταστάσεις της ζωής
μας- δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να μπορούμε να διορθώσουμε- <u>αφορούν
τον τρόπο που σκεφτόμαστε και τον τρόπο που έχουμε κωδικοποιήσει τους ρόλους
μας.<br />
</u></b> Για παράδειγμα, η πεποίθηση ότι "Μια μάνα για να
είναι καλή, πρέπει να είναι συνέχεια με τα παιδιά της" συγκρούεται με
τη συμπεριφορά που αναγκάζομαι ή θέλω να έχω: τη δουλειά μου.<br />
<br />
Άλλες φορές, πάλι, κάποια πεποίθηση που έχω ακολουθήσει συγκρούεται με το συναίσθημα μου.
Για παράδειγμα, αν σκέφτομαι "πώς δεν πρέπει να νιώθω και να εκφράζω το
θυμό μου", όταν τελικά νιώσω θυμό, αυτός θα βρει έμμεσο τρόπο να
εκδηλωθεί, φορώντας τη μάσκα της ενοχής. Πιο συγκεκριμένα, επειδή δεν γίνεται
να κρυφτώ από τον εαυτό μου, όταν νιώσω θυμό, θα αρχίσω να με κατηγορώ που τον
ένιωσα.<br />
<br />
<i>Κάπως έτσι, γεννιούνται οι "παράλογες" ενοχές.</i><br />
<br />
<b>Σχετίζονται με τους κανόνες μας, τους οποίους υιοθετήσαμε από την
παιδική μας ηλικία-</b><span class="apple-converted-space"> </span>πολλούς
μάλιστα χωρίς καν να τους επεξεργαστούμε λογικά, αφού γίναμε το φερέφωνο των
γονιών και των δασκάλων μας.</span><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt; margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial;"> Δεν λέω- καλά έκαναν
αυτοί οι άνθρωποι και αλίμονο σε όποιον δεν πέτυχε έναν τέτοιον δάσκαλο- όμως
αυτοί οι κανόνες προήλθαν από τη δική τους ζωή, τα δικά τους βιώματα, τη δική
τους εποχή και πολύ πιθανόν να μην έχουν καμιά χρησιμότητα στη δική σμας ζωή,
στη δική μας πορεία, στη δική μας εποχή.<br />
Φέρε στο μυαλό σου ένα ακραίο παράδειγμα μιας κοπέλας που περιμένει να την
ζητήσουν σε γάμο, για να ζήσει τον έρωτα. Μπορεί ο κανόνας αυτός να την
εκφράζει, όμως δεν πιστεύεις πως θα την δυσκολέψει στις σχέσεις της στη
σημερινή εποχή;<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--></span><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial;"><br />
<b>Σου προτείνω, λοιπόν:<br />
<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--></b></span><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt; margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l2 level1 lfo1; tab-stops: list 36.0pt; text-indent: 0cm;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 10pt;">·<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">να
συλλογιστείς πάνω στο συναίσθημα των ενοχών σου, να αναζητήσεις τη ρίζα του, να
θυμηθείς την παιδική σου ηλικία.<span class="apple-converted-space"> </span></span></b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">Είναι πολύ πιθανόν να ανέλαβες από
μικρός/η ευθύνες που δεν σου αναλογούσαν- να είχες για παράδειγμα έναν γονιό
που θεώρησες "αδύναμο" και άρχισες να τον στηρίζεις, νιώθοντας ενοχές
κάθε φορά που έπαιζες. Ενδέχεται ακόμα, να υπήρχαν ισχυροί κανόνες και μεγάλες
προσδοκίες για' σένα, με αποτέλεσμα να μην μπορούσες να εκφράσεις τον
αυθορμητισμό σου, αλλά αντίθετα να καταπίεζες τον εαυτό σου, νιώθοντας ενοχές
όταν παρέκκλινες από το "πρόγραμμα του σπιτιού" σου. Βρες τι είναι
αυτό που σε οδήγησε να γίνεις τόσο υπερβολικά "υπεύθυνο" άτομο.
Κρατούσες τα θεμέλια του σπιτιού σου και έτσι έμαθες ότι "είναι καθήκον
σου να τα αναλαμβάνεις όλα και να προσπαθείς συνέχεια για την τελειότητα";
ή "ότι δεν πρέπει να πληγώνεις τους άλλους;<br />
<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--></span><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt; margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l2 level1 lfo1; tab-stops: list 36.0pt; text-indent: 0cm;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 10pt;">·<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">αφού
μάθεις τι κουβαλάς, αποχαιρέτησε τις πηγές των ενοχών σου</span></b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">. Γράψε σε μια στήλη τις βαθύτερες
πεποιθήσεις και τους κανόνες σου και στη συνέχεια ρώτησε τον εαυτό σου:</span><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">
Τι από αυτά είναι δικό μου και τι των γονιών μου; </span></i><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">
Τι πιστεύω πραγματικά εγώ για' μένα, τη ζωή και τους ρόλους μου σε αυτήν, για
παράδειγμα τι πιστεύω για το ρόλο της γυναίκας, της εργαζόμενης, της μάνας, της
κόρης; </span></i><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<i><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">
Μπορώ να μετατρέψω τους κανόνες μου, κάνοντας τους πιο ευέλικτους;</span></i><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt; margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">Ένας τρόπος για να
πετύχεις το τελευταίο είναι να αλλάξεις τις "βαριές λέξεις" π.χ
"πρέπει" , "πάντα" με πιο "ήπιες" λέξεις π.χ
"είναι καλό", "τις πιο πολλές φορές, όταν μπορώ".</span><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt; margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l3 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-indent: 0cm;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 10pt;">·<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">πάρε
συναισθηματική απόσταση και κριτική στάση και απάντησε στις</span></b><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt; margin-bottom: 12.0pt;">
<b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">σκέψεις σου, οι οποίες
προηγούνται ή συνδυάζονται με τις ενοχές σου</span></b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">. Για παράδειγμα, αντικατέστησε το "Έπρεπε να
είμαι εκεί για τα παιδιά μου και να μην δούλευα" με "Ήταν σημαντικό
για μένα να ήμουν συνέχεια με τα παιδιά μου, όμως οι συνθήκες της ζωής δεν μου
το επέτρεψαν. Έκανα ότι μπορούσα και νόμιζα καλύτερο".<br />
<br />
<br />
<b><i>Όταν, τώρα, καταλάβεις πως οι ενοχές σου έχουν ρεαλιστική βάση</i></b>:</span><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt; margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l0 level1 lfo3; tab-stops: list 36.0pt; text-indent: 0cm;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 10pt;">·<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">συζήτησε
με τα άτομα που θεωρείς πως "πλήγωσες ". </span></b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">Μίλησε για το</span><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">συναίσθημα σου, αλλά με τέτοιο τρόπο
ώστε να μην υπερβάλλεις.<span class="apple-converted-space"><b> </b></span>Για
παράδειγμα, πες "Ήθελα να ήμουν περισσότερο κοντά σου. Όμως, δεν μπόρεσα
και νιώθω άσχημα για αυτό. Πώς ήταν για' σένα;" Είναι προτιμότερο να
συζητήσεις ξεκάθαρα με τον άλλον, παρά να γεμίσεις τον χρόνο που θεωρείς πως
έχασες ή να προσπαθήσεις να εξαφανίσεις με άλλα μέσα το "λάθος
σου",καθώς αυτή η στάση εγκυμονεί κινδύνους. Για παράδειγμα, οι γονείς που
παρέχουν συνεχώς υλικά αγαθά στα παιδιά τους, για να καλύψουν την
συναισθηματική απόσταση, συχνά καταλήγουν να μεγαλώνουν "κακομαθημένα
παιδιά".</span><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt; margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l1 level1 lfo4; tab-stops: list 36.0pt; text-indent: 0cm;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 10pt;">·<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">εξέτασε
τη συμπεριφορά που σε οδήγησε να νιώσεις ενοχές, αποδέξου το</span></b><span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 16.5pt;">
<b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">λάθος σου και δεσμεύσου στην αλλαγή.<span class="apple-converted-space"> </span></span></b><span style="color: #0b5394; font-family: Arial;">Σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου και να αναμένεις να
φανείς τέλειος/α (σε παραπέμπω εδώ: <a href="http://exelixi-therapeia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2.html"><span style="color: #c246cc; text-decoration: none; text-underline: none;">http://exelixi-therapeia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2.html</span></a>
αν αναζητάς την τελειότητα από τον εαυτό σου). Αντίθετα, δες τα λάθη σου και
όλες τις συμπεριφορές σου ως "μαθήματα ζωής και μέσα βελτίωσης".<br />
<br />
<br />
<b><u>Κάποιες τελευταίες διευκρινήσεις:<br />
</u></b><br />
Η ενοχή, όπως και κάθε συναίσθημα δεν είναι "αυτόματα κάτι εντελώς αρνητικό".
Χρειαζόμαστε την ενοχή, ώστε να μάθουμε τους κανόνες συμπεριφοράς, να
αποκτήσουμε ενσυναίσθηση και τελικά να διατηρήσουμε ισότιμες ανθρώπινες
σχέσεις.<br />
<br />
<b><i>Η ένταση, η συχνότητα και η αιτία της ενοχής είναι τα σημάδια που
χρειάζεται να εξετάσεις, ώστε ναι κινηθείς κατάλληλα.</i></b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial;"><b><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip0uddG1OV9wIAoYja1B4LaBEiaJS4eUsIVDxRi2O_r2Sm-uZcH52dpaYgdiXXXuaxg4GrXlm-VbJQyXDXZDxXMcaIpQ2Sei4Muv0GeT4qgutj62BGNB2NWcmz2k78ZkOV0Ub293dsRegR/s1600/images+(49).jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip0uddG1OV9wIAoYja1B4LaBEiaJS4eUsIVDxRi2O_r2Sm-uZcH52dpaYgdiXXXuaxg4GrXlm-VbJQyXDXZDxXMcaIpQ2Sei4Muv0GeT4qgutj62BGNB2NWcmz2k78ZkOV0Ub293dsRegR/s200/images+(49).jpg" width="200" /></a></i></b></span></div>
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial;"><b><i><br />
<br />
</i></b>Τέλος, αν αισθάνεσαι καθημερινά αυτό το συναίσθημα και αδυνατείς
να συγχωρήσεις τον εαυτό σου για τα λάθη σου, χρειάζεται να προσπαθήσεις
περισσότερο ζητώντας βοήθεια από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, καθώς
ενδέχεται, τα μοτίβα που επαναλαμβάνεις στη ζωή σου να σε οδηγούν στις ενοχές
σου..<br />
<br />
Αν νιώθεις έτσι, θυμήσου "ζητάω βοήθεια σημαίνει εξελίσσομαι"</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #0b5394; font-family: Arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd6VixnBp-uHIGKgcpscU6_J6vm_PuAKxB6MnwZ4oqawiJu7PUVu2828vkOAB8K2PAbTw2FN2zssF-eIaZrIJ2bIvm7FpvnMPXGX_00XBbXUOY0bPaEOxUVIVsgLKUwUthEGWDNDxvq-hQ/s1600/images+(49).jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=216868689911309413" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></span></div>
<span style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #0b5394; font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #0b5394; font-family: Arial;">Καλή δουλειά!!</span><br />
<span style="background: white; color: #0b5394; font-family: Arial;"><br /></span>
<span style="background: white; color: #0b5394; font-family: Arial;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial;">(αναδημοσίευση του άρθρου: </span><a href="http://www.psyhealth.gr/portal/Articles/synaisthimatikes-diataraxes/%CE%9C%CE%AE%CF%80%CF%89%CF%82...-%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%BD%CE%AF%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%87%CE%AD%CF%82;-%20psyhealth%20201309251311.php3">http://www.psyhealth.gr</a> )</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 18.0pt;">
<span style="background: white; color: #0b5394; font-family: Arial;">
<br />
<br />
</span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX9OAPWZXZGoyK7RwhdBjzt4_Pp8vlP1Jibrm-dz3q5oB4kHv4sumBxA5jQFY48S6SDkwGCYK42zdQ16ZlTmciQfjrwLUKASZakQp2j4xTR91E0e-QB3UqMFKeMoy47hgU8D7x7U2bQ-cr/s1600/images+%252849%2529.jpg"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNL8F8mhlkeSpu_vq8VBnnUQbBuy9wS8sTfOwUQW7lEM4ry3whKfGh68ZeJNZ5kdwdlfoWwT2_KwDv1pUAkt0czb8v8M-u371hhiZ9nB6mZhNiFbiwzVdUbcqt3oInwr4BRKOXbQ3pgQMP/s1600/images+(2).jpg"><span style="background: white; color: #c246cc; font-family: Arial; text-decoration: none; text-underline: none;"><br />
</span></a><b><o:p></o:p></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-48813491200907852142013-09-15T09:05:00.002-07:002013-09-22T06:46:08.855-07:00άλλα site<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Site για την ενημέρωση σε θέματα ψυχικής υγείας</b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://e-psychology.gr/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://e-psychology.gr/</span></a></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.psyhealth.gr/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.psyhealth.gr/</span></a></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.psixologikosfaros.gr/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.psixologikosfaros.gr/</span></a><br />
<a href="http://www.iatronet.gr/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.iatronet.gr/</span></a></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://psychografimata.com/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://psychografimata.com/</span></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: purple; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Site για την ενημέρωση σε θέματα ειδικής αγωγής</b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: purple; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.noesi.gr/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.noesi.gr/</span></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://www.specialeducation.gr/frontend/index.php">http://www.specialeducation.gr/frontend/index.php</a></span><br />
<a href="http://www.autismhellas.gr/el/Default.aspx"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.autismhellas.gr/el/Default.aspx</span></a><br />
<a href="http://www.asperger.gr/Default.aspx"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.asperger.gr/Default.aspx</span></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="background-color: white; color: purple; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Χρήσιμα site για την αποκατάσταση των μαθησιακών δυσκολιών</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #4c1130; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.prasinipriza.com/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.prasinipriza.com/</span></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://dyslexiaathome.blogspot.gr/">http://dyslexiaathome.blogspot.gr/</a></span><br />
<a href="http://www.dyslexia-goneis.gr/default.asp"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.dyslexia-goneis.gr/default.asp</span></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div>
<b style="color: #741b47;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Site για γονείς και μελλοντικούς γονείς</span></b></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://www.parents-planet.eu/">http://www.parents-planet.eu/</a><br />
<a href="http://www.babybaby.gr/index.jsp?CMCCode=01&extLang=">http://www.babybaby.gr</a></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: auto; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: auto; word-spacing: 0px;">
<div style="color: black; font-weight: normal; margin: 0px;">
<a href="http://www.parents.gr/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.parents.gr/</span></a></div>
<div style="color: black; font-weight: normal; margin: 0px;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://www.goneisonline.gr/">http://www.goneisonline.gr/</a></span></div>
<div style="color: black; font-weight: normal; margin: 0px;">
<br /></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Site Μη κυβερνητικών- μη κερδοσκοπικών οργανώσεων στήριξης ασθενών και των οικογενειών τους και γραμμές SOS</b></span></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="color: #741b47; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="margin: 0px;">
<a href="http://www.moh.gov.gr/articles/citizen/c69-xrhsimoi-syndesmoi/352-syllogoi-asthenwn"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.moh.gov.gr/articles/citizen/c69-xrhsimoi-syndesmoi/352-syllogoi-asthenwn</span></a><br />
<a href="http://www.mazi.org.gr/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.mazi.org.gr/</span></a><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://www.klimaka.org.gr/newsite/index.htm">http://www.klimaka.org.gr/newsite/index.htm</a></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://www.anasa.com.gr/main.htm">http://www.anasa.com.gr/main.htm</a></span><br />
<a href="http://www.fainareti.gr/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.fainareti.gr/</span></a><br />
<a href="http://www.psychognosia.gr/Links_Helptelephons.htm"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.psychognosia.gr/Links_Helptelephons.htm</span></a><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #a64d79; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Χρήσιμα site- Ρόδος</b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: #a64d79;"><b><br /></b></span>
</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://www.rodosforkids.gr/">http://www.rodosforkids.gr/</a></span><br />
<a href="http://kpdiodos.pblogs.gr/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://kpdiodos.pblogs.gr/</span></a><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://www.panakeiagr.blogspot.gr/">http://www.panakeiagr.blogspot.gr/</a></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://kentroelpidarodou.gr/arkhike/">http://kentroelpidarodou.gr/arkhike/</a></span><br />
<a href="http://filoikwfwnrodou.wordpress.com/"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://filoikwfwnrodou.wordpress.com/</span></a><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://oikologicarodiaka.wordpress.com/2011/10/05/%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/">http://oikologicarodiaka.wordpress.com</a></span><br />
<a href="http://www.ygeia12n.gov.gr/web/guest/home"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">http://www.ygeia12n.gov.gr/web/guest/home</span></a></div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-78102761638574649152013-07-28T02:42:00.001-07:002013-07-28T02:42:39.237-07:00Κανόνες προσιτοί για μια καλή ζωή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #0b5394;">.... Ξέρω καλά ότι η ζωή μου δεν υπήρξε η μεγαλύτερη ιστορία επιτυχίας, αλλά όπως και ο πατέρας μου απέχω πολύ από το να αισθάνομαι αποτυχημένος. Η ζωή, όπως μου την έδειξε ο πατέρας μου, είναι απλή. Ο ίδιος έζησε με βάση ένα θετικό κώδικα, με κανόνες απλούς και προσιτούς στον καθένα που θα ήθελε να ζήσει μια καλή ζωή. </span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">Χόρευε, τραγούδα και γέλα πολύ.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Όλα τα πράγματα σχετίζονται μεταξύ τους.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Μη χάνεις χρόνο, προσπαθώντας να βρεις λογική εξήγηση σε θέματα, όπως ο πόνος και τα βάσανα, η ζωή και ο θάνατος.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ένα ζωντανό άτομο ζωντανεύει τον κόσμο.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Βρες ένα ήσυχο μέρος για να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ποτέ μην προδώσεις αυτό που είσαι.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η γέννηση και ο θάνατος είναι μέρη του ίδιου κύκλου που ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με σένα.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Μείνε κοντά στο Θεό σου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Είναι απαραίτητο να αγαπάς.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο ιδεαλισμός είναι δύναμη και όχι αδυναμία.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Οι άνθρωποι είναι καλοί, αν τους δώσεις την ευκαιρία.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Οι διακρίσεις για οποιοδήποτε λόγο είναι κακές.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Ο αυτοσεβασμός είναι ουσιαστικός για τη ζωή μας.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Μόνο μπροστά στο Θεό οι άνθρωποι είναι ίσοι, γι' αυτό είμαστε υπεύθυνοι για κείνους που δεν είναι ικανοί να βοηθήσουν τον εαυτό τους.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η σκληρότητα είναι σημάδι αδυναμίας.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η αφοσίωση και η φροντίδα είναι τα βασικά στοιχεία της αγάπης.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η αγάπη είναι ακατάλυτη και γι' αυτό η ισχυρότερη δύναμη του ανθρώπου.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. </span><br />
<span style="color: #0b5394;">Είναι αλήθεια ότι "όλοι έχουν έναν πατέρα".. Όμως, δεν είναι όλοι ίδιοι..</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">(απόσπασμα από το βιβλίο του <b>Λεο Μπουσκαλια: "Ο πατέρας μου")</b></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-64816304034725408952013-07-28T02:28:00.003-07:002013-07-28T02:28:44.269-07:00Μετά τον θάνατο (των δικών μας)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #0b5394;">Μετά τον θάνατο του πατέρα μου πέρασα μια βαριά περίοδο πένθους, όταν συνειδητοποίησα ότι: "Τώρα πια δεν θα με θυμάται". Αλλά σιγά- σιγά ανακάλυψα ότι κατά κάποιο τρόπο είναι πάντα παρών. Μπορώ να πάω στην παραλία, να μονολογήσω και να πάρω κουράγιο. Δεν εννοώ τίποτα το μεταφυσικό. Είναι μόνο ότι μπορώ ακόμα να θυμάμαι το παράδειγμα του και να βρίσκω έτσι το στήριγμα που χρειάζομαι.."</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">(Ταϊν Ντάλυ)..</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-216868689911309413.post-68265313971616462262013-07-28T02:16:00.001-07:002013-07-28T02:16:16.360-07:00Το ότι δεν έχουμε στη ζωή έναν άνθρωπο, δεν σημαίνει πως δεν τον έχουμε...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #0b5394;">Συνέβη πολλά χρόνια πριν, τον καιρό που ήμουν υπεύθυνος ενός εκπαιδευτικού προγράμματος για ανάπηρα παιδιά.</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Παρακολουθούσα το μάθημα σε μια τάξη για ελαφρώς καθυστερημένα παιδιά της τετάρτης. Κάθησα μαζί τους και με τη δασκάλα τους, την ώρα που διάβαζαν μια ιστορία, για μικρή πάπια που δεν είχε πατέρα. Όπως όλα τα καλά παιδικά βιβλία, έτσι και αυτό ήταν γεμάτο από επαναλαμβανόμενες φράσεις. Η επωδός ήταν πάντα η ίδια: "Όμως, η μικρή πάπια δεν είχε πατέρα".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η δασκάλα, που είχε σπουδάσει σ' ένα περίφημο εκπαιδευτικό ίδρυμα και είχε αφομοιώσει την καλύτερη τεχνική διδασκαλίας, διάβαζε προσεκτικά, καθαρά και με αίσθημα. Όταν τελείωσε την ιστορία συνέχισε με ερωταποκρίσεις, για να ελέγξει αν οι μαθητές είχαν καταλάβει το νόημα της, όπως κάνουν όλοι οι καλοί παιδαγωγοί. </span><br />
<span style="color: #0b5394;">"Μάρθα", ρώτησε ένα πολύ συμπαθητικό κοριτσάκι της ομάδας, |"πες μας, είχε πατέρα η μικρή πάπια;". Το παιδί απάντησε χωρίς δισταγμό "ναι". Η δασκάλα σταμάτησε για ένα λεπτό, ελαφρά ξαφνιασμένη από την απάντηση του. Τελικά χαμογέλασε και είπε: "Μάρθα, θα σου διαβάσω άλλη μια φορά την ιστορία και άκουσε την προσεκτικά, σε παρακαλώ".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Επανέλαβε τότε διάφορα μέρη της ιστορίας τονίζοντας κάθε φορά τη γνωστή επωδό. "Όμως, η μικρή πάπια δεν είχε πατέρα". Σίγουρη για την επιτυχία της αυτή τη φορά, ρώτησε πάλι τη Μάρθα: "Είχε πατέρα η μικρή πάπια;"</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Τεταμένη σιωπή βασίλευε σε όλη την ομάδα όσο η Μάρθα ξανασκεφτόταν την ερώτηση. Μετά από αρκετά λεπτά απάντησε, πολύ σίγουρα, "ναι". Στο σημείο αυτό, η απογοήτευση της δασκάλας είχε αρχίσει να φαίνεται, αλλά ήταν αποφασισμένη να δώσει στο παιδί να καταλάβει τη σωστή απάντηση. Ελαφρά ενοχλημένη, πήρε το κοριτσάκι στα γόνατα της κι έφερε το πρόσωπο του κοντά στο δικό της. "Άκουσε Μάρθα, πρόσεξε με. Θα διαβάσω άλλη μια φορά." Διάβασε πάλι από το βιβλίο: "Η μικρή πάπια δεεεν είχε πατέρα."</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Όλη η ομάδα και η καημένη η Μάρθα, που βρισκόταν τώρα αιχμάλωτη στην αγκαλιά της δασκάλας, αναπήδησε στον ήχο του παρατεταμένου "δεν". "Λοιπόν", ρώτησε η δασκάλα γλυκά, έχοντας ανακτήσει την ψυχραιμία της "είχε η μικρή πάπια πατέρα;".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Εν τω μεταξύ, τα μεγάλα σκούρα μάτια της Μάρθας είχαν γεμίσει με δάκρυα φόβου και απογοήτευσης. Όλη η ομάδα περίμενε σιωπηλά και με αγωνία, όσο εκείνη ξανασκεφτόταν την όλη κατάσταση. Τελικά απάντησε πάλι "ναι, η μικρή πάπια είχε πατέρα".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Η δασκάλα έχασε εντελώς τον έλεγχο της. "Μάρθα, με απογοήτευσες! Απλώς δεν προσέχεις καθόλου. Το λέει και το ξαναλέει στην ιστορία ότι η μικρή πάπια δεν είχε πατέρα".</span><br />
<span style="color: #0b5394;">Τώρα τα δάκρυα στα μάτια της Μάρθας ξεχείλισαν και έτρεχαν ποτάμι στα μάγουλα της. "Μα κυρία", είπε, "όλοι έχουν έναν πατέρα". Η δασκάλα, εντελώς σαστισμένη, πήρε τη Μάρθα στην αγκαλιά της, της χαμογέλασε σαν να της ζητούσε συγγνώμη και έδειξε ότι τώρα κατάλαβε τι ήθελε να πει. Όλη η ομάδα χαμογέλασε με ανακούφιση.</span><br />
<span style="color: #0b5394;"><br /></span>
<span style="color: #0b5394;">(απόσπασμα από το βιβλίο του <b>Λεο Μπουσκαλια: "Ο πατέρας μου")</b></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/14512634607377661894noreply@blogger.com