Τα χαρακτηριστικά "ενός καλού" γονέα

Μπορούμε να κάνουμε άπειρες συζητήσεις και να γράψουμε άπειρα άρθρα σχετικά με "τα χαρακτηριστικά του καλού γονέα". 

Στο παρόν άρθρο, θα σας πω μόνο ποια είναι κατά την άποψη μου τα πιο σημαντικά:

• Αποδοχή του ρόλου του γονέα και της δικής σας ταυτότητας μέσα σε αυτόν: 

Αποδεχτείτε το προφανές. Είστε εσείς οι γονείς, που σημαίνει ότι είστε εσείς που έχετε την ευθύνη για τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού σας, όπως και για την οργάνωση του εξωτερικού και του εσωτερικού του κόσμου. 

Το να αποδεχτείτε το ρόλο σας, σημαίνει να αποδεχτείτε πως εσείς πρέπει να είστε λίγο πιο "ψηλά" από το παιδί σας. Εσείς δηλαδή πρέπει να προβλέπετε και να ελέγχετε τους κινδύνους- τουλάχιστον όσο το παιδί σας είναι μικρό- και εσείς πρέπει να ενθαρρύνετε το παιδί σας σε κάθε κατάσταση, ελέγχοντας τα λόγια σας και τις αποκαλύψεις σας. Γιατί για παράδειγμα, δεν μπορείτε να πείτε στο παιδί σας "πόσο απελπισμένος/η νιώθετε", όπως και δεν μπορείτε να εκμυστηρευτείτε όλα σας τα μυστικά, αφήνοντας το τιμόνι του σπιτιού σας στο παιδί σας. Αποδοχή, λοιπόν, του ρόλου σας σημαίνει αποδοχή της ευθύνης σας. 

Τώρα, αποδοχή της δικής σας ταυτότητας μέσα σε αυτόν σημαίνει αποδοχή των δικών σας απαντήσεων και αποφάσεων. Δεν υπάρχει πουθενά πανεπιστήμιο για το "πως να γίνετε γονείς;". Δεν υπάρχουν πουθενά έτοιμες απαντήσεις, οι οποίες να ισχύουν για όλες τις περιπτώσεις. Μπορεί να υπάρχουν ειδικά βιβλία, μπορεί να υπάρχουν ειδικά άρθρα, μπορεί να υπάρχει η συμβουλευτική γονέων- όλα αυτά είναι χρήσιμα φυσικά-, όμως δεν υπάρχει πουθενά κάποιος/α που να μπορεί να αναλάβει τον ρόλο σας. Δεν υπάρχει πουθενά κάποιος/α που να μπορεί να σας αντικαταστήσει και να πάρει την ευθύνη σας.

 Αφού λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να σας αντικαταστήσει και αφού υπάρχουν μόνο προτάσεις και όχι έτοιμες συνταγές, φροντίστε οι αποφάσεις σας να είναι δικές σας- να πηγάζουν από το δικό σας "είναι", τη δική σας φιλοσοφία και το δικό σας χαρακτήρα. Αποδεχτείτε πως θα κάνετε και λάθη- είναι στη φύση μας. Αποδεχτείτε πως ενδέχεται να βρεθείτε και σε απόγνωση. 

Αποδεχτείτε τον εαυτό σας με όλες τις αδυναμίες του και φροντίστε τον εαυτό σας. Μην απαιτείτε τα πάντα από εσάς. Αποδεχτείτε το ότι εσείς στον ρόλο του γονιού είστε με τον τρόπο που είστε, χωρίς η αποδοχή αυτή να σας αδρανοποιεί. Αναζητήστε τη βελτίωση, μόνο που αναζητήστε την μέσα σας- με τον δικό σας τρόπο και όχι με τον τρόπο που οι άλλοι σας κατευθύνουν, μέχρι τουλάχιστον να αξιολογήσετε και να συμφωνήσετε με τον τρόπο των τελευταίων.

• Ευρύτητα: επίγνωση ότι δεν είστε μόνο γονείς.

Μπορεί το να είστε γονείς να έρχεται πρώτο ανάμεσα στα "πράγματα" που δίνουν νόημα στη ζωή σας. Και πάλι, όμως, δεν είναι το μόνο. Δεν εξαρτάται από αυτό όλη σας ύπαρξη και είναι σημαντικό να το θυμάστε. 

Καθώς, αν εξαρτάται το νόημα της ζωής σας συνολικά, όπως και η προσωπική σας ευτυχία από τη σχέση σας με το παιδί σας και μόνο, διατρέχετε τον κίνδυνο να δεσμεύσετε το παιδί σας σε μια αποστολή που δεν του ταιριάζει: το να σας κάνει ευτυχισμένο/η. Όμως, η αποστολή του παιδιού σας είναι να κάνει τον εαυτό του ευτυχισμένο, περπατώντας το δικό του μονοπάτι και βρίσκοντας τα δικά του νοήματα. 

Μια "εξαρτητική"- επιτρέψτε μου τον όρο- στάση εκ μέρους του γονέα, εγκλωβίζει το παιδί, καθώς ακόμη κι αν λεκτικά του δίνει το μήνυμα να γίνει ανεξάρτητο και ικανό, μη- λεκτικά του δίνει το μήνυμα πως δεν θα αντέξει την ανεξαρτησία του. Η διπλή αυτή δέσμευση προκαλεί εσωτερικές συγκρούσεις τόσο στο παιδί όσο και στο γονέα, με αποτέλεσμα η σχέση τους να δηλητηριάζεται.

•  Ενσυναίσθηση: το παιδί μέσα σας.

Μπορεί να είστε γονιός, κάποτε όμως, υπήρξατε παιδί. Μπορεί οι εποχές να έχουν αλλάξει, όπως και να είχατε ως παιδί εντελώς διαφορετικά παιχνίδια και να κάνατε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Αυτό, πιστέψτε με, δεν λέει και πολλά. Μπορείτε αν βάλετε τα δυνατά σας και θυμηθείτε πως ήσασταν ως παιδί: τι σας άρεσε, τι θέλατε, πώς θέλατε να σας πλησιάζουν κτλ, να βρείτε ιδέες και εναλλακτικούς τρόπους να πλησιάσετε το παιδί σας. 

Πιο απλά, λειτουργήστε σαν να ήσασταν εσείς στη θέση του παιδιού σας ως παιδί. Γίνετε για λίγο παιδί και εσείς: παίξτε, βιώστε στο μέτρο του δυνατού τις απορίες του παιδιού σας, τις ανάγκες του, τα συναισθήματα του, τις κινήσεις του. 

Παράλληλα, το να έχετε ενσυναίσθηση σημαίνει να έχετε σεβασμό και αίσθημα κατανόησης και συμπάθειας για την μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα του παιδιού σας. Το παιδί σας είναι αυτό που είναι και είναι υπέροχο που είναι όπως είναι. Δεν μπορείτε πουθενά να βρείτε ένα ολόιδιο. Αγαπήστε, λοιπόν, τη μοναδική του φύση.

• Επίγνωση και τήρηση του μέτρου.

Το να έχετε επίγνωση της κατάστασης και να τηρείτε το μέτρο, σημαίνει να μένετε σε εγρήγορση και να ρυθμίζετε την ποσότητα που αφιερώνετε σε κάτι. Για παράδειγμα, μπορεί να παίζετε σαν παιδί και να απολαμβάνετε τα παιχνίδια με το παιδί σας, δεν πρέπει όμως ποτέ να χαθείτε σε όλη αυτή τη γοητεία. Γιατί αν χαθείτε, ποιος θα βάλει φρένο στο παιδί σας; Ποιος θα το κινητοποιήσει να διαβάσει; 

Επίγνωση και τήρηση του μέτρου σημαίνει ότι ποτέ να μην ξεχνάτε την ασύμμετρη πραγματικότητα. Εσείς είστε ο γονιός στη σχέση σας με το παιδί σας και έχοντας τον ρόλο του γονιού, δεν μπορείτε παρά να είστε γονιός και τίποτε άλλο. Μπορεί ο δικός σας κώδικας, τα δικά σας "συστατικά" να μοιάζουν πιο φιλικά σε σχέση με τα "συστατικά" κάποιου άλλου- εσείς αποφασίζετε πώς θα είστε ακριβώς ως γονιός-, και πάλι όμως δεν μπορείτε να είστε φίλος/η του παιδιού σας. Είστε και θα είστε πάντα μόνο ο γονιός του. Όπως, αντίστοιχα και το παιδί σας όσο φιλικά και να σας φερθεί είναι και θα είναι πάντα το παιδί σας. Δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο. Και είναι σημαντικό να τηρείται αυτή η βασική ισορροπία στη σχέση σας. Είναι σημαντικό να διατηρείτε την επίγνωση σας, βάζοντας φρένο όπου χρειάζεται και τηρώντας το μέτρο.

*Το παρόν άρθρο περιλαμβάνει στοιχεία από το βιβλίο του Ν. Σιδέρη: "Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν".



(το παρόν άρθρο θα το βρείτε και εδώ: http://www.parents.gr)